Even leuteren…

 

leuteren 012

Of we de twintig graden vandaag nog halen is maar de vraag, maar een goede achttien moeten er toch wel in zitten. Het is mijn eerste vrije dag, vandaag begint mijn vakantie. Maar liefst drie weken gaat die duren.
Tijdens de ferme ochtendwandeling bedacht ik dat het vandaag wel eens de laatste echte na-zomerdag zou kunnen zijn. Morgen wordt het koud. Ik pas de maaltijden maar aan aan de weersomstandigheden. Vandaag dus spaghetti met een salade, en misschien wel een koel glas rozé. Morgen zuurkoolstamp uit de oven met een ferme witte wijn uit de Elzas. Dat liep ik te bedenken…
Een mij vaag bekende mevrouw sprak me in de winkelstraat aan. Over de hond: “Wat een mooi beest is het toch!”
“Ja mevrouw, dat vinden wij ook.”
Ik kreeg er grif goeie zin van.
Het was rustig in de zaak, dus schoot ik binnen bij Yvonne van de Banketbakker. Even leuteren en “en passant” een appelgebakje kopen.
Ik ga dat nu in het zonnetje zitten opsnoepen. Een potje sterke koffie erbij, wie maakt me wat?
Ik heb mezelf ontheven van de plicht om de krant te lezen. Of ik me er ook aan houd valt nog te bezien.
Voorlopig dient de krant alleen als Sudokuleverant.
Voorts ligt er een stapel boeken op me te wachten, een paar speelfilms en een documentaire over Günther Grass. Verder hoef ik niks…
Nee, dat komt helemaal goed vandaag.

© paul

Stilleven met armagnac en kastanjes…

 

armagnac 005

De foto schoot ik op zondagochtend, 23 september van dit jaar. Ik had gewerkt en bij thuiskomst maakte ik nog even een ommetje met de hond. Door het gemeentepark. Het was een aangename zonnige ochtend, als ik me goed herinner. En daar lagen ze weer, fonkelend in het vroege ochtendlicht. De vruchten van de paardenkastanje. Je kunt er niks mee, ik schreef het vorig jaar rond deze tijd ook al. Maar ze waren zo mooi… Ik heb de zakken van mijn jack vol gepropt en ben naar huis gegaan.

Op de keukentafel stond een glas Armagnac voor mij, netjes afgedekt met folie om de alcohol niet te laten verdampen. Ellen had dat mee gebracht van het allerlaatse feestje bij het Café aan de Overkant. Daar was ‘s nachts door personeel en stamgasten een eind gemaakt aan de beperkte voorraad drank die nog restte.

Om toch iets met die kastanjes te doen maakte ik dan maar dit stilleven. Ik was er wel tevreden over. En de Armagnac smaakte me daarna des te beter.

© paul

Papardelle met zalm en zeekraal…

 

zeekraal en zalm 003

Ik was vandaag wat vroeger thuis dan normaal. Ik moet deze week nog een keer een uurtje ‘s avonds  werken en nam vandaag dat uurtje alvast in voren vrij.
Het is werkelijk schitterend oktoberweer, hoge temperaturen, een mooi zonnetje, zwevende spinnendraden…dus ook echt genieten van zo’n uurtje extra vrij!!!

We gingen even naar de Gemertse weekmarkt, ik kom daar normaal nooit omdat ik op dat tijdstip altijd werk. Vergeleken bij de Helmondse markt op zaterdag is het helemaal niks, maar goed, het was mooi weer, je komt heel Gemert tegen en dat is ook wel leuk! Op een zonnig terras dronk ik een glas witte wijn, Paul een glas bokbier, mooier kan een vrij uurtje bijna niet zijn!

Bijzonder was het aanbod van de vishandel, niet de vis, maar de zeekraal. Dat kun je hier bijna nooit kopen. We kochten wat zeekraal en besloten maar een stukje zalm bij de reguliere vishandel te kopen.

Gesmoorde zeekraal en pasta met zalm;
Voor twee personen
250 gram zeekraal
1/2 sjalot, heel fijngehakt
een klontje boter
wat versgemalen peper

De boter smelten en het fijngehakte sjalotje even geelbruin smoren. dan de schoongemaakte zeekraal toevoegen en zachtjes een paar minuten om en om bakken. Ongeveer 5 minuutjes is genoeg.

De Zalm in roomsaus:
250 gram zalmfilet, (liefst biologische gekweekte Schotse zalm)
klontje boter
1 uitje, fijngesnipperd
peper, zout, peterselie
scheutje witte wijn
250 ml room

De ui even smoren in de boter. De room toevoegen en even verwarmen.
De in blokjes gesneden zalm erbij doen. Op smaak brengen met peper en zout en zachtjes aan de kook brengen.
Laat de zalmsaus zo nog ongeveer 10 minuten zachtjes koken tot de room ingedikt is en de zalm gaar.
Geef er een mooie pasta bij. Tagliatelle is heel geschikt.

En, natuurlijk, espresso toe.
© ellen.

Ossenstaart….

 

ossenstaart 005

Er moest gisteren natuurlijk ook gegeten worden en ik had al voorzien dat dat niet vroeg zou zijn. Paul heeft nachtdienst en ging na het feestje van de Klaïda heel laat slapen. En stond dus ook
laat weer op. Ik maak dan meestal iets klaar dat alleen nog even in de oven moet. Gisteren een ossenstaart stoofschoteltje.
Een beetje een miskend stuk vlees, die staart, maar de moeite waard om eens te proberen. Je kunt er natuurlijk gewoon bouillon van trekken, het vlees van de botjes halen en een mooie soep maken. Wij eten het graag als stoofschotel, een beetje op de Italiaanse manier.

Voor vier personen;
1 ossenstaart, vraag de slager de staart in stukken te verdelen van 5 cm dik
1 lepel olijfolie
selderij, peterselie, tijm, 1 ui, 1 wortel, peper en zout
water

Neem een zware soeppan.
Bak het vlees in de olie even rondom bruin. Giet er water op tot alles onder staat en breng aan de kook.
Schuim goed af en als de vloeistof helder blijft de kruiden en groenten toevoegen.
Laat de bouillon zo minstens 4 uur op een heel zacht pitje trekken.
Neem het vlees uit de pan en zeef de bouillon.

Maak een saus van;
1 ui en twee tenen knoflook, fijngesnipperd
1 blik tomaten
1 eetlepel tomatenpuree
2 chilipepers
wat gedroogde oregano
scheutje droge witte wijn.
Laat de saus mooi inkoken.

Leg de stukken ossenstaart in een ovenschaal en giet de saus erover. Strooi er wat Parmezaanse kaas over en zet de schaal 20 minuten in een voorverwarmde oven op 200 graden.
Wij aten er wat korte pasta bij.
We dronken een eenvoudige Rhônewijn.

En ondanks het late uur espresso toe.

© ellen.

14 okt. 2007

Ossenstaart.

 
 
 

ossenstaart 005

Er moest gisteren natuurlijk ook gegeten worden en ik had al voorzien dat dat niet vroeg zou zijn. Paul heeft nachtdienst en ging na het feestje van de Klaïda heel laat slapen. En stond dus ook
laat weer op. Ik maak dan meestal iets klaar dat alleen nog even in de oven moet. Gisteren een ossenstaart stoofschoteltje.
Een beetje een miskend stuk vlees, die staart, maar de moeite waard om eens te proberen. Je kunt er natuurlijk gewoon bouillon van trekken, het vlees van de botjes halen en een mooie soep maken. Wij eten het graag als stoofschotel, een beetje op de Italiaanse manier.

Voor vier personen;
1 ossenstaart, vraag de slager de staart in stukken te verdelen van 5 cm dik
1 lepel olijfolie
selderij, peterselie, tijm, 1 ui, 1 wortel, peper en zout
water

Neem een zware soeppan.
Bak het vlees in de olie even rondom bruin. Giet er water op tot alles onder staat en breng aan de kook.
Schuim goed af en als de vloeistof helder blijft de kruiden en groenten toevoegen.
Laat de bouillon zo minstens 4 uur op een heel zacht pitje trekken.
Neem het vlees uit de pan en zeef de bouillon.

Maak een saus van;
1 ui en twee tenen knoflook, fijngesnipperd
1 blik tomaten
1 eetlepel tomatenpuree
2 chilipepers
wat gedroogde oregano
scheutje droge witte wijn.
Laat de saus mooi inkoken.

Leg de stukken ossenstaart in een ovenschaal en giet de saus erover. Strooi er wat Parmezaanse kaas over en zet de schaal 20 minuten in een voorverwarmde oven op 200 graden.
Wij aten er wat korte pasta bij.
We dronken een eenvoudige Rhônewijn.

En ondanks het late uur espresso toe.

© ellen.

Karbonades met linzen…

linzen en karbonaden 006

Gisteravond kwam het er niet meer van, en ik weet niet of Ellen de foto vandaag nog wil gebruiken om wat uitgebreider te schrijven over de maaltijd. Zo ja, dan zal mijn artikeltje weer verdwijnen in de loop van de dag.

We aten karbonades met zwarte cantharellen, Trompette de la Mort.
Daarbij biologisch geteelde Eston-linzen uit Duitsland. Klein, mild en smakelijk. (Maar die uit Puy blijven écht de beste…)
We dronken er een mooie rode Bordeaux bij en namen koffie met een chocolaatje toe.

© paul

De Klaïda, een monumentaal kunstwerk in Gemert…

 

klaida 127

Het is vandaag feest in ons dorp Gemert. Feest omdat vandaag het nieuwe monument, de Klaïda, officieel “onthuld” werd. Het kunstwerk werd ontworpen in opdracht van de Gemeente Gemert door Gerard van Lankveld, de Keizer van Monera.
Gerard heeft, al jaren geleden, binnen de Gemeente Gemert zijn eigen Keizerrijk Monera gesticht en de Gemeente vond dat het tijd werd om dat ook naar buiten toe zichtbaar te maken. Gerard kreeg de opdracht een ontwerp te maken voor een kunstwerk  dat geplaatst zou worden aan de rondweg van Gemert. Dáár waar je vanaf Eindhoven en Helmond, Gemert binnenkomt staat nu de Klaïda, de poort. Een monumentaal kunstwerk, zoals al het werk van Gerard, in felle opvallende kleuren. Versierd met allerlei ornamenten die allemaal hun eigen betekenis hebben.

Deze week werd het kunstwerk opgebouwd en iedereen die er langs kwam werd meteen enthousiast. De bonte kleuren knallen in het landschap maar geven er ook een speelsheid aan die alleen Gerard kan bedenken.
Het monument is te groot om in te pakken en vervolgens te onthullen dus werd er gekozen om er plechtig het laatste stukje bovenop te zetten.
Vanmorgen verzamelde zich bij het Gemeentehuis een grote groep mensen om dit gedenkwaardige  moment mee te maken.
Familie en vrienden van Gerard, de Burgemeester en Wethouders van ons dorp, de Groene en de Rooie Schut,  Harmonie Exelsior, vertegenwoordigers van het Museum Dr. Guislain, Ton Thelen de biograaf van het boek over Gerard en natuurlijk Het Ministerie van Eten en Drinken. (het Ministerie heeft per slot haar naam aan Gerard te danken!)
Van het Gemeentehuis ging het in optocht, met de beide Schutten en de Harmonie voorop, naar het huis van Gerard, het Keizerrijk Monera. Daar sloten Gerard en zijn familie aan in de stoet en gingen we met het nog te plaatsen kruis, op weg naar de Klaïda.

IMGP0024

Vanuit een hoogwerker plaatsten de Burgemeester en Gerard samen het laatste ornament op het kunstwerk. Een spannend moment, zowel Gerard als de Burgemeester hebben wat last van hoogtevrees en het was behoorlijk hoog, maar na wat gemanoeuvreer met de kraan kwam het toch helemaal goed! Onder luid applaus daalde de hooglader weer op Gemertse bodem..

IMGP0116

Natuurlijk volgde een mooie toespraak van de Burgemeester en ook Gerard had nog een en ander te vertellen. De beide Schutten brachten een vendelgroet en de Harmonie bracht een aubade aan Gerard.
En vanzelfsprekend gingen we daarna met z’n allen naar Café Dientjeom een kleine versnapering te nuttigen.

klaida 174

Ik heb het schrijven van dit stukje even onderbroken want de Keizer van Monera kwam op bezoek, zoals altijd op zaterdag. Het was dit keer een bliksembezoek want hij moet nog naar twee feestjes vanavond en hij was moe van alle doorstane emoties en spanning. Maar:  “Ut waar skôn, kei skôn”!!!

En dat vonden wij allemaal! En Gemert heeft er een prachtig kunstwerk bij gekregen, ons dorp wordt steeds mooier!

De kunstenaar Gerard van Lankveld is autodidact en behoort tot de zogenaamde Outsider  Artists.
Hij exposeerde al op vele plaatsen waaronder het museum Dr. Guislain te Gent (B).

Wie meer over Gerard en zijn werk wil weten kan de documentaire bekijken op You Tube gemaakt door  Josef Devillé..

De documentaire werd gemaakt bij het boek dat Ton Thelen schreef over Gerard van Lankveld; Monera Carkos Vlado.

© ellen

Kurke(n)trekker…

 

armagnac 009

Kurke(n)trekkers, je hebt ze in alle soorten en maten. Aan mijn laguiolezakmes zit er een. Het is de simpelste vorm. Je draait de worm in de kurk, en dan maar trekken. Er bestaan ook ingewikkelde gevallen die gemonteerd zijn op een werkblad. Je slaat een pin door de kurk en via een hevel trek je hem eruit. Er zijn er met ingenieuze draaimechanismen, er zijn er met versierd heft, er zijn er van goud. Serieuze verzamelobjecten zijn het geworden, die kurketrekkers.

Ik had er eentje zoals hierboven afgebeeld. Hij had een groen heft. Ik was er zuinig op want het was de beste kurke(n)trekker die ik tegen was gekomen. Ik kreeg hem van de Kastelein aan de Overkant, alweer jaren geleden. Afgelopen zomer verdween de kurke(n)trekker. Hoe, waar, waarom, ik zou het niet weten. Ineens lag hij niet meer op z’n vaste plek, het linker vakje van de bovenste linker keukenlade. Het hele huis heb ik op z’n kop gezet, nergens was het ding te vinden. Ellen vond al snel dat ik een nieuwe moest aanschaffen, maar dat deed ik niet. Ik wilde mijn eigen ding terug…

Na het sluiten van het Café aan de Overkant bleven er natuurlijk allerlei zaken over. Te koop of te geef. Kastelein Mat, die me destijds de opener had geschonken, bedacht me nu met een erfenis. Ik kreeg bovenstaand exemplaar. Ik was de koning te rijk.

Het bijzondere aan deze kurke(n)trekker is het scharnierend gedeelte van de hevel. Je draait de worm in de kurk, zet de bovenste lipjes op de fles en hevelt de kurk er tot op de helft uit. Normaal zou je nu moeten gaan trekken om de rest van de kurk eruit te wurmen. Bij dit geval kun je, dank zij het scharnierend mechanisme, de onderste lipjes nu op de hals zetten en de rest van je kurk moeite- en probleemloos uit de fles halen. In al die jaren dat ik dit systheem hanteer heb ik nog nooit een kurk gebroken. Ik blijf me erover verwonderen dat niet iedereen zo’n ding in huis heeft…

© paul 

Culinaria Rusland….

 

boek 016

Ik doe vandaag helemaal niets, lekker lui. De dag begon hier vrij somber, echt zo’n dag om eens fijn de hele dag te lezen en een beetje te lummelen.
Vorige week in Kleef (D) kocht ik een nieuw deel uit de Culinaria-reeks. Ik dacht dat de serie niet verder meer uitgebreid zou worden en ontdekte opeens dit nieuwe deel. Snel gekocht, want in Nederland had ik er nog helemaal niets van gezien of gehoord. Na enig zoeken vandaag zag ik dat het boek ook in Nederland uitgegeven wordt:
Titel: Culinaria Rusland
ISBN: 9783833140891
Uitgever: H.F. Ullmann
Verkoopprijs: € 15,00

Ik betaalde er in Duitsland één euro minder voor. Een koopje voor zo’n prachtig uitgevoerd boek.

Ik schreef al eerder over de culinaria reeks, het is en blijft een prachtige serie.
Dit deel over Rusland bevat de hoofdstukken: Rusland Oekraïne, Georgië, Armenië, Azerbeidzjan en tot slot een aanhangsel over de geschiedenis en taal van de verschillende landen, een receptenindex en een verklarende woordenlijst.
De opzet van deze Culinaria is net als de andere delen; een stukje geschiedenis, stad en platteland, productinformatie, volkse gebruiken enzovoorts. De foto’s hebben een iets andere sfeer dan de overige Culinaria-delen, een beetje wollig, “Oostblok van vroeger” sfeertje. Evengoed heel mooi!

Veel informatie over groenten; kool en bieten zoals te verwachten viel, maar ook pompoen, tomaten en paprika.
Alles wat ik altijd al wilde weten over Krimsekt en de druiventeelt in Georgië.
Veel recepten en informatie over zoetwatervis en het hoe-en-wat over kaviaar kan in dit boek niet natuurlijk ontbreken.
Bij de vleesgerechten veel lams- en schapenvlees en orgaanvlees, pasteien en stoofpotten; stevige kost dus.
Maar ook prachtige zoete pasteien, taarten en gebak met honing en amandelen.
Een prima boek om de winter door te komen!
© ellen.

Karbonaden met cantharellen in roomsaus…

 

cantharellen met varkensvlees 004

We hebben alsmaar geen tijd om eens lekker te gaan wandelen en paddenstoelen te zoeken en het is nu toch echt de tijd voor deze herfstlekkernijen! Ik schreef het al, ik had vandaag een luie dag, beetje lezen, muziek luisteren, rondje met hond Max. Natuurlijk moesten er wel wat boodschappen gedaan worden een mens moet toch eten!
Zo kwam ik toch nog even bij de Lidl super in ons dorp en tot mijn genoegen werden er nog steeds cantharellen te koop aangeboden. Ik maakte er vanavond een mooie saus mee bij de varkenskarbonaden;

Voor 2 personen;
2 schouderkarbonaden, van een biologisch varken natuurlijk
klontje boter
scheutje witte wijn
250 ml room
1 sjalotje, fijngehakt
een paar reepjes spek
een flinke handvol versgehakte peterselie
peper en zout

Braad het vlees rondom bruin, blus het af met een scheutje witte wijn. Voeg de room toe en zet het op een laag vuurtje met de deksel op de pan. Laat het vlees zo ongeveer 45 minuten stoven.

Bak in een andere pan de sjalot met de stukjes spek even zachtjes aan en voeg de cantharellen toe. Bak ze zachtjes en roer om en om.

Neem het vlees uit de pan en houd het warm.
Voeg de cantharellen bij de saus. Roer nog even goed om en voeg naar wens peper en zout toe en in ieder geval een flinke handvol gehakte peterselie.
Leg het vlees op de borden en schep er wat saus en cantharellen over.

Wij aten er aardappeltjes bij en gestoofde witlof.
En, natuurlijk, espresso toe!
© ellen.

Kip, tomaat en saffraan…

 

kip 008

Vandaag kip, mooie biologische kip. Geen hele kip maar poten.

Je zult op dit weblog niet snel recepten vinden voor borstvlees, ook wel kipfilet genaamd. Wij eten liever een hele kip, pootjes, drumsticks, vleugeltjes en nog meer andere delen. Kipfilet, kippenborst dus, vinden wij allebei het minst lekkere deel van de kip; een beetje droog, een beetje saai.
Probeer ook eens een poot of drumstick en proef hoeveel méér smaak dit deel van de kip geeft!  Koop dan wél biologische kip!

De vleugeltjes van gisterenzijn inmiddels verwerkt tot een mooie bouillon, prachtig gelatineus. Dat kan alleen maar als er wat botjes in verwerkt zijn! Van alleen kipfilet krijg je nooit zo’n goede bouillon.
Ik heb de bouillon gezeefd en de botjes en velletjes en drelletjes heeft hond Max gekregen. ( Geef honden alleen kippenbotjes die echt helemaal gaar en zacht zijn,  en dat waren deze botjes. Max heeft ervan gesmuld)
Vandaag heb ik twee mooie kippenbouten uit de diepvries gehaald en langzaam ontdooid in de koelkast. Ik maakte ze als volgt klaar:

voor twee personen;
2 kippenbouten van onbesproken gedrag en afkomst, minstens biologisch dus
1 eetlepel olijfolie
4 kleine gedroogde chilipepers
een paar draadjes saffraan
4 rijpe tomaten
1 eetlepel tomatenpuree
2 flinke tenen knoflook, fijngehakt
twee flinke plukken tijm, ik gebruikte de bergtijm uit de Provence
2 scheppen bouillon
1 glas droge witte wijn, liefst ook uit de Provence
peper, zout, vers gehakte platte peterselie

Verhit de olie en braad de kip daarin rondom bruin. Voeg de pepertjes toe en de knoflook en bak ze even mee.
Temper het vuur en voeg de in grove stukken gesneden tomaten en de draadjes saffraan toe. Bak ze zachtjes even mee. Blus af met wat bouillon en witte wijn. Voeg de tomatenpuree toe en roer even goed om.
Doe er dan de tijm bij en laat het geheel ongeveer 50 minuten stoven. De stooftijd is heel erg afhankelijk van het soort kip je hebt. Biologische kip, en zeker de poten hebben wat langere gaartijd nodig dan een kipfileetje!
Voeg eventueel wat bouillon toe. De bedoeling is dat je een mooie gelatineuze saus krijgt. Strooi er op het laatst nog wat vers gehakte peterselie over.

Serveer de kippenpoten met een flinke schep van de saus en wat pasta. Wij aten er een frisse salade bij van groene kropsla en tomaatjes.

En natuurlijk espresso toe.
© ellen.