Het tempo zat er lekker in, één stukje per dag, soms twee. En dat voor een aantal dagen achtereen. Tot het noodlot toesloeg…

De valpartij met Hond Jaros veroorzaakte een infectie in een recente operatiewond aan mijn linker hand. Binnen enkele dagen was dat deel van mijn lichaam in het geheel niet meer te gebruiken. Met als gevolg ziekenhuisbezoek, extra behandeling en tijdelijke invaliditeit.

We hadden de zaken nog maar amper op orde, hier thuis, of de computer werd opgehaald voor een degelijke opknapbeurt. Natuurlijk het tegendeel van rampspoed, maar we waren dus even extra onthand.

Inmiddels is het apparaat terug, opgepimpt en wel. Inmiddels ook is Ellen alweer een aantal dagen uit de running. Zaterdagavond maakte ze een slipper op de overloop van ons huis. In haar val greep ze naar de trapleuning, die brak af en Ellen stuiterde een stukje naar beneden. Pijnlijke kneuzingen aan armen, rug en bil. Nauwelijks in staat om te lopen, zitten gaat helemaal niet. Blijft over: staan of liggen. Ellen kiest voornamelijk voor het laatste.

Daarbij wordt er door de Firma Snijders druk gewerkt aan onze keukenvloer. We krijgen nieuw Marmoleum. Geweldig natuurlijk, alleen blijkt het tijdstip wat beroerd gekozen, gezien de deplorabele staat van ons gezinnetje. Ook wil de smeervloer niet goed drogen en kost het me de grootste moeite om Hond Jaros van die vloer te houden. Er kan niet gekookt worden, en ergens anders gaan huizen is geen optie, gezien Ellens immobiliteit.

Verder gaat alles eigenlijk wel goed. We hebben zat steun en support van vrienden en familie, de perenbloesems van Marleen zijn een troost.

Wat er verder ook nog staat te gebeuren, ik ga je de komende maanden op de hoogte houden van een voettocht van 2400 kilometer, die vanochtend zijn aanvang nam. Ans en Jan zijn sinds enige uren op weg naar Santiago de Compostella.

© paul

Het geweldige weer nodigt uit tot een ferme fietstocht met de hond. Hond Jaros doet het goed langs de fiets en ik heb de meest veilige methode voor ons beiden bedacht. Voor dit doeleinde gebruik ik de fiets van Marleen: geen stang, lage instap en terugtraprem. Ik wandel de anderhalve kilometer van ons huis naar de Witte Brug, neem daar de fiets, maak mijn ronde, zet de fiets terug en wandel de anderhalve kilometer naar huis.

Vandaag besloot ik redelijk vroeg op de dag te vertrekken. Ik wilde naar de Kokse Hoeve fietsen, en vandaar via Esdonk richting Boekel, om dan halfweg af te slaan terug naar het eigen dorp. Een knap lange tocht, maar Hond Jaros loopt hem doorgaans moeiteloos. Fietsen met een ADHD-hond is zoiets als fietsen op een E-bike. Je trapt eens wat, je schuift moeiteloos door het landschap, vermoeidheid komt niet voor in je woordenboek. De hond doet met liefde en plezier aardig wat werk.

En dan ineens blokkeerde het achterwiel van de fiets. Zomaar uit het niets, geen enkel voorteken. De tegengestelde krachten van een trekkende hond en een weigerend achterwiel maakten dat ik met fiets en al omtuimelde, met mijn snufferd in de modder dook en zeer krachtige magische verwensingen uitte. Het gedoe gebeurde op het verste punt van onze tocht. Een klein stukje verder lag de weg van Boerdonk naar de Kokse Dijk alwaar we aan de terugtocht zouden beginnen.

Met moeite maakte ik het achterwiel vrij en bewegend, zodat ik de fiets kon duwen. Voor enigerlei reparatie had ik natuurlijk geen spullen, ik moest lopen. Nu maakte het geen bal uit welke richting ik uitging, vooruit of teruguit. Het was allemaal even ver. Veel te ver! Een goede zes kilometer had ik voor de boeg, mét hond, mét kapotte fiets.

Ik hield nog even een ferm wandeltempo aan, maar al snel schakelde ik terug. De zon kaatste op mijn voorhoofd, nergens schaduw. De wegen kaarsrecht, kilometers lang. De kaniedassen kleurden dan wel oranje met hun ontluikend blad, beschutting tegen het felle licht en de brandende zon boden ze niet. Ik had het alweer helemaal gehad met deze zomer (maart ?!). Ik ben en blijf een herfstmens, een wintermens.

Tegen de tijd dat ik terug kwam in ons dorp verkeerde nog slechts mijn humeur in staat van onderkoeling, al het andere was oververhit. Ik zag ervan af om neer te strijken op een terras. Ik had er gewoon geen zin in, ik sjouwde door naar huis.

Ik kreeg van mezelf een glas pils, ik had het verdiend. Ik dronk het in de koelte van onze keuken. Een relatief voordeel van mijn debacle was dat ik mezelf zonder enig schuldgevoel kon ontslaan van al mijn verdere taken. Ik hoefde niks meer, ik kon schuldeloos gaan zitten lezen, of misschien een paar delen Game of Thrones kijken… Hond Jaros maakte intussen zijn kilometers in onze tuin. Van voor naar achter; en nog eens, en nog eens… Alsof hij nog helemaal niet uit was geweest. En daarna sliep hij de slaap der onschuldigen, op zijn eigen plek, in de zon, op de tuintafel. De Spaanse Sloerie…

© paul