Vanaf mijn werk stuur ik je een berichtje lezer, ik weet alleen niet goed hoe ik een en ander moet vertellen.

Ik zit hier mijn laatste uren uit te zitten. Ik houd er hier mee op, ik ga vertrekken. Alles wat gedaan moest worden is gedaan, ik ben klaar. Over luttele uren trek ik de deur voor het laatst achter me dicht, en dat was het dan.

Met de geplande bezuinigingen binnen ons instituut kon ik me op geen enkele manier verenigen. Ik heb mijn standpunt met goede argumenten uiteen gezet, bij de Directie, bij de Raad van Bestuur. Het mocht niet baten. Mijn oprechte bezorgdheid over de veiligheid van mijn cliënten, mijn collega’s en mezelf werden door het Management weggewimpeld. Ze noemden het “ingecalculeerd risico”. Nou, de Heren calculeren maar, maar toch niet over mijn kop!

Ik heb de consequenties getrokken uit het hele gedoe. Ik heb een andere baan genomen. Maandag begin ik in Nijmegen. Ik zie er met spanning naar uit.

En zo begon ik dus aan mijn laatste nacht. Voor vrouwtje N., die een chronisch tekort heeft aan rookwaar, kocht ik een pakje sigaretten. En voor vrouwtje J., die ik altijd “nee” moest verkopen wanneer ze ‘s nachts wilde eten, bracht ik iets lekkers mee. En verder kreeg eenieder die om wat voor reden dan ook wakker was, een stuk gebak. Zo heb ik mijn afscheidsfeestje gevierd. Therapeutisch niet verantwoord? Ach, hou toch op!

Voor al het volk dat vannacht de slaap der onschuldigen sliep kocht ik soesjes. Voor straks bij de koffie. Op een later tijdstip komen de collega’s eten op het Ministerie, je zult daarover het nodige terug lezen op dit web-log.

Ik laat wat achter hier, dat besef ik heel goed. Ik volsta nu met iedereen het best denkbare te wensen. Ik ga mijn laatste rondje doen, wees gegroet…

© paul