We waren op bezoek bij meneer Fisch. We doen dat meestal wanneer we in Luxemburg zijn. Meneer Fisch is heerboer en destillateur. Hij vindt internationale erkenning met zijn stooksels en staat in Luxemburg bekend als één van de besten.
Hij verkoopt ook aan huis en je kunt op elk moment van de dag terecht. Ook zaterdag en zondag.
Altijd een vriendelijke ontvangst bij die man, en je wordt direkt meegetroond naar zijn heiligdom, de voorraadkelder. En altijd weer de vraag: “Wollen Sie schmecken?”
Vervolgens laat hij je proeven van de zaken waar hij op dat moment het meest van geporteerd is. Verder kun je overigens “schmecken” wat je wilt.

Zoals elke dag vanmorgen een heerlijk kopje koffie gezet in het kleine Meliorpotje. (Zie log 21 december 2005.) Ik doe er dan net zoveel koffie in als ik zelf wil. Dat is niet meer zo gewoon. Voor de senseodrinkers bepaalt Douwe Egberts de hoeveelheid koffie. Ik vind die senseokoffie toch al helemaal niet smaken, maar nu lees ik vanmorgen in de krant dat Douwe Egberts zomaar 0,3 gram minder koffie in de pads doet. Koffiedrinkers hebben geklaagd en wat bleek; al sinds mei vorig jaar bespaart Douwe Egberts op de koffie. Nu lijkt 0,3 gram bijna niets. Maar als je bedenkt dat Douwe Egberts per week 35 miljoen koffiepads produceert voor de Nederlandse markt, levert ze dat toch een besparing op van 10.000 kilo koffie. De prijs van de pads is gewoon omhoog gegaan in die tijd! Het verminderen van de hoeveelheid koffie moet absoluut niet gezien worden als bezuininging, aldus Douwe Egberts. Het heeft te maken met standarisering van het productieproces! Schandalig! Gewoon oplichterij. Wie niet meer uitgeknepen wil worden door Douwe Egberts, koop Eerlijk Koffie, dan worden er ook geen koffieboeren uitgeknepen!!!

Zoals gezegd aten we gisteren buiten de deur. We kozen voor het restaurant van de Heer en Mevrouw Esposito. Een familierestaurant in de ware zin van het woord, want behalve meneer en mevrouw werken ook drie zonen en een nichtje mee. Het restaurant heet Al Visuvio, meneer Esposito is aan de voet van de vulkaan geboren. Ellen koos vitello tonnato en een mooie biefstuk met truffel en room. Een recept voor de vitello volgt binnenkort, want Ellen is vast van plan om het gerecht weer eens zelf te maken. Ik at bresaola met kaas en salade en hield het daarna bij een eenvoudige pasta met knoflook, olie en pepertjes. Bresaola is een soort rookvlees van runderstaart en wordt rauw en in dunne plakjes gegeten. Prima vlees. Het restaurant heeft een nieuwe huiswijn. Die wordt geproduceerd op drie kilometer van de geboorteplek van de restauranthouder. Hij was er apetrots op. De wijn is jong, en wat rauw, maar prima bij de maaltijd. De prijs-kwaliteitsverhouding is goed. Na de maaltijd liet men ons geheel vrijblijvend nog wat grappa’s proeven, erg aardig. Eén daarvan is het vermelden waard. Een grappa uit het noorden, gemaakt van de Barberadruif. De drank is negentien jaar oud, dus uit 1987. De smaak was meer dan goddelijk. Zacht maar duidelijk, zonder het flauwe dat oude grappa’s nog wel eens krijgen. Hij geurde mooi, maar niet overheersend. Grappa, zo zuiver als grappa maar kon zijn. Hier waren beslist geen andere aromaten aan te pas gekomen dan die van de droesem en die van het vat waarop de drank was gerijpt. Of ze deze grappa ook aan de man gebracht krijgen valt te betwijfelen. De prijs is een goede twintig euro per glas, en dat is machtig veel voor een dorpje in Zuid-oost Brabant.