11-06-2014. DE etappe ging van El Burgo Ranero naar Mansilla de las Mulas, 19 kilometer.
Als ik maar enigszins verlegen zit om een plaatje bij deze stukjes zal ik teruggrijpen naar een afbeelding van een Jacobsschelp. Ik vind het mooi als symbool en in veel gevallen zijn die schelpen grafisch aantrekkelijk uitgevoerd. Ik krijg een keur aan afbeeldingen van schelpen aangeleverd vanuit Spanje, de wandelaars hebben een goed oog voor markante exemplaren. Zelf ben ik ook voortdurend op zoek.
Die Jacobsschelpen, wanneer je erop let kom je ze overal tegen, ik schreef het al eens eerder. Zo vonden wij een prachtexemplaar, gesneden uit een plaatje aluminiumfolie. Het lag uitnodigend op het rokersterras van een restaurant in de Gaume. We konden het niet laten en pikten het kleinood mee. Het was een kwetsbaar ding en het moest dan ook zorgvuldig worden verpakt tussen de diverse reisbenodigdheden, wilden we het artefact in z’n geheel en zonder blutsen thuisbrengen.
De schelp lag dus alweer enige tijd in huis en Ellen had er al eens wat foto’s van geschoten, ze was er niet tevreden over. En al die tijd koesterden we het ding met grote zorgvuldigheid. Tot op die zaterdagavond…
We hadden gasten uitgenodigd en een maaltijd bereid, een prachtige gebraden lamsbout vormde de hoofdmoot. Erbij salades van gekookte en rauwe groenten en een aardappelpuree, op smaak gebracht met getruffeerde boter. Nagerechten, zowel zoet als hartig. Goede bieren, prima wijnen en een excellente armagnac om een en ander te begeleiden. We aten buiten in de tuin, het was een zwoele avond.
Het duurde enige tijd voordat het tot me doordrong, het zal de loomheid van de avond zijn gewest. Maar op enig moment werd mijn troebel brein zich bewust van het beeld dat al een tijdje voor mijn ogen danste. De onverlaten hadden mijn Jacobsschelp gevonden en ze gebruikten hem voor het doel waartoe hij oorspronkelijk ontworpen was. Nou ja zeg, was ik daarvoor al die tijd zo zuinig met het ding omgegaan?
Ik inspecteerde de schelp zorgvuldig, maar het was definitief te laat. Dit was niet meer schoon te poetsen, en niet meer uit te deuken ook. Dit werd vuilnisbakkenwerk. Ik vroeg dan Marleen om er nog snel een foto van te maken, had ik in ieder geval iets…
Waar je ook mee uit moest kijken waren die Spaanse huisjes, opgetrokken uit leem, Ans schrijft erover… (Dit is een bruggetje van niks, maar meer zit er even niet in..)
Leem was er genoeg, maar brandstof om er stenen van te bakken ontbrak in hele delen van Spanje, té weinig bomen, té weinig hout… Dus mengde men van oudsher stro door die leem en liet dat in de blakende zon drogen. De zo verkregen brokken werden dan geplaats tussen een staketsel van populierenstammen en de buitenkant werd dan ook weer besmeerd met leem. Elk jaar moet de buitenkant opnieuw afgesmeerd worden met leem, schrijft Ans, anders blijft er al snel niks over…
Rode leem, zegt ze verder, waar we ook kijken; op de uitgestrekte akkervelden, op wegen en paden, op de huizen. Het landschap was er eentonig maar de beekdalen vormden daar een uitzondering op. Die natte slenken voorzagen de platanen en populieren van voldoende vocht om niet te creperen. En die populieren, op hun beurt, werden dan weer gebruikt bij de bouw van die eenvoudige lemen huisjes.
Om 07.15 waren Ans en Jan vertrokken vanuit El Burgo Ranero. De etappe voerde grotendeels over nieuwe voetpaden, soms over onverharde weggetjes en af en toe over asfalt.
In Reliegos stond dat opmerkelijke etablissement, het droeg de naam van belegen glorie, Elvis noemde men het café. Maar ze waren er vriendelijk, het zag er vrolijk uit en de koffie was heet en zwart. Het dorpje bood verder een stel huisjes, half in of onder de grond gebouwd, donker maar koel.
Al om 11.30 uur trokken Ans en Jan Mansilla de las Mulas binnen. Er werd overwogen om door te sjokken, maar uiteindelijk was het welletjes. Al om een uur of negen veranderde de zon de omgeving in een bakoven, en dat zou zo blijven. Dus werd de pelgrimsherberg opgezocht, men nam een douche en deed een wasje. Daarna genoten de wandelaars een late lunch op de beschaduwde binnenplaats van de herberg. Bij aankomst aan de herberg waren er slechts twee bezoekers voor hen, de rest van de middag bekeken Ans en Jan wat loom het binnendruppelen van al dat ander volk. Het is een mooie bedrijvigheid om te zien, schrijft Ans, iedereen is bezig met van alles en nog wat.
Misschien, vonden de wandelaars, moesten ze morgen om 06.00 uur vertrekken, er was voor de komende dagen nog warmer weer voorspeld.
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
