Kurke(n)trekkers, je hebt ze in alle soorten en maten. Aan mijn laguiolezakmes zit er een. Het is de simpelste vorm. Je draait de worm in de kurk, en dan maar trekken. Er bestaan ook ingewikkelde gevallen die gemonteerd zijn op een werkblad. Je slaat een pin door de kurk en via een hevel trek je hem eruit. Er zijn er met ingenieuze draaimechanismen, er zijn er met versierd heft, er zijn er van goud. Serieuze verzamelobjecten zijn het geworden, die kurketrekkers.

Ik had er eentje zoals hierboven afgebeeld. Hij had een groen heft. Ik was er zuinig op want het was de beste kurke(n)trekker die ik tegen was gekomen. Ik kreeg hem van de Kastelein aan de Overkant, alweer jaren geleden. Afgelopen zomer verdween de kurke(n)trekker. Hoe, waar, waarom, ik zou het niet weten. Ineens lag hij niet meer op z’n vaste plek, het linker vakje van de bovenste linker keukenlade. Het hele huis heb ik op z’n kop gezet, nergens was het ding te vinden. Ellen vond al snel dat ik een nieuwe moest aanschaffen, maar dat deed ik niet. Ik wilde mijn eigen ding terug…

Na het sluiten van het Café aan de Overkant bleven er natuurlijk allerlei zaken over. Te koop of te geef. Kastelein Mat, die me destijds de opener had geschonken, bedacht me nu met een erfenis. Ik kreeg bovenstaand exemplaar. Ik was de koning te rijk.

Het bijzondere aan deze kurke(n)trekker is het scharnierend gedeelte van de hevel. Je draait de worm in de kurk, zet de bovenste lipjes op de fles en hevelt de kurk er tot op de helft uit. Normaal zou je nu moeten gaan trekken om de rest van de kurk eruit te wurmen. Bij dit geval kun je, dank zij het scharnierend mechanisme, de onderste lipjes nu op de hals zetten en de rest van je kurk moeite- en probleemloos uit de fles halen. In al die jaren dat ik dit systheem hanteer heb ik nog nooit een kurk gebroken. Ik blijf me erover verwonderen dat niet iedereen zo’n ding in huis heeft…

© paul