Het Ministerie was een paar dagen naar Luxemburg. Ook de Jongste Bediende was mee zodat er even geen schrijfsels te lezen waren. Vanaf vanavond kun je weer elke dag lezen wat er gegeten en gedronken wordt op het Ministerie. Ook het verslag van onze korte vakantie kun je vanavond lezen. Eén ding kan ik wel vast vertellen; het was héél nat in Luxemburg!
© ellen
Overal ter wereld bestaan er cullinaire musea. Over het algemeen zijn ze klein, en meestal in particuliere handen. Ze vertegenwoordigen doorgaans de specialiteit van een dorp, stad of streek. En meestal zijn ze gekoppeld aan deze of gene neringdoende die zo trots zijn spulletjes kan slijten. Ondanks het amateuristisch karakter van de meeste uitstallingen blijft het leuk om ze te bezoeken. Afgelopen zomer kwamen we op de terugreis van onze vacantie door het plaatsje Gertwiller, een piepklein stadje aan de oostelijke kant van de Elzasser wijnstraat, ter hoogte van Barr. Daar bevindt zich het Musée du Pain d’Epices. En de familie Lips bakt er haar kruidkoeken sinds een paar generaties. De streek is er beroemd om. Aan het begin van de 20e eeuw waren er maar liefst 9 koekenbakkers in het stadje. Voor het eerst werden de koeken beschreven in het jaar 1453 door cisterciënzer monniken uit het naburige klooster van Mariethal. De koeken behoorden oorspronkelijk bij de kersttraditie. Heden ten dage worden ze het hele jaar door aangeboden. Ze smaken heel behoorlijk, die pains d’epices. Te vergelijken met onze traditionele kruidkoeken, maar dan iets droger. En niet zo zoet. Wel is er een overdaad aan kruiden en specerijen gebruikt. Dat proef je terug en vooral ruik je het. De koeken geuren fantastisch. In het museum vind je een hoop oude bakkersrommel, maar ook een collectie Elzasser aardewerk die de status “museaal” waardig is. Vooral de beroemde Moules à Kugelhopf (stenen tulbandvormen) hebben ze in alle maten en soorten, de meesten oud en allemaal schitterend versierd. In de winkel van het museum kochten we hartvormige koeken voor het Kind en de Kids: Groeten uit de Elzas.
© paul
Vijververse gebakken forellen.
Woensdag 03-05-2006. Boerenmarkt Stad Luxemburg: Bretons gebak en Fleur de Sel. Dragonplantje. Bezoek kasteel Larochette, prentententoonstelling Sharaku, foto’s van de middeleeuwse keuken. Eenvoudige pasta in Larouchette. Diner: Ellen maakt forel met aardappeltjes, sla en brood. Espresso en kaas toe. We dronken Riesling.
Donderdag 04-05-2006. Lunch: gerookte zalm met 5 bessen (witte peper, groene peper, piment, zwarte peper en koreander). Diner: Restaurant van Zheng. Eend, lam, dim sum en kikkerbillen. Erbij een prima pinot noir uit Schengen.
Vrijdag 05-05-2006. Simpel ontbijt met brood en ham. Lunch: dürum (met kleddersaus) in Arlon, vervolgens naar café Suisse. Diner: lamscarbonades, spaghetti, salade van flagolettes. Daarbij een Barbaresco van wijnhuis Giordano (prima !). De dag daarop reden we naar huis. Einde vacantie.
© paul
Gefrituurde visjes uit de Moezel.
Zaterdag 29-04-2006. Bij Cactus een broodje Speck en een patébroodje eend. Espresso met Mozartkugeln van Mirabell (niet best). ‘s Avonds spaghetti bolognese. Toe: gebak van Namur. Gedronken: eenvoudige Barbera.
Zondag 30-04-2006. Ontbijt met bio-eieren. Om 10.00 uur sneeuwt het met reuzenvlokken! Lunch: Munster met Gewürtztraminer (favoriet van Sartre). Diner: Risotto-kip-spinazie van Ellen (misschien wel de beste risotto die ze ooit maakte!).
Maandag 01-05-2006. Restaurant la Tourelle (Chateau de Stadtbredimus, onderdeel van Vinmoselle): Gefrituurde Moezelvisjes (blankvoorn/Plötze). Daarbij 2003 Grand Cru Pinot Blanc Vinmoselle. Diner: Ellen maakte kalfsvlees, gestoofd in room en salie. Erbij pasta en salade.
Dinsdag 02-05-2006. Bij Cactus broodje Speck en eend in bladerdeeg. Gebak van Namur. Diner: Ellen maakte kippenragout, entre-côte, aardappeltjes en salade. (Niet vergeten volgende keer een schort van thuis mee te nemen.)
© paul
Het web-log blijft voor het Ministerie toch in de eerste plaats het persoonlijk archief, een openbaar dagboek. Over de meivacantie is intussen al een hoop geschreven maar de dagelijkse eet- en drinkbeslommeringen moeten nog op een rijtje worden gezet.
Woensdag 26-04-2006. Gegeten bij de Cuisine de Zheng. Dim Sum. Daarna nam Ellen lamvlees met pepertjes, Paul eend met pruimensaus. Espresso toe. Pinot blanc uit Schengen, Markusberg.
Donderdag 27-04-2006. Ellen maakte kalfslever met salieboter naar recept van Lea Linster (beetje Linster, beetje Ellen). Daarbij salade en aardappeltjes. Toe een camembert van cru-melk. Espresso van Knops. Om klokslag 18.30 uur vliegt er een ooievaar door het dal.
Vrijdag 28-04-2006. Fototentoonstelling Famely of Men bezocht in Clerveaux. In een aanpalend restaurant forel meunière met bruine boter. Verder Salzkartoffeln. In Koerich gebak gekocht (minder). ‘s Avonds broodmaaltijd met rillettes de veau, paté, salade en kaas. Daarbij een entrecôte.
© paul
Ook Max was op zoek naar waterkers en kreeft in de Leesbach. Hij heeft alleen de hinderlijke gewoonte óp het eten te gaan staan…
Zit je voor het raam in onze oude Castle dan kijk je uit op een dal dat doorsneden wordt door een snel stromend water. De Iskar noemden de Romeinen het riviertje, tegenwoordig heet het de Eisch (Äisch in het Luxemburgs). Ik schat dat het riviertje dertig kilometer lang is. Het stroomt van Eischen naar Mersch, alwaar het samenvloeit met de Mamer en de Attert om uiteindelijk uit te monden in de Moezel. De rivier wordt deels gevoed door bronwater, deels door regenwater. Het water is glashelder en ijskoud. Goed waterbeheer heeft ervoor gezorgd dat er geen vervuiling meer plaats vindt. Je ziet de forellen zwemmen en iemand vertelde onlangs dat er weer volop rivierkreeft wordt gevangen. Het is aan dit riviertje en een van zijn beekjes (Leesbach) dat het Ministerie haar waterkers plukt. De oevers van de Leesbach worden opgekrikt, onderhoudswerkzaamheden vergen hun tol. De vaste stekjes zijn omgewoeld, de kanten van begroeiing ontdaan en daarmee verdwenen ook de waterkersvelden. Gelukkig vonden we aan de Eisch de plantjes wèl terug. Het was nog te weinig voor een maaltje, maar over een paar weken zullen we er met zekerheid plukken.
© paul
In eerdere artikelen wees ik al op de fruitbomen aan openbare wegen en plaatsen in Luxemburg. Het fruit dat deze bomen opleveren dient vooral tot meerdere eer en glorie van de Luxemburgse Eau de vie stokers. Het meeste van het openbare fruit is niet genietbaar als consumptiefruit, behalve dan in verstookte vorm. In het najaar zie je kinderen overal de onooglijke vruchtjes verzamelen. Zij kunnen daarmee een aardig zakcentje verdienen, de Stoker ziet ze graag komen. Doorgaans gaat het om appeltjes, maar ook pruimen en peren staan langs de kant van de weg. Overigens is er drie jaar geleden een laan van notenbomen aangeplant, openbaar en te zijner tijd door eenieder te oogsten, op slechts een paar honderd meter van onze Luxemburgse verblijfplaats. Wil je verder lezen, klik dan door naar Eau de vie de Prunelle en Bij Meneer Fisch…
© paul
We waren te moe, schreef Ellen. Ik was het daar hartgrondig mee eens. De gordijnen werden gesloten, ook al was het nog licht. Ik schoot in mijn kamerjas en ook Ellen ontdeed zich van formele kledij en hulde zich in iets huiselijks. We zouden een film gaan kijken, lezen deden we de laatste dagen al genoeg. Tot alle vakantiefoto’s als diashow op het beeldscherm van onze p.c. voorbij trokken. De ene herinnering na de andere drong zich op. Daar kun je dat over schrijven, dat leent zich voor zus artikel, dat voor zo. En zo werd het toch weer laat. Ach lezer, we hebben het web-log gemist. (Wie had dat een jaar geleden kunnen denken? Wij niet!) Ik schenk me nog een glas goed gekoelde Vinho verde in en overpeins de mogelijkheden voor de komende dagen: pensworstjes, Bretonse koek, wilde aardbeitjes, waterkers. Rode, witte en rozé. Het beste bier en de gemeenste spiritualiën. Het feest op 1 mei en nieuwe espedrilles. De keuken van Zheng en die van Lea Linster… Over dat alles en meer moet geschreven. En natuurlijk over de dagelijkse kost op het Buiten van het Ministerie. We vonden die Erzählungen van Siegfried Lenz (1500 bladzijden) en een nieuwe bundel van Ingrid Noll, maar daar zul je niet veel meer over vernemen, dit is per slotte een eet-drink-log. (Jammer eigenlijk.) Hond Max is het enige beest met verstand in dit huis. Die ligt boven op bed en knort een beetje… De kat van de foto heb je al wel eens op het log van het Ministerie zien optreden. We troffen hem aan in chocoladeuitvoering…
© pau
We zijn weer thuis. We scharrelen nog een beetje onwennig door ons huis. Groot, na 10 dagen caravan! We hebben een heerlijke luie vakantie gehad. Veel geproefd, gegeten, gedronken, gelezen en geluierd, maar natuurlijk ook alle dorpsroddels van Septfontaines gehoord. Het was heel koud in het begin van onze vakantie, later heel warm. Van alles wat dus; vorst, sneeuw en zonnebrand. De Jongste Bediende heeft prima voor het weblog gezorgd, het Kind voor huis en haard, wat wil een mens nog meer! De komende dagen volgt een verslag van eten en drinken in het buitenland, voor vandaag zit het erop voor ons. We zijn moe van de terugtocht enzovoorts. Op de foto het prachtige vee van onze buurman naast de caravan, Herr Neuss. Een wei vol Limousinrunderen, het mooiste uitzicht wat je kunt bedenken.
© paul