Er moet een hoop worden geschreven over afgelopen weekend. Het komt eraan lezer, het komt eraan.

Laat ik eerst maar vertellen over mijn avontuur met de wulken, het was voor mij ook nieuw.
Al eerder schreef ik eens over die zeeslakken, die ik een aantal keren at bij een Portugees restaurant in Luxemburg. Ze staan niet op de kaart, maar als je vraagt om “búzios”, dan blijkt er altijd wel een schoteltje ergens in de keuken op voorraad te zijn. Ze worden gestoofd in een sterk gekruide tomatensaus, en je maakt ze aan tafel schoon. Het smaakt me altijd heel wel.

Zaterdag zag ik verse wulken liggen op Helmond-markt. De prijs was voortreffelijk, € 5 ,- voor drie kilo.
Onze visboer vertelde dat hij ze eigenlijk alleen aan Oost Aziaten verkoopt. Nederlanders, Indo’s, Surinamers, Turken of Marokkanen moeten er niks van hebben.
Ik kocht drie kilo, en dat bleek achteraf veel te veel.

Een deugdelijk recept was niet te vinden, in onze hele kookbibliotheek niet.
Gelukkig wist ik intussen dat je de wulken moet koken in een sterk gekruide bouillon, en beslist niet langer dan een half uur. Zo gebeurt het in Antwerpen, waar ze nog niet zo heel lang geleden kant en klaar in de viskraam en op de markt werden aangeboden onder de naam “caracollen”.
Na het koken verwijderde ik de einddarm. (Net als je doet bij wijngaardslakken.)

Ik heb een maaltje wulken gegeten (in bouillon). Taai, maar eetbaar. Niet bijzonder smakelijk.
Vanavond stoof ik ze na in veel knoflook en tomaat. Mogelijk gaan ze dan een beetje lijken op die wulken van De Portugees.

© paul

Ps: Het is vanavond niks geworden met die slakken, ondanks tomaten, pepertjes en knoflook. Binnenkort ga ik het wéér proberen.

Het ziet grijs boven ons dorp. Ellen heeft zich voorlopig teruggetrokken met een stapeltje nieuwe boeken en een DVD. Ik ruim de laatste restjes op van het feest van gisteren. Het is maar de vraag of we vandaag nog de deur uit komen. Laat ik maar wat gaan zitten bet-weteren…

De lekkerste garnaal ter wereld wordt voor of aan de Belgische en Nederlandse kust gevangen. Dat-ie niet meer zo populair is ligt waarschijnlijk aan het formaat. Het is een klein beestje, onze eigen Noordzeegarnaal. Grijze garnaal zeggen onze Zuiderburen. Echt waar, een smakelijker garnaal bestaat niet. (Ik vind dat niet in mijn eentje hoor, vraag het ook maar eens aan Johannes van Dam bij voorbeeld.)
Rivierkreeftjes, langoesten, ja zelfs de Zeeuwse kreeft, ze halen het niet bij de Grijze Garnaal.
Zacht, zoet, mild en toch het gevoel dat je heel veel smaak in je mond hebt. Zoiets lezer, zoiets…
Verwar ze in godesnaam niet met die wit-roze dingen uit iets verdere wateren. Die worden gepeld en wel aangeboden voor een grijpstuiver. En dat is begrijpelijk, het is ook niks Gepelde garnalen verliezen heel snel  hun kwaliteit.  Verder weet ik niet wat ze er mee doen, ik proef er altijd een hoop chemie aan af.
Nee lezer, de Grijze Garnaal moet het zijn. (Ook wel Stellendamse, Noordzeegarnaal of Crevette grise genaamd. Latijn: Crangon crangon.)

Ik kocht zaterdag een kilo ongepelde garnalen op Hemond-markt, ik betaalde € 8,–.
De garnalen worden al gekookt op het schip, ze zijn dus meteen te gebruiken. Het pellen is een simpele klus, het kost alleen wat tijd.
Zet je favoriete CD op en begin. Tegen de tijd dat je CD is afgelopen ben jij klaar met je kilo. Ik hield 370 gram puur garnalenvlees over. De schokken gingen in de pan en ik trok er een heerlijke soep van. En die hoefde niet onder te doen voor een luxe kreeftenbisque.
De garnalen aten we op toast. De rest ging in de soep. Wij hadden vandaag een feestelijke lunch.

Onze garnalen staan niet op de zwarte lijst van het Wereld Natuur Fonds.
Het pelwerk moet je wel zelf doen. Gebeurde het vroeger bij ons aan de kust, tegenwoordig worden de garnalen naar Noord Afrika of Polen gevlogen, dáár gepeld en dan weer teruggevlogen om ze jou aan te bieden. Waanzin toch?

© paul