De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 79…

IMG-20140615-WA0008
15 -07-2014. De etappe ging van Astorga naar Rabanal del Camino, 20 kilometer.

De broers en zussen van de pelgrims lagen nog op één oor, ergens in Zandvoort. De Kouwe Kant overigens ook. Kwestie van een heftig familiefeest op zaterdagavond. Geloof maar niet dat iemand van hen al wakker was op het moment dat Ans en Jan aanstalten maakten om een nieuwe etappe te slechten. Het was 07.00 uur.

De route trok door het land van de Maragatos. Een klein gebied, bewoond door een etnisch afwijkende bevolking. Modern DNA onderzoek toonde aan dat de Maragatos een genetisch geïsoleerde groep vormden, met een verre verwantschap aan de Noord-Afrikaanse Berbervolkeren. Maar die verwantschap dateerde uit de Steentijd en had niks van doen met de bezetting van Spanje door de Moren in veel latere tijden. Het bleef een fascinerend fenomeen dat een groep het duizenden jaren volhield zich te isoleren van zijn omgeving…

Een sterk afwijkend dialect bezigden ze, en een geheel eigen cultuur drong zich op. De huizen zagen er anders uit dan elders, de dorpsstructuur was anders. Zelfs culinair waren er grote verschillen met de Spaanse buren. Het meest in het oog springend was de klederdracht. In vroeger dagen door iedereen in gebruik, maar ook nu werd ze nog door een substantieel deel van de bevolking gedragen, op zon- en feestdagen wel te verstaan.
Maragatos

Ans en Jan kregen de tip van een medepelgrim om een stukje om te lopen via het dorpje Castrillo de los Polvazares. Het was een typisch Maragatosdorp. De huizen waren er van steen in tegenstelling tot de lemen huizen uit de omgeving. Ook de grote zware houten deuren waren typisch voor de eigen architectuur. Castrillo de los Polvazares was wereldberoemd in Spanje. De Iberische versie van Goede Tijden-Slechte tijden werd er opgenomen, naast nog een aantal televisiedramastukken.

Van klederdrachten zagen Ans en Jan niets, ze waren eenvoudigweg te vroeg in het dorp. Iedereen sliep uit op deze zondagochtend. Evengoed was het een welbestede omweg geweest.

Alles is hier rood schrijft Ans, de grond, de wegen, de huizen. Slechts het groen van de steeneiken vormt een uitzondering
IMG-20140615-WA0011

En even verder schrijft ze: We hebben sinds kort de goede gewoonte om tijdens onze laatste stop een biertje te drinken. De laatste kilometers gaan dan als een speer.  Deze dag heette de afstap Bar Meson Cowboy, in het gehucht El Ganso.

Om 14.00 uur liepen de wandelaars Rabanal del Camino binnen. Er werd snel ingecheckt in de gemeentelijke herberg; men douchte zich, verzorgde lijf, leden en rugzak en was dan alweer klaar om de ingrediënten voor het avondmaal in te slaan. Ditmaal werd het pasta.

Gegeten werd er in de rustige tuin van de herberg. Terwijl de reizigers nog zaten na te genieten van hun maaltijd kwam er een man bij hen zitten, een Portugese pelgrim. De gast was een gewezen politieman, voor zijn beroep werd hij in het verleden door de Portugese Staat uitgezonden naar verre oorden. Er ontspon zich een gesprek en de man vertelde een deel van zijn levensverhaal. Twee jaar geleden verloor hij zijn moeder en zijn zoon bij een ongeluk. De wonden van het verlies wilden niet helen en daarom liep de man een pelgrimage. Hij trok van Lourdes naar Santiago de Compostella, in de hoop zijn gemoed te verlichten…
IMG-20140615-WA0010

Deze dag leverde de wandelaars weer onvergetelijke avonturen op. Een prachtig landschap, pittoreske dorpjes en een bijzondere ontmoeting in de avond. In de verte zagen Ans en Jan de eeuwige sneeuw liggen…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *