We hadden het er bij gelegenheid al wel eens over gehad, op die spaarzame momenten dat we elkaar ontmoetten. Over  de tomaten van Piet.
Piet hield altijd al van koken en van een goede maaltijd. Ook Piet liep regelmatig tegen de onmogelijkheid aan om goede producten te vinden.
Hij liet het er niet bij. Hij huurde een landje op het volkstuinecomplex aan de Boekelse weg en ging zijn eigen groenten kweken. Met name in tomaten was hij geïnteresseerd. Op de volkstuinen waren er meer die zich met dat gewas bezig hielden en zo vond er uitwisseling van kennis en zaaigoed plaats.
Piet heeft intussen 27 soorten en rassen. Ze luisteren naar exotische namen als Portugese Marmanda, Black Plum, Chioggia, Basinga. Ze zijn rood, geel, groen en paars van kleur. Allemaal met specifieke eigenschappen en een andere smaak. Sommige voor de soep, andere voor sauzen en salades.

Vandeweek stond Piet op de stoep. De laatste tomaten waren geoogst en van een aantal soorten had hij “present-exemplaren” bij zich. Of we maar wilden proeven. Dat hebben we de afgelopen dagen gedaan. Ellen verwerkte er een aantal in een tomatensoep. Er gingen er een stel in de saus bij de rog en ze maakte een grote schotel tomatensalade. En de rest hebben we zo uit het vuistje weggesmikkeld. Smaaksensaties van suikerzoet tot fris-zuur. Geweldig…

Piet vertelde dat hij en zijn tomatenvrienden zich willen toeleggen op rassen en soorten uit Oost Europa. Ook daar slaat de rationalisatie in de landbouw toe en dat gaat altijd ten koste van soortendiversiteit. En iemand moet zich dan toch opwerpen voor het behoud van het erfgoed.
Kijk lezer, van dat soort initiatieven worden wij altijd heel vrolijk, hier op het Ministerie…

© paul

Ik heb nog vrij laat espresso gedronken, dat wreekt zich. Ik ben klaar-wakker. Enfin…, een klein artikeltje dan nog.
Over de wijn van woensdagavond schreef ik vol lof, de maaltijd vernoemde ik niet. Terwijl die toch heel smakelijk was. We aten entrecôte met boontjes en gebakken aardappeltjes. En daarbij een maaltje paddenstoelen.

Je herkent ze misschien niet zo best op de foto, maar het zijn de paddenstoelen die ik bedoel. Heksenboleet heten ze, ook wel Gewone Heksenboleet genaamd. Het zijn volwaardige broeders van het Eekhoorntjesbrood, maar ze komen wat minder frequent voor. Ik vond ze ‘s ochtends in de buurt van mijn vaste paddenstoelenstek.
De Heksenboleet is een heel smakelijke paddenstoel. Iets minder uitgesproken van smaak dan Eekhoorntjesbrood, iets minder notig. In Nederland komt hij vrij algemeen voor, in onze contreien vind ik hem elk jaar volop, doorgaans vroeg in het seizoen.
Typisch voor de soort is de rode onderkant. Zo ook het naar felblauw verkleuren van het okergele vruchtvlees wanneer het beschadigd wordt. Deze kenmerken zijn echter niet alleen-zaligmakend bij het herkennen en determineren van de soort. Alle boleten hebben de onhebbelijkheid zich te manifesteren als individu.  Dat wil zeggen dat ze binnen één soort net zoveel van elkaar kunnen verschillen als mensen. In het geval van de Heksenboleet betekent het dat hij soms het voorkomen heeft van de Satansboleet. En die is giftig. De Satansboleet, op zijn beurt, kan verraderlijk veel op de Heksenboleet lijken. En dan zijn beide soorten ook nog te verwarren met de eetbare maar minder smakelijke Netstelige Heksenboleet. 

Zoiets als door schade en schande wijs worden geldt niet bij het paddenstoelen zoeken. Daarvoor zijn de risico’s te groot. Kortom, het is oppassen geblazen.
Ik pluk en verzamel al dertig jaar paddenstoelen, ik vergis me niet. Het heeft me evenwel een hoop tijd gekost om alle “gevaren” uit te sluiten.
De beste manier om het verzamelen te leren is op stap gaan met een ervaren iemand. Alleen de plaatjes uit een natuurgids voldoen niet.
Het kost tijd, veel tijd. Maar het voldoet wél, zeker weten!

© paul