17-06-2014. De etappe ging van Molinaseca naar Cacabelos, 24 kilometer.
De Orde van de Tempeliers blijft tot de verbeelding spreken, ook vandaag de dag nog. De Tempeliers duiken op in moderne internetgames, in speelfilms, in romans, en dat terwijl de Orde slechts tweehonderd jaar als organisatie bestond. Legendarisch zijn de verhalen over grote schatten goud en zilver die de Tempeliers verborgen zouden hebben en die nooit terug zijn gevonden.
De Orde werd opgericht als een legertje binnen het grote leger van Kruisvaarders op Jeruzalem, de leden waren allen tot de ridderstand verheven edelen. De Tempeliers werden officieel erkend door de Paus van Rome in 1129. Het oorspronkelijk doel was de Pelgrims naar het Heilige Land te beschermen. De Tempeliers stonden bekend om hun religieus fanatisme en hun excessief geweld. (Elke moslim mocht door de ridders worden gedood, maar hij die een christen doodde vloog uit de Orde.)
De Orde was gemodelleerd naar bestaande kloosterorden, ook de ridders legden de gelofte van armoede en kuisheid af. De Orde verspreidde zich over heel Europa en de Levant, maar was toch vooral een Franse zaak. Ook in de Lage Landen was de Tempelorde actief. Aangezien alle leden uit de hoogste stand kwamen was het intellectueel niveau heel behoorlijk, men had onderwijs genoten, men kon lezen en schrijven. Door de contacten met de bovenlaag van bestuurders en wetenschappers in de Levant (het huidige Syrië, Israël, Palestijnse gebieden) droegen de Tempelridders bij aan de verspreiding van kennis en wetenschap over heel Europa. (En behielden een deel van de wetenschap voor zichzelf, kennis is macht…)
Nog belangrijker was dat het de Orde ook economisch bijzonder voor de wind ging. Aangezien de Tempeliers persoonlijk bezit afzworen vervielen hun erfenissen aan de Orde. Ook het aantal legaten en schenkingen beliep ongekende hoogte. Langzaam aan ontstond er een structuur waarbij de Orde de belangrijkste geldschieter in Europa werd. Een Europese Bank avant-la-letre.
Kennis is macht en geld maakt nog machtiger. De wereldlijke gezagsdragers zagen het met lede ogen aan. En ook het Vaticaan begon zich serieus zorgen te maken. De Tempeliers bouwden heel Europa door hun kloosters in de vorm van onneembare burchten en vormden zo hun eigen staatjes in de verschillende koninkrijken. Dat kon natuurlijk niet goed gaan.
De Franse koning Phillips de Schone bond de strijd aan met de Tempeliers en hij verzekerde zich van de steun van de Paus van Rome. Talloze Tempeliers werden gearresteerd en onder marteling gedwongen bekentenissen af te leggen van godslasterlijke praktijken. (Afzweren van Christus, verspreiden van heidense geschriften, openlijke sodomie, kontkussen, kortom ketterij…) Een vooraanstaand deel van de Tempeliers eindigde op de brandstapel.
Phillips de Schone, die lekkere heer, had het aardig voor elkaar. Politiek spon hij er garen bij en zijn lege schatkist werd rijkelijk aangevuld met alle bezittingen van de Orde binnen zijn grondgebied. In 1309 werd de Orde officieel dood verklaard, maar er doen nog steeds verhalen de ronde over het ondergrondse voortbestaan van de Orde, ook vandaag de dag nog…
Ans en Jan bezochten deze dag de Tempelburgt van Ponferrada, een indrukwekkend complex uit de 12e eeuw. Ook de rest van de stad liet indruk na, de Tempeliershistorie werd er levend gehouden. Dat de wandelaars het Jacobsspoor bijster raakten en pontificaal de verkeerde route namen mag bijzaak heten, het kostte hen wel een paar extra kilometers…
Deze ochtend vertrokken de pelgrims weer in alle vroegte om de hitte van de dag enigszins voor te blijven. Na een goede vier kilometer deed zich de mogelijkheid voor om een ontbijt te nemen. dat was in het plaatsje Campo. Na weer eens vier kilometer kwam dan die Tempeliersburcht in zicht, tijd om een culturele stop in te lassen.
De verdere tocht bood glooiende landschappen; men trok door de wijgaarden van de Bierzo. Aan de route lag een keur van uitspanningen zodat er nog een paar keer werd afgestapt voor koffie en een versnapering. Het brood at men op een grasveldje in de verkwikkende schaduw van een paar bomen.
Van Narda en Ad hadden de wandelaars de aanbeveling meegekregen om te boeken bij de herberg van Cacabelos. een gouden tip bleek het te zijn. De herberg was ondergebracht in een voormalig pelgrimsziekenhuis. Het complex was gebouwd rond een laat-barokke kerk, de Iglesias Las Augustias.
De herberg telde een aantal chambrettes, elk met twee bedden, maar een mogelijkheid om zelf te koken was er niet. Er werd dan besloten om samen met wat andere pelgrims een restaurant op te zoeken. Het werd een samengestelde maaltijd die avond, een soort tapastafel, gedeeld met Wil, Karin en David uit de Verenigde Staten en nog een jong koppel, ook uit Amerika.
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
