Paul schreef het al; ik kreeg weer een nieuw espressopotje van Ans en Hijn, en hier is-ie dan!
Hoe is het toch mogelijk dat deze schattige potjes steeds op vlooienmarkten belanden? Waarom kopen mensen zo’n potje en doen er vervolgens niets mee? Ze kosten in de winkel toch al gauw zo’n € 10,00 á € 15,00. Nog helemaal nieuw, nooit gebruikt, belandde dit exemplaar in de Eindhovense kringloopwinkel. Het potje werkt prima. Ik heb er vanmorgen koffie in gezet. De bovenkant is doorschijnend zodat je kunt zien dat de koffie klaar is. Ik moet de potjes weer eens gaan tellen het zijn er vast al veertig!
Category Archives: keukengerei
Gulaschkanone…
De afspraken zijn al weer enige tijd geleden gemaakt, maar ik had er nog niet over geschreven. En dat terwijl het toch een grootse culinaire gebeurtenis betreft. Ellen gaat in het voorjaar van 2008 een maaltijd bereiden voor pakweg 150 mensen. En daartoe zal haar een echte veldkeuken ter beschikking worden gesteld (“Gulaschkanone” in het Duits).
In het dorpje Septfontaines in Luxemburg is al enkele jaren een clubje jongelui actief met onderzoek naar de plaatselijke en Groothertogdommelijke geschiedenis met betrekking tot Wereldoorlog II. Naast onderzoek en beschijven van die periode organiseren zij één keer per twee jaar een weekend waarop gelijkgezinden uit Luxemburg en de drie buurlanden elkaar kunnen ontmoeten. Ook vindt er re-enactment plaats (het zo historisch mogelijk naspelen van gebeurtenissen uit een bepaalde periode) en worden er militaire voertuigen gepresenteerd. Het afgelopen jaar was het weekend een overtuigend succes. Vanuit heel Luxemburg stoomde het publiek toe en daarmee kreeg het “event” een landelijk draagvlak.
De avond voorafgaand aan het weekend is traditioneel voor genodigden. En dan niet zozeer voor bobo’s, maar wel voor al dat volk dat zich in zet voor lokale geschiedsbeoefening, voor re-enactment, en voor al die harde werkers die het weekend tot een succes maken. En voor dat volk zal Ellen koken!
Van de veldkeuken uit Septfontaines is nog geen foto beschikbaar, dus ik heb er maar eentje van Google geplukt. Het is een Belgische veldkeuken uit Wereldoorlog 1.
© paul
Tajine…
Soms blijven dingen liggen. Zo wilde ik vorig jaar al schrijven over deze pot, maar om een of andere reden kwam dat er niet van. Vanavond zat ik wat voor me uit te staren in de huiskamer en opeens viel het ding me weer op. Het is intussen zo’n vast onderdeel geworden van ons interieur dat je er gemakkelijk overheen kijkt. Terwijl het toch een heel bijzonder sierraad is.
Tajine heet zo’n kookpot en hij komt uit Noord Afrika. Hij bestaat uit twee delen, een onderschaal en een grote konische deksel. Hij is gemaakt van aardewerk en dat heeft als eigenschap dat het de warmte goed vast houdt. Hierdoor wordt de inhoud van alle kanten gelijkmatig opgewarmd, waardoor groenten en vlees snel gaar worden. De kooktijd is korter dan bij normaal keukengerei. En in principe kun je de tajin gewoon op je fornuis gebruiken. Dit exemplaar is overigens niet te gebruiken als kookpot, maar je hebt er een knappe opdekschaal aan. Voor het echte werk hebben we een simpeler exemplaar, ik stel het je binnenkort wel voor.
Ellen kreeg deze pot vorig jaar met haar verjaardag van het Sientje van Loonvolk. Mooi ding, hè…
© paul
Gasstel van vroeger….
Het was een heel gezellig feestje gisteren, er werd gezongen, muziek gemaakt en natuurlijk eindeloos gekletst over belangrijke zaken.
Op de foto de geïmproviseerde keuken, het huis van Vincent en Marleen is nog niet af maar de werkzaamheden vorderen gestaag.
De soep heb ik thuis gemaakt en hoefde alleen warm gemaakt te worden.(wel even de deksel dichtplakken met tape, anders klotst onderweg de auto vol met soep!)
De moeder van Marleen had nog een gasstel van vroeger, (zonde om weg te gooien) dat kwam mooi van pas.
De grote pannen pasten er prima op. Dit gasstel werd bij Marleen thuis vroeger gebruikt om voor zes personen op te koken. Ik ken ook een familie met zo’n zelfde gasstel, die maakten er de maaltijden op klaar voor tien personen! Dan moesten er natuurlijk flinke grote pannen op kunnen staan. Maak maar eens voor tien personen spinazie klaar! Deze moeders moesten over veel improvisatietalent beschikken.
Chocoladefontein.
Vanuit de Nieuwe Wereld stuurde de Jongste Bediende een foto, getrokken op de Trouwerij die hij bezocht. Een beetje veel licht, maar al met al een prima foto.
Een zuil van keramiek is het centrale thema. Het bruidspaar heeft een vaas kado gekregen. Dacht ik…
Het Kind hielp me uit de droom. Het is een chocoladefontein. Een wat? Een chocoladefontein!
Op de afbeelding zie je het gevaarte in werking.
De metalen container onder de zuil bevat 5 kilo chocolade en een electrisch verwarmingselement om de chocolade te smelten. Via een soort wormsystheem in het binnenste van de kolom wordt de chocolade naar het bovenste schoteltje vervoerd en maakt vandaar af een vrije val naar een volgend schoteltje enzovoorts. Uiteindelijk komt de chocolade weer in de container en het hele spul begint van voor af aan.
In de tussentijd is het de bedoeling dat je een aardbei op een stokje, of een marshmellow of je vingers in de chocoladestroom steekt ten einde te kunnen smullen van het vloeibare goud.
Wat een ding. Hoe krijgen ze het bedacht. Ik probeer me een mening te vormen over het fenomeen, maar ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Internet leert me dat het razend populair aan het worden is en met zekerheid niet gemist kan worden op een modern feest. Het Kind beaamt dat.
Ook leert internet dat je een fonteintje voor huishoudelijk gebruik al kunt bekomen voor de luttele prijs van 50 euro. Tja, ik weet niet…
© paul
Driehazenbord…
Marleen en de Jongste Bediende pasten vandezomer op huis en hond. We wilden hen gepast belonen. Ik wist van het bestaan van een pottenbakkerij in de Elzas die het driehazenmotief gebruikt bij de decoratie van keramiek. En het motief was ik weer op het spoor gekomen toen ik voor dit log probeerde een artikel over de Paashaas te maken.
Er is iets vreemds met de afbeelding. Drie hazen hollen in een kringetje. Ze hebben alle drie twee oren, maar .
Zoek je een verklaring of betekenis voor het motief, dan kom je snel uit bij de Christenheid. Het zou een symbool kunnen zijn van de Heilige Drieëenheid. Andere bronnen verwijzen naar de maagdelijkheid van Maria (de haas als magisch dier zou nakomelingschap kunnen krijgen met behoud van maagdelijkheid). Je vindt het driehazenmotief vooral terug in oude kerken, dus ergens zal er wel een link zijn met de godsdienst. Maar toch niet alleen binnen het Christendom. Er zijn ook afbeeldingen bekend uit het Boedisme, uit de Islam en uit het Joodse geloof. De oudst bekende afbeelding is een plafondschildering in China uit het jaar 600 na chr., maar ook op een Iraanse munt uit 1282 vind je het motief terug.
Niemand weet er het fijne van, en het aantal afbeeldingen over de wereld is bijna op twee handen te tellen.
Hoe dan ook, we vonden het thema en motief zo fascinerend dat we ervoor naar pottenbakkersdorp Soufflenheim reden. Bij Gerard Wehrling en Dochter vonden we het bord. We hebben één exemplaar te weinig aangeschaft. We willen er zelf ook een!
Drie Englse wetenschappers zij zich serieus bezig gaan houden met het Driehazenmotief. Ze hebben een alleraardigste site op internet.
© paul
Bourgondische weekende, en wéér en nieuwe koffiepot!..
Het was even stil op dit weblog, niet omdat we wéér op vakantie waren of omdat we geen inspiratie hadden om te schrijven, maar gewoon omdat we het zo druk hadden met eten en drinken dat het er niet van kwam om van alles verslag te doen. Nu dus maar even een inhaalactie!
Vrijdag moesten we winkelen. Wij vinden dat niet leuk maar soms moeten schoenen, broeken, truien gekocht worden. We besloten naar het outletcentrum in Roermond te gaan, voor sommige mensen het toppunt van een gezelllig uitje, wij vonden het verschrikkelijk. Maar we hebben gevonden wat we zochten en het was inderdaad niet duur. Alles wat je maar kunt bedenken is daar te koop behalve een lekker broodje of een goede lunch! We hoorden winkelende Duitse mensen ook al klagen dat er alleen Mac burgers en karton pizza’s te krijgen waren. We besloten de winst van dit winkelen meteen maar om te zetten in een goede lunch in een Duits restaurant. Even over de grens belanden we in het plaatsje Brüggen. Een aardig Duits plaatsje met een burgt en veel restaurants voor de bezoekende toeristen. We streken neer op het terras van de watermolen en aten een prima maaltijd met Sauerbraten voor Paul en varkenslende met uien en kaas voor mij. Een glas witte wijn erbij en onze dag was prima!
Gisteren zijn we op ziekenbezoek geweest in Rotterdam. s’avonds zouden Jan en Ans komen, gezellig een avondje bijpraten. Ik besloot om dan maar eens zelf de Elzasser Flammenküche te maken. Soms lopen dingen anders dan je denkt, we waren net thuis uit Rotterdam of de eerste bezoekers huppelden het Ministerie binnen; Eupotours mét kids én hond. Zij brachten dit schattige espressopotje mee, een mooie aanvulling op onze verzameling, dit is het 36 ste exemplaar! Dank jullie wel!
Direkt na het bezoek van Eupotours kwam de Keizer van Monera, gevolgd door Het Kind, Ans, Hijn, de Jongste Bediende en zijn Vrouw, Jan, Ans, Bram en Maja. Geen tijd dus om verhaaltjes te schrijven. Het deeg voor de flammenküche was gelukkig al klaar en ik bedacht dat het dan maar een Bourgondische avond moest worden. Met véél Flammenküche, het recept schrijf ik in een volgend logje.
Pureeknijper, Aardappelknijper of gewoon Knijper…
ESPRESSOPOTJE…
Tijdens een van de regenbuien bezochten we een nieuwe winkel in Luxemburg. (Winkelen is een prima tijdverdrijf als het dagenlang regent.) “Jardin d’Italie”, een prachtige winkel vol verse Italiaanse groenten, fruit en wat gebruiksartikelen. En daar stond dit prachtige potje tussen de citroenen. Bijna verstopt.
Natuurlijk had het Ministerie al een espressopotje, een heleboel zelfs. Om eerlijk te zijn het zijn er inmiddels 34, het lijkt wel een verzameling. Toch kon het Ministerie deze niet laten staan!
Het lijkt hier wat beter weer te worden, dus ik ben bezig de tuin, voor de tweede keer dit jaar, zomerklaar te maken. Even een kopje espresso tussendoor en dan ga ik weer verder.
VACUÜM KOFFIE…
Cona systeem of Cona methode, zo wordt het systeem meestal genoemd. Eigenlijk heet het Vacuüm Koffie Methode. Cona is de merknaam van de belangrijkste producent van deze potten, maar er zijn nog andere producenten. Het systeem werd midden 19e eeuw ontwikkeld in Engeland en Duitsland, en daar wordt het heden ten dage nog volop verkocht (en dus gebruikt). Het gaat als volgt: grof gemalen koffie bevindt zich in het bovenste reservoir. In het onderste reservoir wordt water aan de kook gebracht. Door de druk van de waterdamp wordt het water omhoog geperst en vermengd zich met de koffie. Nadat de warmtebron is uitgezet wordt de koffievloeistof door het vacuüm met kracht naar het onderste reservoir gezogen. Het systeem is zo gemaakt dat je een heel heldere koffie, zonder enige verontreiniging, over houdt. Als je, zoals wij, gewend bent aan espressokoffie of koffie uit de cafetière dan doet de koffie uit de Conakan wat slap aan. Anderen zullen hem helder noemen, kwestie van smaak. Het onderste reservoir wordt als schenkkan gebruikt. In de koffiepottencollectie van het Ministerie staan twee van deze systemen te pronken. Verder bezit het Ministerie nog enkele potten van een aanverwant systeem, maar daarover een volgende keer. Onze potten dateren uit de jaren 30 van de vorige eeuw.
© paul