Zit je voor het raam in onze oude Castle dan kijk je uit op een dal dat doorsneden wordt door een snel stromend water. De Iskar noemden de Romeinen het riviertje, tegenwoordig heet het de Eisch (Äisch in het Luxemburgs). Ik schat dat het riviertje dertig kilometer lang is. Het stroomt van Eischen naar Mersch, alwaar het samenvloeit met de Mamer en de Attert om uiteindelijk uit te monden in de Moezel. De rivier wordt deels gevoed door bronwater, deels door regenwater. Het water is glashelder en ijskoud. Goed waterbeheer heeft ervoor gezorgd dat er geen vervuiling meer plaats vindt. Je ziet de forellen zwemmen en iemand vertelde onlangs dat er weer volop rivierkreeft wordt gevangen. Het is aan dit riviertje en een van zijn beekjes (Leesbach) dat het Ministerie haar waterkers plukt. De oevers van de Leesbach worden opgekrikt, onderhoudswerkzaamheden vergen hun tol. De vaste stekjes zijn omgewoeld, de kanten van begroeiing ontdaan en daarmee verdwenen ook de waterkersvelden. Gelukkig vonden we aan de Eisch de plantjes wèl terug. Het was nog te weinig voor een maaltje, maar over een paar weken zullen we er met zekerheid plukken.
© paul
