De foto was alweer dagen oud en dreigde te verdwijnen in de anonimiteit van ons Flickr-fotoarchief.
Maar hij is te mooi om te laten liggen, ik maak er dan maar een verhaaltje bij.

In haar cullinair dagboek Een omelet en een glas wijn vertelt Elizabeth David in het gelijknamige titelverhaal de volgende anekdote:
Het Hôtel de la Tête d’Or op de Mont-St-Michel, net voor de kust van Normandië was in het begin van de twintigste eeuw vermaard bij elke echte gourmet in Frankrijk, en ook ver daarbuiten. Ze voerden er een overdadig regime met al het goeds uit de streek. Het waren dit soort plattelandshotels die de ijzeren reputatie van de Franse keuken definitief vestigden. Madame Poulard bestierde kookpotten en keukenbrigade.
Echt beroemd werd madame Poulard door de heerlijke luchtige en mooie omeletten. Uit heel Frankrijk reisde men af om bij mère Poulard aan te schuiven en van de schuimige eierstruif te smullen.
Al snel deden de meest vreemde speculaties de ronde over de omeletten. Zo wist de één te melden dat dat madame Poulard water bij de eieren mengde, de ander beweerde dat het room was die voor het fantastische effect zorgde. Het lag aan een speciaal voor haar gemaakte pan, opperde een derde en een vierde wist zeker dat het van doen had met een “speciaal” voor haar gefokt kippenras. Het kwam zover dat er recepten in bladen en kookboeken verschenen van de omelette de la mère Poulard. Erg fantasievolle recepten, dat wel. Ergens werd zelfs gesuggereerd dat er foie gras in de stuif ging.
En natuurlijk liet elke auteur doorschemeren dat madame Poulard alleen aan hem of haar het geheim van de omeletten had toevertrouwd.
Robert Viel, werkend voor het tijdschrift La Table, gebruikte evenwel zijn gezonde verstand. Hij schreef madame een brief waarin hij vroeg hou het nu eigenlijk zat.
Het antwoord werd in 1932 gepubliceerd in La Table:

Monsieur Viel,
Hier is het recept voor de omelet: ik breek een paar goede eieren in een kom, ik klop ze goed, ik doe een flinke klont boter in de pan, ik doe de eieren erbij, en ik schud de pan voortdurend. Het doet me genoegen, meneer, als dit recept u bevalt.
Annette Poulard.

Ach lezer, koken is geen toveren. Het is werk. Je doet het met liefde, plezier en kennis van zaken.
Bij een omelet helpt een goede pan wél. Wij houden er speciaal een oude ijzeren pan voor appart. Die wordt niet afgewassen, slecht schoon gewreven met wat keukenpapier en onderhouden met wat olie.
Het resultaat zie je hier boven.

© paul

Het kwam er niet meer van, gisteren, om een fatsoenlijke maaltijd op tafel én op het weblog te zetten. De zaterdag is hier altijd een drukke dag; boodschappen doen, opruimen en de was, dat zijn van die dingen die blijven liggen tot de vrije zaterdag. Wij werken allebei 36 uur per week dus het komt er niet altijd van. Gisteren was de dag van het grote achterstallige onderhoud; de tuin, alle ramen lappen, een paar wasmachines was verwerken, het plafond afsoppen, de tuintafel repareren en ga zo maar door. Ik was dan ook blij dat de Keizer van Monera op bezoek kwam, een goede reden om er maar eens mee te stoppen.
Een mooi glas koele wittte wijn in een opgeruimde tuin was de beloning voor het werk!
Daarna kwam er natuurlijk nog veel meer bezoek en van de plannen om iets lekkers te koken kwam niets meer terecht.
We aten wat hapjes, stukje kaas, een paar lekkere gevulde olijven, een mooi italiaans worstje.
Later op de avond nog wat gebakken grotchampignons met spekjes, ui en knoflook, ruim bestrooid met platte peterselie en zwarte peper. Een flinke tomatensalade erbij met verse basilicum en wat olijvenbrood én een omelet.

Paul bezocht deze week een afscheidsreceptie van een oud-collega, hij trof daar een andere oud-collega, Heer Skukhorzel. We schreven al eerder over hem.
Heer Skukhorzel heeft kippen, in allerlei maten en soorten. De kippen hebben een prachtleven bij Heer Skukhorzel en krijgen uitstekend voer, vandaar dat de eitjes van deze kippen verschrikkelijk lekker zijn. Een simpele omelet wordt dan iets heel bijzonders!
Toen Paul en Skuk nog samenwerkten, was Skuk onze vaste leverancier van eieren, maar ook peultjes, aardbeien en tuinboontjes uit zijn eigen tuin. Heerlijk, jammer dat we zo ver van elkaar wonen. Misschien moet Paul maar weer in Nijmegen gaan werken…

© ellen