Dit verhaal gaat niet over eten en drinken. Je hoeft het niet te lezen, ik schrijf het voor Ellen en voor mezelf. En doe ik er anderen een plezier mee dan is dat mooi meegenomen.

Een goede maand geleden kreeg ik een telefoontje van Jan. Of ik nog eens in een werkgroep wilde? Nou nee, dat wilde ik niet. “Luister,” zei Jan, “het betreft de werkgroep Help Jan T. door het leven…”

Ik begreep meteen wat hij bedoelde. Enige weken voor het telefoontje kwam Jan op een zaterdagochtend vertellen dat hij kanker had, en dat het terminaal was. Hij verzocht mij nu dus om voor een waardig afscheid te zorgen, hij was er zelf niet meer toe instaat. Harrie kreeg eenzelfde telefoontje, maar daar heette het aksiegroep. Evenzo bij Hans. Het mag duidelijk zijn dat er in dit geval geen sprake van weigeren kon zijn.

Jan voerde de regie, daartoe was hij nog wel in staat. Alles zouden we zelf doen. Niet alleen omwille van de speciale wensen van Jan, het was ook een budgettaire kwestie. Jan dacht dat we nog ruim tijd zouden hebben, een paar maanden tot een half jaar. Tot het fout ging natuurlijk… Maakte hij drie weken geleden nog een ballonvaart, begin vorige week kon hij nog nauwelijks uit zijn bed komen. We kregen plotsklaps haast.

Jan overleed in de nacht van donderdag op vrijdag rond half drie. In de aanloop naar het sterven was er vrijwel permanent bezoek. Jan vond het geweldig. Tot ver in de laatste avond van zijn leven genoot hij ervan, al was hij nog nauwelijks instaat tot communiceren.

We hebben Jan dinsdag begraven. En dat was een feest!

We hielden een afscheidsbijeenkomst in Jongerencentrum D’n Bunker, we brachten Jan met paard en wagen naar het kerkhof van de Oude Kerk. Daar droegen we hem ten grave, naar zijn plekje onder de oude rode beuk. Na een laatste groet wandelde het hele gezelschap terug naar D’n Bunker waar de afterparty plaats vond. Zo had Jan bepaald.

Er waren 185 gasten. Er werden fonkelende wijnen geschonken en er vloeide bockbier. En voor de liefhebbers had Jan zijn kistje wiet ter beschikking gesteld. Zelf gekweekt, zelf gedroogd. Het Ministerie zorgde voor brood en worst, koek, groenten en fruit. (Behalve de spacecake, die kwam van een ander Ministerie…) Het werd een geweldig feest. Er was niemand die zich niét vermaakte.

We hebben het allemaal zelf gedaan. Het drukwerk en de advertenties, de wake en bewaking van het sterfhuis. Het kisten en begraven. Al het regelwerk, al het bijkomend gedoe…

Iedereen die zich uitsloofde om het feest compleet te maken hebben we persoonlijk bedankt (en dat waren er velen!). Dit is niet de plaats om mensen nog een te vernoemen. Behalve dan Francine en Liesbeth. Die twee meiden hebben toch maar gezorgd dat Jan vredig zijn laatste weken sleet…

De doden hebben een plaats, de doden hebben een nummer. Zo bepaalt het onze burocratie. De begrafenisondernemer, die ons dezer dagen begeleidde bij de voorbereidingen van dit afscheid, moet geweten hebben van Jans passie voor film. Hij bepaalde het nummer, en wij schreven Jan in in het gemeente register. Hij heet nu officieel: J.T. 007…

Het is rommelig in huis. In de kamer, in de keuken. Overal slingeren aantekeningen, kattebelletjes, speeches, rouwdrukwerk en feestdrukwerk, rekeningen. Jan regeert over zijn graf. Vroeger maakte hij ook altijd een puinhoop van ons huis.

Een website over Eten, Drinken en Andere genoegens…

In 1999 schreef ik een jaar lang elke dag op wat we aten, dronken en alles wat daarmee te maken had.
Ik wilde zo voor mezelf het laatste jaar van de Twintigste Eeuw vastleggen. 
Dat bleek al snel een verslaving en na 1999 ging ik dan ook door met het schrijven van mijn kookdagboek. Stapels schriftjes schreef ik vol, tot ik in augustus 2005 de digitale mogelijkheden ontdekte van een website. Vanaf die tijd schrijf ik, samen met mijn partner Paul, op deze website over eten, drinken en andere genoegens.

“Vanaf vandaag moet er gewoon weer elke dag geschreven worden.” Zo luidt de dwingende mening van Ellen, en ik leg me daar bij neer. Zelf zint ze op nieuwe recepten, en om de daad bij het woord te voegen installeert ze zich achter de kookpotten en begint… De receptuur van haar handelingen volgt dan later op deze dag. Mijn artikeltje is bedoeld om je even bij te praten…

Eerst en vooral zal je opgevallen zijn dat er een nieuwe kop prijkt bovenaan de site. Het is een cadeau van Marleen, de Jongste Bediende en Eupotours (evertneeljulialotteflora). Neel ontwierp de kop, (evenals de oude…) en zo ook het nieuwe visitekaartje. De stijl van ons nieuwe uithangbord is iets formeler, wat gedistingeerder en erg groen… We zijn er bijzonder verguld mee.

Ik verbruik momenteel elke vrije minuut aan het overplaatsen van artikelen van het “oude” web-log naar deze web-site. Het is gruwelijk veel werk, maar het gaat me niet slecht af. Het is uiteindelijk toch een kwestie van gaan zitten, verstand op nul en vervolgens knippen en plakken. Intussen zijn er een goede veertienhonderd artikelen geplaatst en opvraagbaar.

Er staan momenteel twee zoekmachines in de kop. Gebruik de witte. De zwarte moet verwijderd worden, maar dat lukt nog even niet. En wanneer je die witte zoekmachine gebruikt moet je hem activeren met enter, klikken met de muis gaat nog niet.

Het merendeel van de links in de oude artikelen moet worden gerestaureerd, dat gaat nog maanden duren, heb geduld met ons lezer…

Fouten en tekortkomingen! Ach lezer, je zult er nog vaak over struikelen maar duid het ons niet euvel. We kennen all ins-and-outs van dit programma nog lang niet. [Dat geldt natuurlijk niet voor schrijffouten (bereiken-berijken?), daarvoor zijn we ter plekke, en wel onmiddellijk, verantwoording schuldig.]

Ik moet nou weer door met de oude artikelen. Maar eerst lekker eten…

Wij krijgen zoveel hartverwarmende, aardige, opbeurende reacties, dat het bijna een dagtaak wordt om ze allemaal persoonlijk te beantwoorden, vandaar dat ik jullie nu op deze manier even wil bedanken! Het doet ons goed dat er zoveel mensen reageren en met onze trubbels begaan zijn. Het oude web-log is helemaal verpest. Er staan nog maar 70 artikelen op van de 2600!

Door stom toeval ontdekte ik dat ik via mijn Goolge RSS reader de oude artikelen wel kon lezen! Er staan artikelen tot en met augustus 2006. Wij zijn dan dus nog één jaar kwijt. Ik weet geen andere manier te bedenken om deze artikelen over te brengen dan ze stomweg één voor één te kopiëren en daarna te plakken in de nieuwe site. De lay-out moet dan nog even aangepast worden en ook de datum moet ingevoerd worden. We voeren de datum in waarop het stuk geschreven is en de stukjes verschijnen dan keurig onderaan de site. Soms gaat dat in de haast wel even mis…Zo stond er vrijdagmiddag enkele uren een nieuwjaarswens bovenin de site te lezen….

Nou ja, foutje moet kunnen af en toe! Je kunt aan de rechterkant, helemaal beneden zien dat we inmiddels al een flink eind ingevoerd hebben. Op dit moment zijn we beland op 23 november 2008!

Mr Ooijer noemde het een echt monnikenwerk en dat is het ook, maar het is ook leuk om alle oude artikelen weer terug te zien (nee, lezen mag niet! dat kost teveel tijd!)

We hebben ook de categorieën wat beter ingedeeld en er een paar toegevoegd (we zijn nu toch bezig). De zoekmachine van deze site werkt bovendien aanmerkelijk beter dan die van het oude web-log zodat het terugzoeken van artikelen steeds beter wordt.

Stukjes schrijven over eten en drinken daar hebben we dus vandaag geen tijd voor gehad. Bovendien ben ik bezig de eettafel van de oude verflagen te ontdoen. Om beurten een stukje knippen en plakken en verfstrippen, zo brachten we onze vrije zondag door…

Natuurlijk moest er ook wel even gegeten worden, een paar lamskarbonaadjes, een aubergine, even gemarineerd en dan op het vuur…Tomatensalsa erbij en wat brood. Toch een prima maaltijd. Lekker buiten gegeten ook nog, eind september!

Héél handig zo’n verfstripper! Even het vuur aanwakkeren en je kunt grillen!

Kopje espresso toe, een goeie Tatort en nu nog even lezen in het nieuwe Worstenboek van Meneer.

© ellen