Author Archives: Ellen Bouckaert

Alweer Arlon…

Posted on by

markt Arlon

Ik denk wel eens, we herhalen onszelf te vaak met dit web-log. Maar dat kan nu eenmaal niet anders. Je kunt niet iedere dag volstrek origineel koken. Je kunt niet voortdurend verslag doen van geheel nieuwe streken en oorden die je bereisde. Maar dat hoeft gelukkig ook niet. Zolang de foto’s mooi blijven, de artikelen aantrekkelijk. En de afgelopen vijf jaren is gebleken dat onze lezersschare zich vernieuwd. Er vallen mensen weg, er komen anderen bij. Nieuwe lezers die de oude artikelen niet teruglezen, en waarvoor je dus gerust in herhaling kunt vallen. En geschreven moet er nu eenmaal worden…

Ik vertelde je al eens van de donderdagmarkt van Arlon. Van die man met zijn Corsicaanse hammen. Een stukje verderop staat een man met bergkazen. Van de mooiste kwaliteit en heel divers. Uit de Savoie, uit de Comté, uit de Jura en uit Zwitserland. En hij doet ook in hammen. Ardense hammen, Franse hammen en een enkele Italiaanse. Achttien maanden gedroogd of meer. Ze worden aan stuk verkocht. Snijden doe je zelf thuis. En hoe dat geurt aan die kraam…

© paul

Die van Kaërch willen ons niet…

Posted on by

luxemburg juli 2008 016
Het gaat er al dagen over en het houdt maar niet op.. Families raken verscheurd, echtelieden praten niet meer met elkaar, kinderen besmeuren elkander met modder. Gisteren kwam het tot een handgemeen in de plaatselijke herberg, ik was erbij. Het is toch wat…

Wij afreizen naar Frankrijk? Het zou wat. Hier in Septfontaines is het veel spannender. De gemeentelijke herindeling houdt de gemoederen gaande, iedereen heeft het er over, iedereen is er mee bezig. Vandaag was er dan een volkstribunaal, een referendum.

Op vooraf aangekondigde tijden reed de schoolbus vanuit elke uithoek van de gemeente naar de stemlokalen in Koerich. Iedereen werd in staat gesteld zijn stem uit te brengen.

Septfontaines is de hoofdstad van de gemeente Septfontaines. Ze hebben 380 inwoners. De twee kerkdorpen die bij de gemeente horen hebben respectievelijk 140 en 120 inwoners. Alles bij elkaar gaat het dus om een goede 700 mensen die samen een bestuurlijke entiteit vormen, met alles erop en eraan. Je begrijpt het lezer, die situatie wordt zoetjesaan onhoudbaar voor de Staat Luxemburg. Té klein, té duur.

De autoriteiten bedachten een leuk plannetje, waarbij er werd ingezet op een vergroting van de gemeente door Septfontaines samen te voegen met de gemeente Koerich (Kaërsch). En precies zoals de Nederlandse bewindvoerders een paar jaar geleden dachten dat heel Nederland in zou stemmen met een Europese grondwet dachten de Luxemburger Bovenbazen dat een gemeentelijke herindeling “kat in het bakje” was. Ze maakten een pracht-drukwerk, waarin in bloemrijke taal werd beschreven waarom het niet anders kon zijn dan te stemmen vóór een Groot Septfontaines. De gemeentebegroting omvatte een overschot van bijna één miljoen euro, die van Koerich was nog eens dubbel zoveel. Mooi niet…

Die van Kaërsch (Koerich) hebben ons afgewezen. En niet nipt, maar met grote meerderheid van stemmen. Waarom? Het is ons niet geheel duidelijk. De argumenten worden ons in aanvang duidelijk gemaakt in het Duits, maar al snel vervalt men in het eigen Luxemburgs, en liefst nog in het dialect van de streek. Kwestie van emoties. En wij, op onze beurt, zijn die taal niet écht machtig..

We hoorden de Minister van Staat van het Groothertogdom Luxemburg vanavond op de radio. Hij was ontdaan. “De gemeentelijke herindelingen gaan so-wie-so door, linksom of rechtsom!” Dat zei hij. Hij opperde dat ons dorpje dan mogelijk zal worden ingedeeld bij een te ontwikkelen gemeente “Aischtal”.

Wij snappen er vooralsnog weinig van. Ons dorpje is het mooiste dorpje van Luxemburg. Wie wil dat nou niet op zijn gemeentegrond hebben? Die van Koerich? Hullie met hun tuttige villa’s, met hun aangehakte grasperken, met hun dorpskern van niks, met een kasteelruïne die niet in de schaduw mag staan van die van ons?

We aten vanavond overigens voortreffelijk. Bij de Portugees in Wandhaff. Maar die hoort dan weer bij de gemeente Capellen…

En dan dat geitenbruggetje! Het stamt uit de Romeise tijd! En zoals het er nu bij ligt is het onvervalst middeleeuws. Zo’n mooi bruggetje, zo’n mooi dorp! Stom volk van Kaërsch…

Foto: élèves de lécole fondamentale de Koerich.

© ellen-paul

Lekker wijntje…

Posted on by

chateau petrus

We blijven definitief in Luxemburg gedurende deze vakantie, dat hadden we al besloten. En dat is maar goed ook. Jan en Ans komen een paar dagen logeren, ze reizen morgen af. En in het weekend verwachten we Evert en Neel met de Kids.

Vandaag hielden wij ons bezig met wijnen. Oktober is op veel plaatsen in Luxemburg de maand waarin men zijn wijnvoorraad voor het komend jaar op orde brengt. En de handel speelt daar handig en in veel gevallen ook genereus op in. Werkelijk prachtige aanbiedingen kun je vinden.

Wij hadden onze keuze al voor het weekend gemaakt na wat proeven en serieus bladeren in catalogie. Het is eigenlijk alleen nog een kwestie van die wijn ophalen en afrekenen. Heel erg verrasssend zal het resultaaat niet zijn, wél goed. Ik schrijf er nog over…

Maar goed, ook vandaag dus hielden we ons bezig met wijnen. Vlak voor Stad Luxemburg opende men een nieuwe Cora supermarkt. We bezochten de winkel in de zomer al eens. Uitgelezen voedsel, uitgelezen wijnen. En duur! De supermarkt richt zich op de consument met het hogere bestedingspatroon. Je merkt het buiten al, op de parkeerplaats. Het is alles groot en duur wat je daar ziet staan.

We hebben er niet zo veel te zoeken, we doen onze inkopen op andere plaatsen. Behalve dan dat ene stukje vlees, die paar plakken geweldige ham, dat Franse kaasje. En ik mag graag even rommelen tussen de wijnen, zomaar, om te kijken.

Honderden meters wijnrek, in het vierkant opgesteld. En in het binnenste hart van dat bouwwerk is een afgeschemde ruimte. Daar liggen de échte schatten. En in dat hok staan dan weer drie kasten, met electronische sloten beveiligd. Daar lag die fles Chateau Petrus 2005 bijvoorbeeld. Zoals je ziet zijn ze erg genereus bij de Cora. Ze bieden hem aan voor twaalfhonderd euro. Per fles, wel te verstaan. En dat is dan nog goedkoop, je krijgt zomaar vierhonderd euro korting. Per fles, wel te verstaan.

Voorts ligt er een kist Bourgogne. Veertienduizend euro, maar dan hebben we het ook over twaalf flessen. En ook die kist is ooit duurder geweest. Een forse korting zit erop.

Enfin, ik drentel dan wat rond, probeer me een en ander voor te stellen, maar ik snap er geen biet van. Waar gáát dit over? Wie koopt dat en waarom zou iemand dat willen? Uiteindelijk zal vriend Hijn wel gelijk hebben. Het gaat om beleggen, om geld, zei hij me eens. Ik draai me om en ga verderop op zoek naar Kerstbier. Dat vindt Jan lekker, en ik ook…

© paul

chateau petrus

Rundertong met tomaten-roomsaus…

Posted on by

rundertong met tomaten-roomsaus

Het kwam er maar niet van om dit recept te beschrijven. Thuis te druk, hier niet meteen zin, maar ik wil dit gerecht hier nu toch even opschrijven voor het weer in de vergetelheid raakt. Bij de Sligro zag ik een rundertong in het schap liggen en bedacht dat het al wel weer erg lang geleden was dat ik tong klaargemaakt had. Je moet er vaak speciaal naar vragen bij de slager. Ze liggen meestal niet zomaar in de winkel uitgestald en dan kom je ook niet zo snel op het idee om eens iets lekkers met tong te maken, terwijl het toch een heerlijk stuk vlees kan zijn. Het begint zowiezo wat uit de mode te raken om orgaanvlees te eten. Niertjes, lever, pootjes en staarten, de meeste mensen trekken er hun neus voor op. Jammer, het kan zo lekker zijn! Orgaanvlees vraagt vaak wel wat meer bewerking vooraf, misschien is dat een reden dat het wat aan populariteit ingeboet heeft?

Spoel de tong onder koud water en neem een grote pan waar de tong ruim in past. Vul de pan met koud water in leg de tong erin. Breng langzaam aan de kook. Schuim het vocht af. Voeg daarna een ui, een blad laurier, wat tijm, wortel, selderie, peterselie, zout en peper toe en laat de rundertong zo in ongeveer 2 uur zachtjes garen.

rundertong

Pel dan het vel van de tong en snijd het keelstuk af. Snijd de tong in mooie plakken van ongeveer twee centimeter en houd ze warm op een dienschaal.

  • Maak intussen een saus van:
  • 1 eetlepel boter
  • 1 eetlepel bloem
  • een eetlepel tomatenpuree
  • een scheutje wittte wijn
  • wat room

Giet de saus over de tong en dien snel op. Wij aten er snijboontjes bij en gekookte aardappelen.

Kopje espresso toe!

© ellen.

Kabeljauw met mosterdsaus…

Posted on by

kabeljauw met mosterdsaus

Ook al zijn we hier in Luxemburg veel verder van de zee dan in Nederland, het aanbod van verse vis is geweldig. Vooral in de Cactus supermarkt hebben ze een zeer uitgebreide visafdeling. De vis ligt er mooi uitgestald met bij elke soort de vermelding waar en hoe de vis gevangen is. (Vermeldingen als lijngevangen, met een kleine boot gevist enzovoorts.) Wij hadden zin in gewoon kabeljauw, simpel gepocheerd met een lekkere romige mosterdsaus. Ik kocht een stuk gefileerde kabeljauw en vond in dezelfde super een pot grove Luxemburgse mosterd.

Maak een bouillon van water, een flinke scheut riesling, lente-ui, laurier, wortel, selderie en peterselie, peper en zout. Pocheer daarin de vis ongeveer tien minuten. Maak intussen de saus:

  • 1 flinke eetlepel boter
  • 1 flinke eetlepel bloem
  • 1 eetlepel grove mosterd
  • een scheut witte wijn
  • wat van de visbouillon
  • een scheutje room

Smelt de boter in een sauspan en voeg de bloem in een keer toe. Even goed roeren en dan de bouillon erbij doen. Blijf roeren totdat alle klontjes weg zijn en voeg de wijn, de room en de mosterd toe. Laat de saus tien minuten zachtjes koken en breng verder op smaak met peper en zout. Schep de vis uit de pan en laat even uitlekken. Giet er wat saus over en serveer met gekookte aardappelen en salade.

Kopje espresso toe, mét een bonbon (over die bonbon later meer).

© ellen.

Groeten uit Luxemburg…

Posted on by

ijsbloemen

En terwijl wij ons opmaakten om af te reizen naar de Côte d’Azure staakten onze Franse kameraden tegen verhoging van hun pensioenleeftijd, de privatisering van de kraanbedrijven, de posterijen en het spoorbedrijf.

Aan de Frans-Luxemburgse grens regen de automobilisten hun voertuigen tot een schier eindeloos snoer. Aan de Luxemburgse kant, wel te verstaan, daar was nog brandstof te krijgen. Frankrijk ligt plat.

Wij houden het dan maar even voor gezien en stoppen onze plannen in de ijskast. Wij blijven voorlopig in Luxemburg hangen. De zon en de licht-zomerse temperaturen houden we wel tegoed. Het kwik zakte hier tegen de ochtend naar een goede zeven graden onder nul, ijsbloemen op de ramen… Het is nu zaak om vers gas aan te schaffen voor ons kacheltje en voldoende proviand in te slaan. Er wordt sneeuw voorspeld.

Thuis in Nederland is alles prima. Huis, haard en hond zijn in beste handen.

Groeten uit een Bevroren Luxemburg…

© ellen-paul

Vakantie…

Posted on by

alleman 2007 het laatste 260

Dalende temperaturen, regen in de lucht. Maar ook kans op nachtvorst aan de grond. De Chui bonsai staat al binnen, voor het citroenboompje wordt plaats gemaakt. De rest van de potplanten kan er nog wel even tegen.

Ellen heeft al een paar dagen vakantie, die van mij begint over een klein uur… Drie weken van alle plicht ontheven, het is me wat. Tijd genoeg om de vaste paddenstoelenplekjes af te struinen, vrienden te bezoeken, de stapel ongelezen boeken te reduceren. Een verblijf in het buitenland ligt in het verschiet.

Enfin…, ik heb mijn werkjes af, ik ga koffie en thee zetten voor het personeel en mijn cliënteel. Straks loop ik met hond Max het vaste rondje en op de terugweg koop ik verse broodjes. Ik richt een mooi ontbijt aan, het is vakantie!

© paul

Snelle spaghetti met gerookte zalm, spinazie en gorgonzola…

Posted on by

pasta met gerookte zalm en spinazie

Snel een maaltijd maken van de spulletjes die nog in huis zijn. Ach…, het lukt eigenlijk altijd wel.

Ik had die ochtend een stukje gerookte zalm gekocht, een zalmhaasje heet dat geloof ik. Het was bedoeld om de dag erop als lunch te dienen, maar het kwam nu van pas bij een snelle maaltijd. En spinazie houden we altijd op voorraad. Zo bij de super vandaan, in handige blokjes ingevroren. Je grabbelt een paar blokjes uit de vriezer en je versiert er je soep mee, je saus, de vulling van je tortellini. En ingevroren spinazie voldoet wat ons betreft prima als groente. Ook zachte kazen behoren doorgaans tot de standaardvoorraad in dit huis. Het recept voldoet voor twee personen, maar met enige aanpassing kun je er een weeshuis van mee laten eten.

  • 80 gram gerookte zalm,
  • 80 gram spinazie,
  • 50 gram gorgonzolakaas,
  • 2 sjalotjes,
  • 1 teen knoflook,
  • 1 glas witte wijn,
  • 1 flinke scheut room,
  • boter,
  • nootmuskaat,
  • peper en zout,
  • spaghetti naar behoefte.

Snipper de sjalotjes en de knoflook heel fijn en smoor ze in de boter tot ze mooi glazig zijn. Doe dan de wijn en de room erbij. Laat het geel even doorkoken. Nootmuskaat naar smaak toevoegen, flink peper erbij en zout naar behoefte. (Let op: in gorgonzola zit zout, en ook de boter kan gezouten zijn. In dat geval spaarzaam met zout!) Smelt de fijngehakte kaas in de saus en roer er de spinazie door. De in kleine reepjes gesneden vis mag nu toegevoegd. Laat het geheel op een laag vuurtje pruttelen. Kook intussen de spaghetti gaar. Is de saus tegen het eind van de kooktijd van de spaghetti té nat naar je zin dan kun je hem nog even wat inkoken op een hoog vuur. (Wel erbij blijven!) Giet de spaghetti af en stort hem in een schaal. Giet de saus erover en schep goed om. Dien warm op.

Erbij een frisse rucollasalade en een glas witte wijn.

**We gebruikten De Cecca pasta no 12. Die moet twaalf minuten koken. Al met al ben je 15 minuten kwijt met de pasta. En dat is ook de tijd die het kost om de saus te maken. En dan nog blijft er tijd over om tussendoor de salade te bereiden. Snel toch?!

© paul

Kerrie van Midden-Java…

Posted on by

nasi goreng en kerrie van midden Jawa

 

Na mijn gerommel in het afvalputje had ik trek gekregen, zin in iets ‘anders dan anders’. Ik had runderlapjes gekocht met het idee om ze te stoven met mosterd. Erbij snijboontjes en aardappelpuree. Niets mis mee, maar ik had opeens m’n zinnen gezet op iets exotisers. Ik besloot maar eens te zoeken in het boek van Beb Vuyk; “Groot Indonesisch kookboek”.

Ik kocht het boek ooit in een doos met drie klassiekers; “De klassieke Italiaanse keuken”, van Michella Hazan, “De nieuwe Franse keuken”, van Paul Bocuse en het boek van Beb Vuyk. Ik moet zeggen dat ik van deze drie klassiekers dit laatste boek het minste gebruik. Ik waag me zelden of nooit aan Indonesische gerechten. Niet omdat ik dit eten niet lekker vind, zeker niet. Misschien komt het omdat er hier in de buurt zoveel mensen wonen die vanuit hun eigen achtergrond, of die van hun vrienden en partners, zo vertrouwd zijn met deze keuken dat ik er maar niet aan begin om hun kookkunsten te benaderen. Maar goed, eens moet er een begin gemaakt worden…

Ik koos een recept met runderlapjes, en vooral een recept waarvoor ik alle ingredienten, op een spriet sereh na, in huis had. Dat is trouwens nog een moeilijkheid bij het koken van Indonesische gerechten. De lange lijsten met voor mij onbekende ingredienten. Bij de plaatselijke super zijn ze niet meer te koop. Je moet er voor naar een Toko. Vroeger boden de supermarkten hier nog wel wat kruiden te koop aan, tegenwoordig zijn er alleen nog kant-en-klaar-pakketjes te koop. Ik maakte mijn eigen kruidenmengsel en stampte dat in de vijzel zoals het in het boek stond. Eigenlijk helemaal niet moeilijk. Gewoon even aan beginnen!

vijzel 005

De vijzel, ook wel tjobèk genoemd, heb ik lang geleden geërfd. Kon ik die eindelijk eens gebruiken voor het doel waarvoor hij gemaakt is!

  • 2 eetlepels olie
  • 500 gram rundvlees
  • 1/4 blok santen
  • Kruiden:
  • 3 eetlepels uien, fijn gesnipperd
  • 2 teentjes knoflook, gesnipperd
  • 1 eetlepel sambal oelek
  • 2 theelepels ketoembar
  • 1 theelepel djinten
  • 1 theelepel laos
  • zout
  • 2 theelepels koenjit
  • 1 spriet sereh

Wrijf de uien, de knoflook en de sambal, de ketoembar, de djinten, de laos, wat zout en koenjit met elkaar tot een brij. Bak dit kruidenmengsel in de olie. Snijd het vlees in blokjes en laat even meebakken. Voeg er 3/4 liter water, het blok santen en de sereh bij. Laat het gerecht stoven tot het vlees gaar is en het vocht tot ongeveer de helft is ingedampt. Serveer met witte rijst.

© ellen.

Madeleine…

Posted on by

vakantierestanten

Hij doopte een madeleine-koekje in de bloesemthee, proefde en rook, en als bij toverslag trokken alle beelden uit zijn jeugd aan zijn geestesoog voorbij. Ik heb het over de beroemde “madeleine-scene” uit Prousts À la Recherche du Temps Perdu. Ik heb het boek nog steeds niet gelezen. Het prijkt ergens op mijn verlanglijst, vrij hoog zelfs. Maar de pakweg 3000 pagina’s die het munuscript telt schrikken me ook af.

Wel had ik al eens een madeleine geproefd. Uit het assortiment van Verkade, de Beukelaer of een andere koekenbakker. Ik vond er niet veel aan. Moest je daar nou zo’n drukte om maken? Had Marcel Proust niet beter een andere metafoor kunnen bedenken om zijn jeugdherinneringen aan op te hangen? Tja, dát dacht ik. Tot ik die madeleines van Lea Linster proefde…

Ellen had me er al eens over verteld, over die madeleines van Lea Linster. Ze worden elke dag vers gebakken in haar restaurants. Mevrouw Linster beschouwt de madeleine als haar uithangbord, als haar pièce de résistance.

Na elke maaltijd worden ze geserveerd, bij de koffie. En is de restaurantbezoeker enthousiast geraakt over het kleine cakeje, dan kan hij het, in kadoverpakking gehuld, meenemen naar huis. Wel geldt de stelregel: op de dag dat ze gebakken worden zijn ze op hun best.

Een knapperig bruin huidje aan de buitenkant, van binnen goudgeel. Geurend naar amandel en een vleugje citroen. Het smaakt naar cake, maar fijner. Vreemd genoeg laat Lea Linster in haar receptenboek Best of Lea Linster, Cuisinière het citroenrasp helemaal weg. Terwijl ik toch écht dacht dat ik citroen proefde…

Enfin, ik zal geen boze dingen meer denken over madeleines. Zoals altijd kun je niet generaliseren, het komt aan op de kwaliteit van de dingen. Bij de espresso-toe hoorde een klein bolletje vanille-ijs en een staafje schuimgebak. Maar het hoogtepunt was toch dat kleine bruine ding.

Overigens, waarom denk je dat het nieuwe paviljoen van Mevrouw Linster “Madeleine” heet?

© paul