Grillfest…

luxemburg juli 2008 029

Nog een paar nachten werken en mijn vacantie begint. En in welke uithoek van
Europa we uiteindelijk ook zullen belanden, onze vacantie begint in Luxemburg,
zoveel is zeker. We gaan in ieder geval de kermis van Ansembourg meemaken en ook enkele grilfeesten staan op het
programma.

Het grillen van vlees is ontzettend populair in Luxemburg,. Het hoort bij elk
zomerfeest, bij elk dorpsfestijn, bij elke markt of treffen. En ook in
huiselijke kring wordt ieder samenzijn, ieder feestje een “Grillfest”.

Dat geldt overigens niet alleen voor Luxemburg, maar voor de hele regio. In
de aan Luxemburg grenzende Vogezen heet het gewoon (op z’n Frans) “grillfest”.
In het Duitse Saarland noemt men het “Schwenkbraten”. (Dit naar de manier van
grillen.)

En wat ik nu zo aardig vind is dat er doorgaans niet gekozen wordt voor
goedkoop supermarktvlees (dus bio-industie), maar voor de kwaliteit van de
plaatselijke slager. Want het is een ieders eer te na dat er iets op het vlees
is aan te merken. En aan de lange “biertafels” hoor je de gasten altijd openlijk
hun mening verkondigen over vlees en kwaliteit van bereiden. (En vergelijken met
het vorige feest in dat-en-dat dorp, bij die-en-die gelegenheid.)

De keuze van het gebodene op een Grillfest is gering. Het gaat dan om
metworstachtige worstjes, Metti’s genaamd. En om Türinger worsten, die sinds één
jaar van Europa geen Türinger meer mogen heten omdat ze niet uit Türingen komen.
(En dus nu naar fantasienamen luisteren als Grilli, Grillwurst of Festwurst.) De
worsten komen altijd met harde broodjes.

Maar het belangrijkste gerecht is natuurlijk de “Kottlett”. Gemarineerde
schouderkarbonade van goede kwaliteit. De receptuur van de marinade wil nog wel
eens verschillen, maar paprikapoeder en majoraan mogen niet ontbreken. Een
enkele keer krijg je je vlees met aardappel en salade (Gromperen an Salot) maar
doorgaans komt het met platte sneden brood. Die dienen dan (net als in de
middeleeuwen) eerder als servet en handbeschermer dan als onderdeel van de
maaltijd.

Sommigen drinken er witte wijn bij, maar het meest geliefd is toch een glas
Luxemburgs pilsnerbier. Goed getapt en in een glas van écht glas…

hemelvaart 010

© paul

Weer thuis!

luxemburg juli 2008 016

Wij zijn weer thuis!
Ruim twee weken was ik samen met Hond Max, in
Septfontaines (Luxemburg).
Paul bracht ons weg en bleef een paar dagen.

(Paul moet nog werken en ik kan dan mooi wat klusjes aan de caravan
opknappen).
Dus stopten we de koelkast van de caravan vol en namen na een
paar dagen afscheid. En toen waren hond Max en ik helemaal alleen op die mooie
camping in dat prachtige dorpje. Onbegrijpelijk dat zo’n camping niet overvol is
met toeristen. Kennelijk zijn rust en stilte in een prachtig gebied niet wat de
mensen zoeken om hun vakantie door te brengen. De camping heeft zo’n veertig
staanplaatsen waarvan 12 vaste plaatsen. De rest wordt opgevuld door
rondtrekkende vakantiegangers, maar af en toe zijn er gewoon helemaal geen
gasten!

Als ik daar helemaal alleen ben heb ik tijd genoeg om de komende en gaande
bezoekers van de camping te bekijken. Soms zijn ze te voet, met een klein tentje
in de rugzak volgen ze de Grande Route. Soms zijn ze op de fiets, of op de
motor. Maar er komen ook wel caravans en campers. Ze komen uit heel Europa maar
één ding hebben ze allemaal gemeen; ze willen niet naar een camping met veel
vermaak en vertier in een overbevolkt toeristengebied; ze willen stilte, rust,
wandelen of fietsen of gewoon alleen maar een mooi boek lezen, en daar kan ik me
helemaal in vinden.

Deze rondtrekkende toeristen hebben meestal wel erg ongezonde eetgewoontes.
Na aankomst even snel een kant-en-klaar-hap lijkt gewoon te zijn op een camping.
Vreemd als je zo lang op de fiets gezeten hebt om dan genoegen te nemen met een
blik ravioli en wat chips! Of wat zwartverbrande worstjes met brood en veel
mayonaise, om nog niet te spreken van de
kant-en-klaar-maaltijden-die-gewoon-uit-Nederland-meegenomen-worden! Jammer, er
is zoveel lekkers te koop in Luxemburg waar je in een mum van tijd een mooie
gezonde maalltijd mee kunt maken!

In ieder geval heb ik heel lekker gegeten tijdens mijn verblijf in
Septfontaines. Ik zal er de komende dagen verslag van doen en ik zal ook een
paar tips geven voor kampeerders met maar één kookpitje.

Tip nummer één is alvast; koop nu eens van dat mooie Luxemburgse rundvlees.
Proef het verschil van een koe of kalf wat vrij rondgelopen heeft, goed
behandeld is en waarvan de herkomst in één oogopslag  te zien is.

luxemburg juli 2008 071

Dit vlees kocht ik in de Cactus supermarkt. Het is afkomstig van de runderen
die in de wei lopen tegenover onze caravan. Boer Noesen zorgt goed voor zijn
vee. Een hele kudde Limoussins, mét vaderstier, diverse moeders en een heleboel
kalfjes. Deze week werd een gedeelte van de wei gemaaid en dan ruik je de
kruidige geur van het gras dat deze beesten eten, heerlijk. Ik zie ook de hele
dag hoe de kalfjes en koeien door de wei rondhuppelen. Ze trainen hun spieren!
Af en toe loopt er een ontsnapt kalf in het bos. Hond Max laat dan zijn speciale
talent zien; koeien opsporen en terug naar huis brengen!

We aten deze biefstuk met een mooie simpele risotto gemaakt met
carnalonirijst en een salade vooraf.
Stukje kaas toe, en natuurlijk
espresso!

© ellen

Lou’s verjaardag…

_41901866_shleck416

Lou ken ik al jaren. Ik kom hem tijdens mijn verblijf in Luxemburg nagenoeg
elke dag tegen. Vroeger in het café van Roland, tegenwoordig in een
etablissement dat zich “An der Hôh” noemt. Lou is een wat eenzame, stille man
die pas los komt na een fors quotum bier-met-borrels. Ik vrees al jaren voor
zijn leven, want hij ziet er niet al te best uit en zijn lijf vertoont de nodige
gebreken. Maar elke dag is hij er weer en met zijn, in mijn ogen, funeste manier
van leven heeft hij reeds lang geleden de leeftijd der sterfelijken
overschreden. Onze conversatie beperkt zich doorgaans tot het uitwisselen van
beleefdheden en een enkele keer trakteren we elkaar op een verversing.

Op een warme middag in juli, het jaar onzes Heren 2006, betrat ik wat gehaast
“An der Ho”. In ons Luxemburgs onderkomen  bevindt zich namelijk geen
televisietoestel en dat willen we ook niet. Om de Tour de France te volgen ben
ik daarom aangewezen op de plaatselijke Horeca. Gehaast was ik omdat de
wedstrijd al aan de gang was. Het beloofde spannend te worden. Er klonk
geroezemoes uit het zaaltje waar het televisietoestel stond opgesteld, maar
vanuit de schenkkamer kon ik niet zien wie er allemaal waren om de wedstrijd te
volgen. Je moest daarvoor eerst een trapje op en een hoekje om.

Ik had de trapleuning al in mijn hand toen Lou me aanriep vanaf zijn vaste
hoekje aan de bar. Het verbaasde me zeer dat de man daar nog zat want hij is een
notoir wielerliefhebber en laat zich zelden de kans ontnemen een wedstrijd te
zien.

Vandaag, 18 juli 2006, vierde hij, Lou, zijn zoveelste verjaardag. Hij stond
erop dat ik een glas op zijn gezondheid dronk. Uit beleefdheid en respect schoof
ik aan. Hij moet onmiskenbaar mijn ongeduld hebben gemerkt, maar hij zei er
niets van. Nee, hij zou vandaag niet naar de wedstrijd kijken, vandaag niet…
Hij had die ochtend met Frank Schleck getelefoneerd en min of meer een
verjaardagscadeau afgedwongen. Die jongen moest eindelijk maar een iets voor hem
doen.
Maar hij schaamde zich nu een beetje voor zijn vrijpostigheid en
durfde niet te gaan kijken.

Ach, ik wist al sinds lange tijd dat Luxemburg niet een land is, maar een
groot dorp, waar iedereen iedereen kent. Ik achtte het heel goed mogelijk dat
Lou daadwerkelijk contact had gehad met de Tour. Met vader Schleck, met broer
Andy, met deze of gene verzorger (er schijnen nogal wat Luxemburgers is het
wielerwereldje emplooi te vinden), of misschien wel met Frank Schleck. Zo
vertelde Lou ook altijd met gepaste trots dat hij Charly Gaul persoonlijk kende.
Wie zou het zeggen?

Ik dronk mijn consumptie en spoedde me naar het televisiezaaltje.

Die dag won Frank Schleck de etappe van Gap naar l’Alpe d’Huez.

© paul

De foto heb ik “geleend” van de BBC.

Even bijpraten (Septfontaines)…

luxemburg mei 2008 203

Maandagavond luidden Ellen en ik de vacantie in. Niet de mijne, die van
Ellen. We aten uitstekende raviolie met spinazie en gorgonzola bij de
plaatselijke Italiaan. Daarna sjouwden we van het ene naar het andere rookvrije
horecaf-etablissement. Overal hetzelfde geklaag van de notoire rokers. We
vermaakten ons uitstekend.

Dinsdag heb ik Ellen naar Luxemburg gebracht. Ze zal daar de komende week
doorbrengen met hond Max. Aan mij de taak om het log bij te houden. We hebben op
woensdag ochtend ruim boodschappen gedaan, want Ellen heeft geen vervoer en de
dichtsbijzijnde winkel licht toch gauw zo’n vijf kilometer verder. Gelukkig
heeft ze een vriezertje ter beschikking. Ik kocht voor thuis ook nog wat lekkere
dingen. Ik schrijf er de komende dagen wel over. Vroeg in de middag vertrok ik
uit Luxemburg en sukkelde op mijn dooie gemak naar Nederland.

Misschien moet ik de komende dagen gebruik maken van wat oudere foto’s, want
het Kind heeft mijn camera nog in gebruik en het valt maar te bezien wanneer ik
er weer over kan beschikken.

De afbeeldingen van vandaag tonen het interieur van ons stulpje en het
uitzicht dat wij van daaruit hebben. Het onderkomen mag dan oud zijn en de
nodige sleet vertonen, het uitzicht is onbetaalbaar…

meivakantie 2007 169     meivakantie 2007 179

© paul

Vakantie…

chinees

Toen ik vanochtend thuis kwam bedacht ik dat dit voorlopig weer de laatste
dag van het “vrijgezellenbestaan” was. Ik nam een lichte maaltijd tot me en
schonk me een glas witte wijn in. Ik had helemaal geen zin om naar bed te gaan.
Ik besloot dan maar een film in de DVD speler te schuiven en mijn eenzame week
feestelijk af te sluiten met een fles Champagne.

Dien ten gevolge lag ik veel te laat op bed, ergo was ik veel te laat weer
op. Van koken kwam niks. Afhaalchinees at ik, opgeleukt met wat zwarte
bonenpasta en een heerlijke sambal. Ik dronk er water bij, want het voelde nog
wat lichtjes in mijn hoofd.

Morgen haal ik Ellen op. Ze belooft kalfsschenkeltjes voor me te stoven…

© paul

Weekje Luxemburg…

 

luxemburg mei 2008 205

Traditiegetrouw brachten we de week van Hemelvaart met vrienden en vriendinnen door in Luxemburg. 
We verzamelden weer de nodige stof tot schrijven, want eten en drinken was er in overvloed. De lezer zal het de komende dagen allemaal op z’n bordje krijgen, in verhaaltrant smakelijk gearrangeerd, en gelardeerd met prachtplaten.

Op de eerste dag dat het gezelschap kompleet was (negen volwassenen en vier kids), kookte Ellen een ketel soep. Goed vlees, veel bonen en een hoop verse groenten. Daarbij voortreffelijk boerenbrood en een rijke kaasplank. Twee geitenkaasjes, Brie de Meaux, een blok Gruyère en een “broodje” Pont L’Évêque. Ik kom erop terug lezer, ik kom erop terug…

In de tussentijd is de Jongste Bediende afgereisd naar een geheel ander werelddeel dan het onze en blijkt Het Kind (die niet mee was) veel meer vrienden te hebben dan ze dacht.
Ellen zwoegt intussen alweer voor haar baas en ik zet me nu, ondanks het prachtige weer en de verlokkingen van een boek en een luie stoel in de achtertuin, aan het verwerken van de rommel. Er moet geruimd, gepoetst en gewassen. De Luxemburgse löss zit tot in verste naad van kleding en beddengoed.

© paul

Bierkledder…

 

2007_10250008

Met gepaste trots vertelde ik over ons uitstapje naar Val-Dieu. In mijn gedachten een vlekkeloos  verlopen bezoek in een welhaast serene omgeving. Hoe wreed werden mijn herinneringen verstoord. Vanochtend kreeg ik en aantal foto’s uit het archief van Ans en Hijn. Het picturale bewijs van mijn lompheid. Een en ander was helemaal niet zo vlekkeloos verlopen…
Ik had honger en wilde snel aan tafel. Té snel. Mijn lichamelijke omvang maakt dat ik altijd een beetje op moet letten, zeker als de ruimte wat aan de krappe kant is. Een paar overhaaste en slecht gecoördineerde bewegingen lieten de roemers bier over het dienblad, de tafel en de pantalon van Hijn stuiteren. Én de maaltijd onder de kledder.

Ik was het, écht waar, vergeten. Ik heb nogal eens last van “Dichtung und Wahrheid” als me dat zo uitkomt.
Ik moet daar wat aan gaan doen, aan dat geheugen. Ook aan mijn overgewicht overigens.

© paul

Abdij van Val-Dieu…

 

luxherfst 001

Er zijn nog heel andere delen van de abdij te tonen: de statige abdijkerk, het kasteelachtige hoofdgebouw. Maar ik houd nu eenmaal meer van de achterkant van de dingen. Dus laat ik je het poortgebouw zien, vanuit het binnenplein. In de stal rechts is tegenwoordig de herberg onder gebracht.

Op de heenreis naar Luxemburg deden we de abdij aan, we waren er nog nooit geweest. Hijn en Ans wel, het is min of meer hun vaste tussenstop geworden, wanneer zij richting het zuiden reizen.

De abdij ligt in de Voerstreek, tegen het plaatsje Aubel aan, in de Provincie Luik. En ook al is het er Waals, dus Franstalig, en heet het er officieel Abbaye-de-Val-Dieu, er bestaat nog steeds een Nederlandse naam: Abdij van Godsdal.
Ze werd gesticht in 1216 door Cisterciënser monniken en heeft een roerige geschiedenis achter de rug.
Het is de enige abdij in België die min of meer ongeschonden door de Franse revolutie kwam. Sinds 2001 wonen er geen paters meer in het klooster. De ruimtes worden gebruikt voor congressen, concerten en als toeristische trekpleister.

luxherfst 006

Wel worden nog de oude kloosterambachten van bier brouwen en kaas maken in ere gehouden. We kochten er een en ander. Een zachtromig kaasje (dat deed denken aan de kaas van de paters van Citeaux) en een blauwschimmelkaas. Prachtige kaasjes, vol van smaak. Jammer dat dat laatste overrijp was.
Het bier had ik al eens eerder ten geschenke gekregen van Ans en Hijn. Ik kocht nu een Grand Cru. Evenals de vorige keer kon het mij niet bekoren. Het voldeed zeker niet aan de standaard van “het beste wat België te bieden heeft”. Enfin, proef het zelf maar.
Verder werden er allerlei zaken verhandeld uit de omgeving van de abdij.
Het plaatsje Aubel ligt in een omgeving waar kwaliteitsspulletjes vandaan komen. Er wordt volop biologisch geboerd. Met name de boter en de appel/perenstroop zijn wereldberoemd (in België). Kwaliteitsspullen zoals je ze nog zelden vindt. Ellen ontdekte een soort van kersenconfiture van een heel oud kersenras. We schrijven er nog over. Alleen dat al is een bezoek aan de streek waard.
Maar ook zonder dit doet de omgeving zijn naam alle eer aan. Waarlijk een Vallei van God…

luxherfst 004  luxherfst 003

Voor we afreisden aten we nog wat in de herberg. Eenvoudige doch voedzame maaltijden worden daar geserveerd tegen heel schappelijke prijzen. De helft van het gezelschap koos voor een schotel met kazen, worsten, salade en bruin brood. De andere helft nam het menu van de dag: een stukje vis in een uitstekende saus, groentjes en aardappelen (€ 7,50). De Keizer van Monera hield het bij het snoepen van een Limburgse vlaai.
We zullen er nog vaak komen, in die Vallei van God…

¢ paul

Marquês de Borba uit Alentejo…

 

luxherfst 125

De laatste avond in Luxemburg gingen we, zoals de traditie min of meer voorschrijft, uit eten in het Portugese restaurant Ribatejo in Wandhaff. Mooie kaart, uitstekende bediening, gemoedelijk maar Latijns druk, zeer zuiders.
De maaltijden waren erg divers, iedereen bestelde wat anders.
Hijn at een steak met een romige saus, Ans zuurkool met een zuiders tintje (en voortreffelijk varkensvlees). De Keizer van Monera hield het bij een kippetje, op Portugese wijze gegrild.
Ellen koos voor Picana, een rundvleesgerecht met ogenboontjes. Ik hield het bij een schoteltje gestoofde zeevruchten (visjes, mossels, garnalen, kokkels) in een knoflookrijke bouillon. Goed brood erbij, aardappelen, rijst en groenten.
Ik noteer het allemaal maar even, dit web-log is ten slotte ook ons archief…

Waar het artikel eigenlijk over gaat is de wijn van de foto. Een krachtige rode wijn uit Portugal, uit Alentejo. Het is een DOC wijn en dat staat voor beschermde productie en kwaliteit.
Het is des zomers bloedheet in Alentejo, 40 graden wordt vaak gemakkelijk gehaald. De wijn wordt gemaakt van de Aragonez en van de Tricadeira, druivenrassen die typisch zijn voor dat warme gebied. En je proeft dat aan de wijn. Kracht, aarde, overrijpe bessen, leder, je ruikt het allemaal, en je ruikt er heel veel van. In je mond voelt de wijn fluwelig en je proeft een slok nog lang na.
15 % alcohol geeft de wijn.
We betaalden in het restaurant € 17,- voor een fles.

Ikzelf hield het bij twee glazen lichte (10 %) Elbling. Ik at ten slotte vis en moest daarna het gezelschap heelhuids thuis brengen. Wel heb ik even geproefd en geroken. Ik ga er beslist voor terug, mijn tijd komt nog…

© paul

Weer terug…

 

Rattes de Florenville

We waren er even niet. We verbleven enige dagen in Luxemburg. Mét Ans en Hijn, en mét de Keizer van Monera.
Het waren aangename dagen. De beukenbossen waren juist nu op z’n mooist, rood vlammend. We beleefden natuurlijk avonturen, en ontdekten weer voldoende stof tot schrijven.
We waren in de kleinste(?) brouwerij van België en bij de paters van Val Dieu. We kochten hammen voor het feestje van Maja en onwaarschijnlijk lekkere aardappeltjes in Florenville. We verzamelden kazen, worsten, wijn en spiritualiën.
We bezochten Romeins vaatwerk en een machine die van voedsel “zuivere” poep maakt.
Enfin lezer, heel veel om over te vertellen. Maar vandaag niet meer.
We gaan naar bed, film kijken, boek lezen.
Tot morgen.

© paul