Vanaf mijn werk stuur ik je een berichtje lezer, ik weet alleen niet goed hoe ik een en ander moet vertellen.

Ik zit hier mijn laatste uren uit te zitten. Ik houd er hier mee op, ik ga vertrekken. Alles wat gedaan moest worden is gedaan, ik ben klaar. Over luttele uren trek ik de deur voor het laatst achter me dicht, en dat was het dan.

Met de geplande bezuinigingen binnen ons instituut kon ik me op geen enkele manier verenigen. Ik heb mijn standpunt met goede argumenten uiteen gezet, bij de Directie, bij de Raad van Bestuur. Het mocht niet baten. Mijn oprechte bezorgdheid over de veiligheid van mijn cliënten, mijn collega’s en mezelf werden door het Management weggewimpeld. Ze noemden het “ingecalculeerd risico”. Nou, de Heren calculeren maar, maar toch niet over mijn kop!

Ik heb de consequenties getrokken uit het hele gedoe. Ik heb een andere baan genomen. Maandag begin ik in Nijmegen. Ik zie er met spanning naar uit.

En zo begon ik dus aan mijn laatste nacht. Voor vrouwtje N., die een chronisch tekort heeft aan rookwaar, kocht ik een pakje sigaretten. En voor vrouwtje J., die ik altijd “nee” moest verkopen wanneer ze ‘s nachts wilde eten, bracht ik iets lekkers mee. En verder kreeg eenieder die om wat voor reden dan ook wakker was, een stuk gebak. Zo heb ik mijn afscheidsfeestje gevierd. Therapeutisch niet verantwoord? Ach, hou toch op!

Voor al het volk dat vannacht de slaap der onschuldigen sliep kocht ik soesjes. Voor straks bij de koffie. Op een later tijdstip komen de collega’s eten op het Ministerie, je zult daarover het nodige terug lezen op dit web-log.

Ik laat wat achter hier, dat besef ik heel goed. Ik volsta nu met iedereen het best denkbare te wensen. Ik ga mijn laatste rondje doen, wees gegroet…

© paul

Ellen en het Kind gebruikten een late lunch op het terras van “De Veldwachter”. Ikzelf versliep de dag en werd pas tegen half acht in de avond wakker. Je begrijpt het al lezer, het koken schoot erbij in.

De Afhaalchinees moest uitkomst brengen. Gegrild spek met bami en groenten. Het eten was voedsel, maar Ellen leukte het gerecht op met verse koreander en een mooie sojasaus met wasabi. De espresso daarna was prima.

En dit is een stukje van niks, maar de foto is heel toonbaar.

©  paul

Maandag is hier altijd een onrustige dag, voor Paul het wisselen van zijn wachtweek, voor mij de eerste dag van de werkweek. We moeten daar een soort evenwicht in zien te vinden, vroeg naar bed, nog een film kijken, iets ondernemen, of juist helemaal niets.

Vandaag was het allemaal nog anders;
De Jongste Bediende en de PR Manager van het Ministerie bouwen een huis, en bijna helemaal zelf!
Voor degene die dit weblog nog maar net volgen; zij bouwen er al erg lang aan, maar het wordt dan ook een droom van een huis.

Vandaag was het zover dat het fornuis afgeleverd zou worden, tussen 10 en 13 uur stond in de mail. En omdat Paul de enige was die niet hoefde te werken zou hij de kostbare lading in ontvangst nemen. Paul ging dus na zijn nacht werk naar het nieuwe huis om de wacht te houden tot het fornuis kwam, en wachtte…, en wachtte …en wachtte…
Toen de Jongste Bediende om 5 uur zijn nieuwe fornuis wilde bekijken was er nog steeds niets afgeleverd! Grrrr, en Paul maar wachten en wachten…Bellen hielp niet meer, de vrachtwagen was even kwijt!

We hebben toen in ons huis maar samen een nieuwe haring gegeten en een borrel gedronken ( wij zweren gewoon bij jonge jenever bij de nieuwe haring! Geen vodka, akvavit of Korenwijn, gewoon jonge!!!) Een hele troost voor alle partijen!

Van een deugdelijke maaltijd kwam natuurlijk niet veel meer terecht; er was nog wat lamsstoofvlees van gisteren over, ik maakte er een flinke salade bij met twee geitenkaasjes omwikkeld met spek ( de kaasjes even zachtjes aanbakken in een drupje goede olijfolie), verschillende soorten sla en een bakje tuinkers. Een paar lamskarbonaadjes en een paar stukken mooi brood met Belgische gezouten boter. Stukje kaas toe.
En espresso.

Nu maar hopen dat het fornuis morgen komt? Wordt vervolgd!

© ellen