Om een uur of vier gingen we naar Sam. Die was hééél jarig. We aten zelfgemaakte Mon-chou-taart, koffie, bier, borreltje… De verjaardag van Sam is ook altijd een bijna nieuwjaarsborrel, iedereen die je nog niet gezien hebt enzovoorts… Intussen heeft de jarige toch een prima feest met de nichtjes, zij voeren een play-back show op die zijn weerga niet kent. Om zes uur was er bonensoep en turks brood. Lekker, met veel worst. Paul is uit de wacht en moet nog een beetje overschakelen, we gaan vroeg naar huis. Thuisgekomen geen honger, maar nog zin in iets. We hebben nog de lekkere dim sum van de Chinese groothandel, snel klaar. Beetje zwarte bonensaus, sojasaus, kruiden, wat groente onderin de stoommandjes… Het aardige van dit soort eten is dat er verschillende smaken zijn, je kunt er zo een paar uit de diepvries halen, tussendoor wat bijpraten… En ontdekking; de pelmeni (Siberisch) van gisteren had ik ingevroren op een plat bord. Ik wilde ze vandaag in een diepvries zakje doen en dacht: een in de stoommand… Het gaat prima, was lekker, zelfde tijd als de dim sum laten stomen, diepgevroren 12 minuten. Ook Max heeft gegeten, nu nog een rondje om de kerk en dan naar bed.
© ellen
En nu is het dus Nieuwjaar. Met een aantal bewoners van mijn afdeling heb ik om twaalf uur het glas geheven. We dronken perzikwijn met bubbeltjes en aten Ellens oliebollen. Eenieder was tevreden gestemd en dat deed me deugd. Het is wel eens anders geweest. Tijdens de Millenniumwissel werkte ik op een opnameafdeling in Nijmegen. Ik had twee mensen in huis, de rest was op weekend. De twee overblijvers hadden er geen zin in en lagen rond elf op bed. Mij restte een taak van grote importantie: het bestrijden van de Millenniumbug. De hele wereld was chaos beloofd en ook wij zouden ons deel krijgen. Uitgevallen computers, foute stroomafgifte, haperende drinkwatervoorziening en wat niet meer? Om het ergste te doorstaan was ik door het instituut uitgerust met 5 zaklampen (groot formaat, made in China) en 24 literflessen Mineraalwater. Goed bedacht natuurlijk, maar te eten was er niets! Dat was men in de consternatie even vergeten te regelen. Voorts diende ik ruim voor twaalven de ligbaden af te vullen met kraanwater, je wist maar nooit! Aldus luidde de instructie van hogerhand. En daar zat ik dan, moederziel alleen, met een paar honderd liter water. Gelukkig Nieuwjaar, Mister Bean! Enfin, de rest is geschiedenis. Nergens ter wereld, en dus ook niet in het verre Nijmegen, sloeg de Bug toe. De 24 liter mineraalwater heb ik in de daarop volgende maanden opgesoupeerd. De hele afdeling vond dat ik dat recht had, niemand kwam er nog aan. Bij thuiskomst, de vroege ochtend van 1 januari 2000, stond de champagne en zalm klaar, en zo kwam alles toch weer goed. Ik zie dat Ellen de kopfoto vannacht nog heeft verwisseld. Ze was de oliebollen al dágen zat. Nu staan er drie koningen die met dekschalen een late kerstdis aanrichten. Ze zullen dat doen tot 7 januari. Ik ga nog even contact opnemen met “Onze Man in Duitsland”, je zult het komend jaar nog van hem horen op het log.