Het geweldige weer nodigt uit tot een ferme fietstocht met de hond. Hond Jaros doet het goed langs de fiets en ik heb de meest veilige methode voor ons beiden bedacht. Voor dit doeleinde gebruik ik de fiets van Marleen: geen stang, lage instap en terugtraprem. Ik wandel de anderhalve kilometer van ons huis naar de Witte Brug, neem daar de fiets, maak mijn ronde, zet de fiets terug en wandel de anderhalve kilometer naar huis.
Vandaag besloot ik redelijk vroeg op de dag te vertrekken. Ik wilde naar de Kokse Hoeve fietsen, en vandaar via Esdonk richting Boekel, om dan halfweg af te slaan terug naar het eigen dorp. Een knap lange tocht, maar Hond Jaros loopt hem doorgaans moeiteloos. Fietsen met een ADHD-hond is zoiets als fietsen op een E-bike. Je trapt eens wat, je schuift moeiteloos door het landschap, vermoeidheid komt niet voor in je woordenboek. De hond doet met liefde en plezier aardig wat werk.
En dan ineens blokkeerde het achterwiel van de fiets. Zomaar uit het niets, geen enkel voorteken. De tegengestelde krachten van een trekkende hond en een weigerend achterwiel maakten dat ik met fiets en al omtuimelde, met mijn snufferd in de modder dook en zeer krachtige magische verwensingen uitte. Het gedoe gebeurde op het verste punt van onze tocht. Een klein stukje verder lag de weg van Boerdonk naar de Kokse Dijk alwaar we aan de terugtocht zouden beginnen.
Met moeite maakte ik het achterwiel vrij en bewegend, zodat ik de fiets kon duwen. Voor enigerlei reparatie had ik natuurlijk geen spullen, ik moest lopen. Nu maakte het geen bal uit welke richting ik uitging, vooruit of teruguit. Het was allemaal even ver. Veel te ver! Een goede zes kilometer had ik voor de boeg, mét hond, mét kapotte fiets.
Ik hield nog even een ferm wandeltempo aan, maar al snel schakelde ik terug. De zon kaatste op mijn voorhoofd, nergens schaduw. De wegen kaarsrecht, kilometers lang. De kaniedassen kleurden dan wel oranje met hun ontluikend blad, beschutting tegen het felle licht en de brandende zon boden ze niet. Ik had het alweer helemaal gehad met deze zomer (maart ?!). Ik ben en blijf een herfstmens, een wintermens.
Tegen de tijd dat ik terug kwam in ons dorp verkeerde nog slechts mijn humeur in staat van onderkoeling, al het andere was oververhit. Ik zag ervan af om neer te strijken op een terras. Ik had er gewoon geen zin in, ik sjouwde door naar huis.
Ik kreeg van mezelf een glas pils, ik had het verdiend. Ik dronk het in de koelte van onze keuken. Een relatief voordeel van mijn debacle was dat ik mezelf zonder enig schuldgevoel kon ontslaan van al mijn verdere taken. Ik hoefde niks meer, ik kon schuldeloos gaan zitten lezen, of misschien een paar delen Game of Thrones kijken… Hond Jaros maakte intussen zijn kilometers in onze tuin. Van voor naar achter; en nog eens, en nog eens… Alsof hij nog helemaal niet uit was geweest. En daarna sliep hij de slaap der onschuldigen, op zijn eigen plek, in de zon, op de tuintafel. De Spaanse Sloerie…
© paul
Ik weet het, het is een ‘eten/koken’-blog. Maar toch graag meer verhaaltjes en foto’s van Jaros 🙂