Je kunt er dus écht niet meer omheen: lente…
En wacht maar eens lezer, tot ik je de Japanse appelbloesems laat zien… Ik schreef dat in een vorig artikeltje. Nou lezer, asjeblief. Heb ik teveel gezegd? Mooi zijn ze, of niet soms? En niet alleen in het erkertje van onze boekenkast staan ze te pronken, in het plantsoen aan de Ruyschenberghstraat, waar ik ze bietste, zijn ze ook open gegaan. Gewoon in de vrije natuur.
Ellen verraste me gisteren met een fles whisky. Goed gekozen, een van mijn favoriete merken. Laphroaig heet deze, gemaakt onder en met de rook van Port Ellen.
Ik heb de fles in tact gelaten, ik moest vannacht immers werken en het staat zo raar om met een whiskykegel voor je broodheer te verschijnen.
Maar zo meteen, terwijl de grouwheid van de dageraad langzaam oplost in het licht van de dag, en jij nog ligt te doezelen in je warme bed, dan lezer, dan open ik de fles en schenk me een glas in van dat vloeibaar goud. Ik zet me in de zwarte fouteuil en ga een uurtje naar die bloesem zitten staren. En daarna slaap ik een gat in de dag. Nog één nacht te gaan…
© paul
Ja Paul de lente is in aantocht. ik zag deze week ook al forsitia die begon te bloeien.
Geniet van je whisky.