We hadden er al van gehoord via enthousiaste bezoekers, en we kwamen ook nog eens een bericht tegen in een voornaam Duist weekblad. Dat noodde tot onderzoek. Kartoffelrestaurant Kiste verwierf faam omwille van het feit dat ze daar een goede honderdvijftig aardappelgerechten op de kaart hebben staan. Het restaurant ligt in de binnenstad van Trier.
Nu moet je die honderdvijftig gerechten wel met een korreltje zout nemen, figuurlijk dan. Want gebakken aaardappelen met huisgemaakte zult en gebakken aardappelen met braadworst telt men als twee gerechten, terwijl de Bratkartoffeln natuurlijk uit één en dezelfde pan komen. Maar toch… We waren er wel van onder de indruk.
De keukenbrigade betaat uit negen koks, de bediening uit een veelvoud aan mensen. En op hoogtijdagen kunnen er ruim driehonderd bezoekers plaatshebben in het restaurant en min of meer gelijktijdig eten. We schrokken wel even van die aantallen. Zou dat niet uitnodigen tot gooi en smijtwerk? Betrof het niet gewoon een “vreetschuur” met een minimale variatie in de uitgeserveerde menu’s?
Nou, dat viel dus heel erg mee. De geserveerde gerechten waren kwalitatief goed. Dat wat men in Duitsland “Bürgerliche Küche” noemt, de oorspronkelijke keuken van de burgerlijke middenstand. In veel gevallen gebruikt het restaurant streekproducten. En ach, Duitsers kunnen toveren met aardappelen.
Toen wij er vandezomer aten zat het restaurant tjokvol. En toch hadden we nauwelijks het gevoel dat het druk was. De bediening was vriendelijk en had voor elke tafel voldoende aandacht. Ellen at er een in de schil gekookte aardappel, overbakken met kaas. Zo eenvoudig, zo lekker. Voor mij waren er twee worstjes (bloedworst en leverworst) uit een ambachtelijke slagerij iets verderop in de stad. Ze werden geserveerd met Kappes-Teerdich, een Trierer specialiteit van aardappelpuree en zuurkool. Heerlijk eten hoor, en de prijs was goed. We dronken er lokkale witte wijn bij, die was voortreffelijk.
© paul
