Sinds de jaren dertig van de vorige eeuw staat het pand aan de overkant. Ons huis was er iets eerder.
En vanaf het allereerste begin werd er café gehouden in dat pand.
Ik heb er een groot deel van mijn leven tegenover gewoond, ik heb ze zien komen en gaan, de verschillende uitbaters.
De laatste pakweg twintig jaar bood het pand onderdak aan “Café Alleman”. Eerst gerund door een collectief, later uitgebaat door Mat en Suzanne.
En vrijdagavond hebben we het dan met z’n allen gesloten.

Het zijn met name de de activiteiten die “Alleman” tot een bijzondere gelegenheid maakten. Eerst en vooral was het een echt biercafé, lang voordat speciaalbieren gemeen goed werden. Altijd iets bijzonders uit de pomp, en altijd een verbluffend groot assortiment op fles.
Verder fungeerde het café als podium voor kunsten van alle diciplines, waarbij “levende” muziek de boventoon voerde. Maar ook Amnesty hield er domicilie, en het Literair Café, de Liederentafel, de ZAP, Hullie en Wai, de Trommelbende van Joyce. En al die anderen.
Elke dinsdagavond was er life-music van internationale allure, het kostte niks. Na afloop van het concert werd er rond gegaan met de pet om de artiesten een klein beetje schadeloos te stellen.
En natuurlijk was “Alleman” voor het Ministerie gewoon het-café-aan-de-overkant. Het buurtcafé waar we even binnen wipten voor een snelle borrel, een gloednieuwe dorpsroddel of gewoon om goede dag te zeggen.

Vrijdagavond sloten we het café, samen met een paar honderd andere gasten. Het was een geweldig feest, maar wel een met een diep droeve ondertoon. Mat en Suzanne waren oorspronkelijk van plan het bedrijf op een andere plek voort te zetten, dat gaat om allerlei reden niet door. 
Iedereen van de aanwezigen vroeg zich af waar men elkaar nu nog zou kunnen ontmoeten. Een alternatief is vooralsnog niet voor handen. Ons dorp heeft er voor enige tijd honderden daklozen bij!

Natuurlijk werden er tranen gepinkt en werden er troostende woorden gesproken. En ook de sloten drank die er vloeiden maakten van het feest zo’n sentimenteel-zompige gebeurtenis die ieder nog lang zal heugen.

“Alleman”  is niet meer, over een goed jaar zullen er appartementen tegenover het Ministerie staan.

© paul

P.s. Voor al dat volk dat om fotos vroeg van het feest: Ik heb op mijn Flickr fotosite een mapje aangemaakt met de titel: Afscheid Alleman. Met dank aan gastfotograaf Peer Schoofs die een deel van de foto’s maakte.
Ellen.

Vanaf mijn werk stuur ik je een berichtje lezer, ik weet alleen niet goed hoe ik een en ander moet vertellen.

Ik zit hier mijn laatste uren uit te zitten. Ik houd er hier mee op, ik ga vertrekken. Alles wat gedaan moest worden is gedaan, ik ben klaar. Over luttele uren trek ik de deur voor het laatst achter me dicht, en dat was het dan.

Met de geplande bezuinigingen binnen ons instituut kon ik me op geen enkele manier verenigen. Ik heb mijn standpunt met goede argumenten uiteen gezet, bij de Directie, bij de Raad van Bestuur. Het mocht niet baten. Mijn oprechte bezorgdheid over de veiligheid van mijn cliënten, mijn collega’s en mezelf werden door het Management weggewimpeld. Ze noemden het “ingecalculeerd risico”. Nou, de Heren calculeren maar, maar toch niet over mijn kop!

Ik heb de consequenties getrokken uit het hele gedoe. Ik heb een andere baan genomen. Maandag begin ik in Nijmegen. Ik zie er met spanning naar uit.

En zo begon ik dus aan mijn laatste nacht. Voor vrouwtje N., die een chronisch tekort heeft aan rookwaar, kocht ik een pakje sigaretten. En voor vrouwtje J., die ik altijd “nee” moest verkopen wanneer ze ‘s nachts wilde eten, bracht ik iets lekkers mee. En verder kreeg eenieder die om wat voor reden dan ook wakker was, een stuk gebak. Zo heb ik mijn afscheidsfeestje gevierd. Therapeutisch niet verantwoord? Ach, hou toch op!

Voor al het volk dat vannacht de slaap der onschuldigen sliep kocht ik soesjes. Voor straks bij de koffie. Op een later tijdstip komen de collega’s eten op het Ministerie, je zult daarover het nodige terug lezen op dit web-log.

Ik laat wat achter hier, dat besef ik heel goed. Ik volsta nu met iedereen het best denkbare te wensen. Ik ga mijn laatste rondje doen, wees gegroet…

© paul