Ik heb er mijn eerste werknacht opzitten. Eigenlijk zou ik nu allang op bed moeten liggen, maar ik heb geen zin. Ik wandelde met hond Max door de dreven aan de rand van ons dorpje en ik zag fluweelboleten staan, en inktzwammen, parelstuifzwammetjes en russula’s. Het waaide stevig en mijn (te) lange haar fladderde aangenaam om mijn hoofd. Ik kocht op de terugweg verse broodjes en proefde en-passant van een drie jaar oude Goudse kaas. Thuis ontkurkte ik een goede fles wijn, La Chasse du Pape. Ik had geen enkele reden om naar bed te gaan, de vermoeidheid stroomde langzaam uit mijn lijf, ik zou nog een hele tijd aan onze keukentafel verpozen.

Ellen intussen besteedde haar vrije ochtend aan een najaarsgerecht. De herfst had haar kennelijk ook te pakken. Geprikkeld door het Foodblogevent, dat deze maand gaat over eten en kunst, en geprikkeld door de grijze weelde van een zonloze dag besloot ze een hertenschotel te maken. Herfstiger kan toch bijna niet?

Alle ingrediënten voorgesneden en in volgorde opgesteld. De keuken geurde binnen de kortste keren overweldigend. Als dit geen herfst is?…

© paul