De verwarmingsketel liet ons gisteren in de steek. Straks worden de nodige reparaties verricht, maar tot die tijd zitten we in de kou. En ook al was de buitentemperatuur mild voor januari, binnen werd het al ras killer. Ellens oplossing: taarten bakken. Ze vereningde het aangename met het nuttige. Daar de oven aan moest werd het heel behaaglijk in de keuken. Toen ik naar mijn werk vertrok stond de taart af te koelen en hij was dien ten gevolge nog niet fotogeniek. Een plaatje en het recept zullen pas later op de dag volgen, Ellen had geen zin om een en ander af te gaan zitten wachten. Ze is in bed gekropen met de hond, een boek en een extra dekbed.

Van koken kwam niets, dus maakten we gebruik van de diensten van de Afhaalchinees. Aangezien daar verder weinig over valt te zeggen pak ik maar weer eens een oude gewoonte op. In plaats van Chinees eten laat ik je een Chinese pot zien.

De pot werd in Noord China gemaakt in de 13e of 14 e eeuw, onder de Yuan dynastie. Het is steengoed met een ijzerglazuur. De beschildering werd ook gedaan met ijzeroxide, dat geeft die typische half glanzende metaalachtige weerschijn aan de decoratie. De pot is ruim 40 centimeter hoog. Hij staat te pronken in Washington, in de Freer and Sackler Gallery. Klik die naam aan en je komt bij de virtuele collectie. En wat daar allemaal te vinden is! Als je niet op de tijd let ben je zo een paar avonden verder. Zo mooi…

© paul

Het is vandaag feest in ons dorp Gemert. Feest omdat vandaag het nieuwe monument, de Klaïda, officieel “onthuld” werd. Het kunstwerk werd ontworpen in opdracht van de Gemeente Gemert door Gerard van Lankveld, de Keizer van Monera.
Gerard heeft, al jaren geleden, binnen de Gemeente Gemert zijn eigen Keizerrijk Monera gesticht en de Gemeente vond dat het tijd werd om dat ook naar buiten toe zichtbaar te maken. Gerard kreeg de opdracht een ontwerp te maken voor een kunstwerk  dat geplaatst zou worden aan de rondweg van Gemert. Dáár waar je vanaf Eindhoven en Helmond, Gemert binnenkomt staat nu de Klaïda, de poort. Een monumentaal kunstwerk, zoals al het werk van Gerard, in felle opvallende kleuren. Versierd met allerlei ornamenten die allemaal hun eigen betekenis hebben.

Deze week werd het kunstwerk opgebouwd en iedereen die er langs kwam werd meteen enthousiast. De bonte kleuren knallen in het landschap maar geven er ook een speelsheid aan die alleen Gerard kan bedenken.
Het monument is te groot om in te pakken en vervolgens te onthullen dus werd er gekozen om er plechtig het laatste stukje bovenop te zetten.
Vanmorgen verzamelde zich bij het Gemeentehuis een grote groep mensen om dit gedenkwaardige  moment mee te maken.
Familie en vrienden van Gerard, de Burgemeester en Wethouders van ons dorp, de Groene en de Rooie Schut,  Harmonie Exelsior, vertegenwoordigers van het Museum Dr. Guislain, Ton Thelen de biograaf van het boek over Gerard en natuurlijk Het Ministerie van Eten en Drinken. (het Ministerie heeft per slot haar naam aan Gerard te danken!)
Van het Gemeentehuis ging het in optocht, met de beide Schutten en de Harmonie voorop, naar het huis van Gerard, het Keizerrijk Monera. Daar sloten Gerard en zijn familie aan in de stoet en gingen we met het nog te plaatsen kruis, op weg naar de Klaïda.

Vanuit een hoogwerker plaatsten de Burgemeester en Gerard samen het laatste ornament op het kunstwerk. Een spannend moment, zowel Gerard als de Burgemeester hebben wat last van hoogtevrees en het was behoorlijk hoog, maar na wat gemanoeuvreer met de kraan kwam het toch helemaal goed! Onder luid applaus daalde de hooglader weer op Gemertse bodem..

Natuurlijk volgde een mooie toespraak van de Burgemeester en ook Gerard had nog een en ander te vertellen. De beide Schutten brachten een vendelgroet en de Harmonie bracht een aubade aan Gerard.
En vanzelfsprekend gingen we daarna met z’n allen naar Café Dientjeom een kleine versnapering te nuttigen.

Ik heb het schrijven van dit stukje even onderbroken want de Keizer van Monera kwam op bezoek, zoals altijd op zaterdag. Het was dit keer een bliksembezoek want hij moet nog naar twee feestjes vanavond en hij was moe van alle doorstane emoties en spanning. Maar:  “Ut waar skôn, kei skôn”!!!

En dat vonden wij allemaal! En Gemert heeft er een prachtig kunstwerk bij gekregen, ons dorp wordt steeds mooier!

De kunstenaar Gerard van Lankveld is autodidact en behoort tot de zogenaamde Outsider  Artists.
Hij exposeerde al op vele plaatsen waaronder het museum Dr. Guislain te Gent (B).

Wie meer over Gerard en zijn werk wil weten kan de documentaire bekijken op You Tube gemaakt door  Josef Devillé..

De documentaire werd gemaakt bij het boek dat Ton Thelen schreef over Gerard van Lankveld; Monera Carkos Vlado.

© ellen

Ik was van zins iets geheel anders te schrijven, maar al surfend stootte ik op een web-log dat ik je niet wil onthouden.

Wat is de overeenkomst tussen de volgende twee maaltijden?

1: vier stukjes gebakken kipnugget, gefrituurde okra’s, frietjes, salade met blauwe schimmelkaas, vier hardgekookte eieren met kaas, roomijs met pecannoten, twee honingkoeken en twee glazen cola.

2: steak, broccoli met hollandaisesaus, salade, sinaasappelsorbet en iced tea.

Ogenschijnlijk hebben de twee maaltijden niks met elkaar van doen. De ene lijkt min of meer in balans, en de andere bestaat uit junk-food. Toch hebben ze iets gemeenschappelijks. Het betreft namelijk in beide gevallen het galgenmaal van een ter dood veroordeelde in de Verenigde Staten.

Ik vond deze wetenswaardigheid op een web-log genaamd Dead Man Eating. Het is een web-log waarop van elke ter dood veroordeelde in de Verenigde Staten wordt gepubliceerd wat hij of zij als galgenmaal gebruikte. Ook wordt er verteld hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Bizar, dat is het zeker. Maar ook intrigerend. Ik kon het web-log slechts met moeite los laten. Het lijkt een van oorsprong Nederlands web-log. En ik ben er niet helemaal zeker van of het niet een pastische betreft. Enfin…, ben je voldoende necrophiel ingesteld, en ook nog nieuwsgierig, ga dan je gang.

Het plaatje is een afbeelding van Andy Warhol’s “Big Electric Chair”. Het is een zeefdruk uit het jaar 1967. Warhol maakte talloze prenten van de electrische stoel, in de meest uiteenlopende kleurstellingen.

Philip Ray Workman, die op 9 mei laatstleden werd geëxecuteerd in Tennessee, bestelde een vegetarische pizza. Die zou dan aan een dakloze geschonken moeten worden. De gevangenisautoriteiten weigerden hierop in te gaan.

Wij aten overigens gisteren gegrilde kip.

© paul

Hè, hè, dit was een lange dag! Ik ben net thuis. Op onze Pabo was het de hele week kunstenweek voor de eerstejaars studenten. Een week lang stond voor hen alles in het teken van kunst en cultuur. Er werd gedanst, muziek gemaakt, er was drama, er werden prachtige prentenboeken gemaakt, leskisten die zó naar de uitgever kunnen en niet te vergeten, schitterende animatiefilmpjes. Studenten werkten deze hele week in groepjes aan een project en vandaag was de eindpresentatie.
Het was voor iedereen een hele drukke week maar het was fantastisch om te zien hoe enthousiast iedereen aan het werk was. De hele derde verdieping van ons gebouw was één gonzend, bedrijvig, lawaaiig atelier. Vanmiddag was de generale repetitie en daarna de grote eindpresentatie van wat er deze week allemaal ontstaan is. In totaal twaalf groepen lieten zien waar ze deze week mee bezig zijn geweest, met natuurlijk een aantal pauzes tussendoor. In de grote pauze gingen de gordijnen naar ons terras open en daar bleek een heuse friettent op wielen te staan waar één persoon in een razend tempo toch zo’n 160 mensen van een frietje met iets erbij voorzag.

Gelukkig waren er ook nog wat salades zodat we het niet helemaal zonder vitaminen hoefden te stellen vandaag!

En al ben ik dan niet zo’n frietliefhebber, het was heel gezellig om zo met z’n allen te eten en een glas te drinken!

Wat die foto van die taart nu boven dit artikel doet? Dat was de hoofdprijs!
Ik had de twijfelachtige eer om in de jury te mogen zitten die de hoofdprijs zou toekennen aan het mooiste, het beste, het geweldigste het…ga zo maar door.
Een twijfelachtige eer, want alle projecten waren van hoge kwaliteit. Iedereen had keihard gewerkt, er kwamen nooitvermoede talenten tevoorschijn en kies dan maar eens “de beste” uit!
We kozen toch met de voltallige jury voor het project “Breinstein”; een prachtig prentenboek, mét lespakket, mét een goede powerpointpresentatie, mét een driedimensionaal filmpje, gemaakt door een geweldig team.
Gelukkig was het een luchtige prijs en verliep de uitreiking niet zo serieus.

We sloten we af met een borrel en reden we door de stromende regen en donderende bliksems naar huis.

Ik zou bijna zeggen; En espresso toe. Daar is het helaas te laat voor geworden.
Geen recepten vandaag, geen mooi of gezond eten, dat komt morgen wel weer.

Dit was gewoon een geweldig mooie werkweek, ik ben blij dat ik op zo’n “Beste Pabo” kan werken!