Zoals gezegd aten we gisteren buiten de deur. We kozen voor het restaurant van de Heer en Mevrouw Esposito. Een familierestaurant in de ware zin van het woord, want behalve meneer en mevrouw werken ook drie zonen en een nichtje mee. Het restaurant heet Al Visuvio, meneer Esposito is aan de voet van de vulkaan geboren. Ellen koos vitello tonnato en een mooie biefstuk met truffel en room. Een recept voor de vitello volgt binnenkort, want Ellen is vast van plan om het gerecht weer eens zelf te maken. Ik at bresaola met kaas en salade en hield het daarna bij een eenvoudige pasta met knoflook, olie en pepertjes. Bresaola is een soort rookvlees van runderstaart en wordt rauw en in dunne plakjes gegeten. Prima vlees. Het restaurant heeft een nieuwe huiswijn. Die wordt geproduceerd op drie kilometer van de geboorteplek van de restauranthouder. Hij was er apetrots op. De wijn is jong, en wat rauw, maar prima bij de maaltijd. De prijs-kwaliteitsverhouding is goed. Na de maaltijd liet men ons geheel vrijblijvend nog wat grappa’s proeven, erg aardig. Eén daarvan is het vermelden waard. Een grappa uit het noorden, gemaakt van de Barberadruif. De drank is negentien jaar oud, dus uit 1987. De smaak was meer dan goddelijk. Zacht maar duidelijk, zonder het flauwe dat oude grappa’s nog wel eens krijgen. Hij geurde mooi, maar niet overheersend. Grappa, zo zuiver als grappa maar kon zijn. Hier waren beslist geen andere aromaten aan te pas gekomen dan die van de droesem en die van het vat waarop de drank was gerijpt. Of ze deze grappa ook aan de man gebracht krijgen valt te betwijfelen. De prijs is een goede twintig euro per glas, en dat is machtig veel voor een dorpje in Zuid-oost Brabant.
© paul
