07-04-2014. De etappe liep van Signy-l’Abbaye naar Château-Porcien, 30 kilometer.
Wat de rest van Frankrijk bindt is hun onbegrip voor alles wat ten noorden van Parijs komt. En ook het onvermogen om zich in te leven in het bestaan van de Noordelijke Fransoos delen ze in alle gemeenschappelijkheid.
Die uit de Alsace zijn niet te vertrouwen want ze spreken Duits. En die uit de Pas-de-Calais zijn al helemaal niet te verstaan. Ze worden Ch’tis genoemd, naar de vreemde uitspraak van hun taal. Fransen vinden hun eigen Noordelingen koel, ongastvrij, a-cultureel, a-culinair, platvloers en een beetje dom… Het zijn bier- en borreltjesdrinkers!
Hoe dat Noordelijk volkje heet in de streken waar onze wandelaars de afgelopen dagen doorheen trokken weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het wantrouwen en het onbegrip volkomen misplaatst zijn. Het Heertje dat de reizigers een logeerplaats biedt… De besnorde Monsieur H., die zijn huis gastvrij open stelt… De gratis maaltijden en het glas wijn… Ach, kom daar eens om in Parijs!..
We verlieten onze wandelaars gisteren, terwijl ze zich op een terras laafden aan een groot glas schuimend bier. Ze wachtten op de hospita. Het bleek dan te gaan om een alleenstaand vrouwtje. Ze bewoonde een stokoude bedoening, 15e eeuws schrijft Ans, kleine deurtjes, pas op je hoofd! Het vrouwtje bood al jaren onderkomen aan Pelgrims, en ze deed dat gratis. De wandelaars sliepen er de slaap der onschuldigen, nadat ze nog een stevige maaltijd gebruikten in de plaatselijke herberg.
Om 07.30 uur begaven Ans en Jan zich weer op pad. Het leeuwendeel van de tocht ging over betoverende wandelpaden, door een arcadisch landschap. Alleen de laatse 8 kilometers waren saai; één lange rechte asfaltweg, geen schaduw, forse tegenwind, eindeloze open akkers, een stukje van de graanschuur van Frankrijk…
Het liep tegen drieën toen de wandelaars zich in Château-Porcien bij het plaatselijk café meldden. Ze namen er de code van de gite, het logeeradres, in ontvangst en dronken koel bier. Na wat geboodschap in het plaatsje trokken de wandelaars naar het pelgrimshuisje. Daar bleken nog meer gasten te zijn, vier in totaal. Het probleem deed zich nu voor dat de logeerplaats ingericht was op vier gasten maximaal. Dat werd overleggen, passen, meten. Matrassen op de grond en in etappes gebruik maken van wasplaats, douche- en kookgelegenheid.
Om de andere pelgrims de kans te geven zich in alle rust te verzorgen wandelden Ans en Jan terug naar het centrum van Château-Porcien. Terug in het plaatselijk café bestelden ze een broodje en vertelden over hun bevindingen bij de gite. Een van de cafégasten hoorde het verhaal over de problematische slaapplaats aan en bood vervolgens een oplossing. Ans en Jan konden bij hem thuis logeren, een goede tien kilometer verderop. Hij zou hen later oppikken, hier in het café, waar de wandelaars nog een pelgrimsmaaltijd tegoed hadden. Morgenochtend bracht hij hen dan terug naar de Camino de Santiago, het Pelgrimspad.
Noordelingen: hier kan alles schrijft Ans, kei makkelijk volk!
Over dat noordelijk volkje in Pas-de-Calais werd een film gedraaid. Wonder boven wonder werd het een kas-kraker. De film versloeg in Frankrijk elke andere Franse film in kijkcijfers (zegt Wikipedia, maar ik betwijfel dat…). Enfin, razend populair, dat wel. Waar die populariteit zo plots vandaan kwam is me een raadsel. De film werd gemaakt door een Noordelijke Fransoos. Zijn naam is Dany Boon. Er zijn nog steeds Fransen die eraan twijfelen of hij wel een échte landgenoot is. Met zo’n naam?..
De film heet: Bienvenue chez les Ch’tis. Het Ministerie van Eten en Drinken is in het bezit van de film. Je mag hem lenen. Het is overigens geen trieste film noir, het is om te lachen…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.
