30-04-2014. De etappe liep van Gargilesse naar Crozant, 19 kilometer.

Aangezien Vriend Jan en Dochter Loes een chalet hadden geregeld voor de wandelaars, waarin plaats was voor maar liefst zeven personen, lag het voor de hand om de kampeerbus de kampeerbus te laten en de nacht gezamenlijk door te brengen onder één dak. Wél zo gezellig, wél zo comfortabel.

Loes zou deze dag met de pelgrims meewandelen. Fysiek gaf dat geen enkel probleem, Loes was immers sportvrouw. Materiaal technisch was het een ander verhaal. De gympen waar ze op liep waren niet bestand tegen de modder en nattigheid. Ook de boterhamzakjes die ter bescherming over de schoenen werden gedragen bleken niet opgewassen tegen al die kledder.

Om 07.30 uur begon het gezelschap aan de tocht. In de route van deze dag waren vooral onverharde paden opgenomen. Het regende niet, maar de nattigheid van de voorgaande dagen had z’n sporen nagelaten, en wel in meest letterlijke zin.

Loes had snel door hoe de bewegwijzering in elkaar stak. En met haar iets beter gezichtsvermogen zag ze de bordjes eerder dan de pelgrims. Ze oogstte dan ook complimenten en bijval. Tot… Loes een bordje miste en ze het gezelschap ins-Blaue-hinein stuurde. De wandelaars hadden gelukkig intussen voldoende ervaring opgedaan om snel aan te voelen dat er iets niet klopte. De schade bleef beperkt…

Al met al was het een mooie en afwisselende tocht, niet al te zwaar. En aangekomen bij het eindpunt Crozant, een oud dorp met de imposante ruïne van een middeleeuwse burgt, was het snel zaken doen. De stempel werd er geslagen en de wandelaars kregen de sleutel van de gite overhandigd.

Die gite, die pelgrimshut, stond op de plaatselijke camping. Ook Vriend Jan had zich daar inmiddels geïnstalleerd. Geheel in de traditie van het Café van Meester Jan ontving hij de wandelaars met een lichte maaltijd: frikandel speciaal uit eigen keuken. Ook het goede gebruik Woensdag Nasi-dag werd in ere gehouden, Vriend Jan had de Indische hap al klaar.

De avond werd gezamenlijk doorgebracht onder de luifel van de bus. Maar niet te lang, de volgende dag moest er weer gelopen worden. De wandelaars gingen slapen in de gite, Vriend Jan en Dochter Loes hielden het bij de bus…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

Ik begin zo zoetjes aan fors achter te lopen met mijn schrijverij. Neem het me niet kwalijk lezer, we hebben gewoonweg geen post binnengekregen van de pelgrims. Een enkele foto, en dat was het dan.

Omwille van de routine, omwille van de lezersvraag en omwille van mijn gemoedsrust las ik dan maar een intermezzo in. Maar ik waarschuw je, iets actueels heb ik niet te melden.

De fotograaf en theatermaker Hans Aarsman analyseert elke week een persfoto in de Volkskrant. Het gaat als volgt: Aarsman gaat onbevangen voor de foto zitten en begint op te sommen wat hij ziet. Met die gegevens legt hij verbanden en dwarsverbanden. En zo ontstaat er een verhaal.

Het is een aardig spelletje en ik heb er de gewoonte van gemaakt om in de verloren uurtjes iets dergelijks te proberen, met willekeurig een foto uit een krant of tijdschrift. Probeer het zelf maar eens, je zult zien hoe lollig het is om te doen.

Neem die foto hierboven: beeldvullend is de gestalte van Jan. Hij lacht naar de camera en steek een steeltje frites omhoog. Mensen doen dat, ook jij lezer, wanneer ze op de foto worden gezet. Ze accentueren in gebaar wat ze aan het doen zijn (bijvoorbeeld frites eten), alsof dat voor de kijker al niet duidelijk was.

Maar er staan twee bakjes frites op de foto. Had Jan grote honger? Of is het misschien de maaltijd van de fotograaf, van wie je aan mag nemen dat dat Ans is. In de bakjes lijkt ook een kloddertje mayo te liggen, maar het is niet goed zichtbaar. In ieder geval geen kledder uit die flessen verderop op de toonbank. Wat doet dat kleine bekertje daar bij die flessen, is dat speciale saus?

Het zout in die blauwe pot luistert naar de naam Baleine, het is bij ons ook te krijgen. Er staat een tekening van een spuitende potvis op de bus. Sel de Mer, Grands Espaces. De illustratie is gemaakt door Benjamin Rabier. Hij verzorgde ook de eerste uitvoering van de Koe die lacht, ergens in de jaren twintig van de vorige eeuw.

Van de omgeving is weinig duidelijks te herkennen. Hoewel, op het pand achter het frietkot hangt een lichtbak in de vorm van een reclameschild: Kronenbourg. Jan staat dus ergens in Frankrijk. Een open deur is het lezer, maar het hoort bij het spel.

De twee mensen op de foto zeggen me weinig, maar in de achtergrond staat zo’n stellage die je ziet op festivals, ze hangen er geluidsboxen aan en schijnwerpers. In Bourges vond het Voorjaarsspektakel plaats toen de wandelaars door die stad trokken, dus Bourges zal de plaats zijn waar de foto werd geschoten.

Overigens verkoopt de uitbater van het frietkot ook drank, eenvoudige, wel te verstaan. Het komt in glazen van 25 centiliter. Hij heeft het een beetje lullig genoteerd. Ter verhoging van de feestvreugde en ter verfraaiing van de kraam plaatste hij ook een plant, mogelijk nog lulliger…

Enfin lezer, het is wel duidelijk hoe het spelletje in elkaar steekt. Er valt nog van alles te zeggen, over Jan z’n rugzak bijvoorbeeld, over het bungelend kompas, en de staf van Zjefke, die mogelijk weer vergeten wordt. Ga zelf maar aan de slag.

Je kunt het spelletje ook samen doen, wordt het nog leuker…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

29-04-2014. De etappe liep van Déols naar Gargilesse, 29 kilometer.

De hele Pelgrimstocht naar Santiago de Compostella is dooraderd met cultuur. Veelal oude cultuur, en dat kan ook niet anders wanneer je over duizend jaar oude banen wordt geleid. Overigens valt er ook her en der nieuwe cultuur op te snuiven, zoals je nog zult zien. Soms ontbreekt het aan tijd om een afstap te maken, dan weer voel je je verplicht deze kerk, dat kasteel, die middeleeuwse dorpskern wat grondiger te onderzoeken. Het hoort er allemaal bij…

De wandelaars vertrokken bij droog weer uit het van wolven verlaten gebied van Déols. Het eerste gedeelte van de tocht trok door een landschap dat bespikkeld lag met landgoederen, kastelen en burchten. Jan en Ans zagen er drie vandichtbij, het renaissancistische Chateau de la Chaise-Saint-Éloi, het van oorsprong oudere Chateau Mezières en de middeleeuwse Donjon van Pruget.

De tocht ging echter al snel weer over in bosgebied en akkervelden via onverharde paden. Door het regenachtige weer van de laatste dagen was het zwoegen geblazen. Mochten de pelgrims dan bidden voor meer zon, de wijngaardslakken vonden het best zo, ze kwispelden er zelfs van (en die ene tuinslak ook..).

Ook het middeleeuws dorp Saint-Marcel werd aangedaan. In de gelijknamige dorpskerk zat een gebeeldhouwde Sint Jacobsschelp verstopt, die moest gefotografeerd worden voor het archief. De pelgrims onderzochten de hele kerk, maar trokken na een uur onverrichterzake verder. Geen schelp te vinden.

In Argento-sur-Creuse werd zaken gedaan op het Tourist Information. Stempel geslagen, kaart gekocht, leeftocht ingeslagen, staf van Zjoske bijna weer vergeten…

Dankzij de regen werd die middag het brood gebroken in de kerk van Le Menoux. Besmeerd met La Vache qui rit. Ik waarschuwde al dat je ook nieuwe cultuur voorgeschoteld zou krijgen lezer. Klik even op deze link en onderga onder welke gewelven de pelgrims hun pover maal genoten. Daar gaat toch élke Koe van lachen, niet waar? De schilderingen zijn van Jorge Carrasco, een Braziliaans Franse schilder die leefde van 1919 tot 2006.

Er waren nu nog 7 kilometer te gaan. We dachten: appeltje-eitje schrijft Ans. Dat pakte evenwel iets anders uit. Het pad voerde door de vallei van de Creuse, de vallei van de schilders. Dan weer lieflijk, dan weer ruig, maar altijd wonderschoon. De wandelaars genoten met volle teugen.

Er moest evengoed ook een rotswand worden bedwongen. Met gevaar voor eigen leven schrijft Ans. Het was glad en glibberig, stijl en onherbergzaam. Met volle bepakking op het lijf betekende het op handen en voeten kruipend omhoog en glibberend op het achterwerk naar beneden. Erg vermoeiend en erg tijdrovend…

De beloning voor het afzien werd al snel geboden. Het plateau naar Gargilesse toonde zich hierna, ondanks de regen, in al haar schoonheid. En ondertussen liep Jan te mijmeren dat hij eindelijk die vriendelijke en bemoedigende wens van al die aardige Fransen had doorgrond: Bon Courage! Het betekende Verrekte Gek!..

En dan stond daar zomaar op een Franse wegel een cultuurgroet uit Gemert. Filmhuis Luxor wenste de pelgrims Bon Courage… Vriend Jan en Dochter Loes ontmoetten deze dag de pelgrims weer. Ze hadden slaapplaats geregeld en een pelgrimsmaal in Auberge de la Chaumerette. Geslapen werd er in een chalet op de plaatselijke camping. Een zware, maar bevredigende dag was het geweest…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

28-04-2014. De etappe liep van Déols naar Tendu, 29 kilometer.

Déols ligt tegenwoordig vast aan de stad Châteauroux. Wil je naar het zuiden dan dien je dus die stad te doorkruisen. Vertrokken de wandelaars om 07.30 uur vanaf de camping in Déols, het was al 09.00 uur toen ze aan de zuidelijk grens van Châteauroux belandden. Terwijl toch het enige oponthoud werd gevormd door een kort verblijf op het politiebureau Châteauroux. Daar moest namelijk de stempel worden gehaald. (Geen foto, zonde!)

Na snel nog een stokbrood te hebben ingeslagen begon de tocht écht. Ook vandaag overvielen regenbuien de wandelaars zo nu en dan, maar de zon liet zich regelmatig zien en de wind was aanmerkelijk geluwd. De ergste modderpaden werden vermeden, de wandelaars maakten dan een afsteek via asfaltwegen.

Voortdurend liep er een pelgrim in de buurt van onze reizigers. Dan weer eens liep hij voor, en even later weer achter hen. Het contact beperkte zich tot een beleefd Bon Jour. Toen het na een goede 20 kilometer tijd werd voor een kop koffie en dus in het plaatsje Velles een café werd opgezocht, zat daar die pelgrim. Zijn naam was Henry Menue, hij kwam uit Reims en bleek Monsieur en Madame Ruinart te kennen. Die familie Ruinart was de Burgemeestersfamilie uit Pomocle, Het waren de ouders van Eric, in wiens appartement Ans en Jan logeerden tijdens hun verblijf in Reims. Henry Menue raakte zo enthousiast dat hij meteen naar de burgemeester belde. De familie Ruinart liet weten dat zij de ontmoeting met Ans en Jan als zeer prettig hadden ervaren, de goede herinnering eraan was wederzijds…

Rond 13.00 uur besloten Ans en Jan om er nog een stuk aan te plakken deze dag. De gewandelde 20 kilometer vond men te weinig. Er werd nog wat gebeld naar mogelijke slaapadressen, maar het viel niet mee een goede plaats te vinden. Uiteindelijk belandden de wandelaars bij een bed and breakfast van een Nederlands echtpaar. De bedoening was ondergebracht in een indrukwekkende 17e eeuwse watermolen.

Net als Duitsers en Russen hebben Fransen wat met wolven. Wolven zijn onderwerp in de literatuur, in de film, in de muziek (er bestaan so-wie-so drie rockgroepen de Loup heten), in het stripverhaal. Talloos zijn de volksverhalen waarin de wolf een belangrijke rol vervult. Weerwolven komen ook in Frankrijk voor, nou en of…

In het gebied waar Ans en Jan deze nacht verbleven werd de laatste wolf evenwel gedood in 1878. Op 17 juli wel te verstaan. Maar al was de streek nu 140 jaar wolvenvrij en riep het woordje Loup bij de wandelaars slechts associaties op met het Loupulus uit de Ardennen, ze kwamen terug, die wolven. Ik verzeker het je lezer…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

27-04-2014. De etappe liep van Issoudun naar Déols, 32 kilometer.

Ik weet niet hoe het jou vergaat lezer, maar op het Ministerie wordt vaak over de Lange Mars gedacht. We fantaseren over de landschappen waar de wandelaars doorheen trekken, over vreemde gewoonten van de autochtonen die ze in verre streken ontmoeten, over de bijzondere spijzen die hen worden voorgeschoteld, over de zinnenprikkelende dranken die hen worden aangeboden… Exotische visioenen dringen zich aan ons op. We wachten met spanning tot er eindelijk weer een berichtje binnenrolt. Of nog beter, een foto, zodat we het allemaal zelf kunnen zien…

Nu waren we alweer enige tijd verstoken van verse informatie van en over de wandelaars en ik begon me al een beetje bezorgd te maken. Ik sprong iedere keer op wanneer Ellens telefoon tsjilpte, ten teken dat er een bericht binnenkwam. De ene keer was het Amnesty International met het verzoek een petitie te ondertekenen. Dan weer het Kind met een bericht uit binnenlanden van Zuid-oost Brabant. Maar gelukkig, op enig moment kwam er dan toch weer iets van de Ans en Jan, een foto…

Ik opende het bestand en daar verscheen de dagimpressie: Vriend Jan maakt een foto van Ans, Jan en Loes die, gezeten onder het bekende luifeltje, een bak Karmeliet soldaat maken. Enfin,.. exotiek ammehoela, dat beeld kende eenieder van ons toch al sinds tijden?!

Over de etappe van deze dag kunnen we heel kort zijn schrijft Ans, de tocht stond in het teken van veel regen en heftige wind op kop! Dat was dan heel kort door de bocht van Ans, gelukkig valt er nog wel een en ander te vertellen.

Slapen in een hotel was onomstotelijke geen garantie voor de goede gemoedsrust, maar het hielp wél. Zeker wanneer je na ontwaken het ontbijt voorgeschoteld kreeg door een vriendelijke ober, en je in alle rust met je geliefden (Kyan, Djint, Sas, Toon) van de maaltijd kon genieten. Maar er moest ook gelopen worden.

Dus werden Ans en Jan door hun bezoek bij de Camino afgezet en na een kort, innig afscheid begon de routine van alledag. De hele dag regende het. De twee broodmaaltijden onderweg werden al lopend genuttigd, het prepareren van het brood vond plaats in een bushokje. Veel van de omgeving ging aan de wandelaars voorbij, het weer was er niet naar om van het landschap te genieten.

Een goede vier kilometer voor Déols kwam daar de overbekende Mercedesbus aangetuft. Vriend Jan en Dochter Loes lieten de mogelijkheid niet onbenut om tijdens hun tiendaagse vakantie in Frankrijk de wandelaars te bezoeken. De aangeboden lift werd door de reizigers onmiddellijk geaccepteerd, Ans en Jan hadden het wel gehad met het snertweer van deze dag.

In Déols, een middeleeuws stadje, aangeplakt tegen grote zus Châteauxroux, werd snel de Tourist Information bezocht, want daar zou men de nodige gegevens hebben over het Pelgrimsverblijf voor de nacht. De zaken bleken evenwel gecompliceerder te liggen, enige duidelijkheid kon men de weandelaars niet verschaffen.

Ans en Jan besloten dan maar om met Vriend Jan en Loes (kun je het nog volgen lezer?) mee te reizen naar de camping. De overnachting zou plaats vinden in de Mercedesbus, die had al wel meer logees gelijktijdig kunnen herbergen in zijn lange bestaan.

Vriend Jan verzorgde een maaltijd met Oost-Brabantse asperges. Er werd die avond weinig wijn geschonken. Het was almaar Karmeliet, Karmeliet, Karmeliet…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

26-04-2014. De etappe liep van Bourges naar Issoudun, 29 kilome

Het bleef die dag druilen, de tocht vorderde gestaag, maar lollig was anders. Een paar kilometer vóór Issoudun kwam die auto de wandelaars achterop gereden, er werd getoeterd, er werd geroepen. En daar waren dan Sas en Toon en de Kids, die de reizigers een lift boden voor de laatste paar kilometer. Sas en Toon hadden slaapgelegenheid geregeld in Issoudun. Een goed bed, een rustige ambiance en een plaats om de avondmaaltijd te gebruiken. Dat scheelde de reizigers weer een hoop gedoe.

25-04-2014. De etappe liep van Brécy naar Bourges, 20 kilometer.

Al een dag eerder viel het besluit om in Bourges te overnachten. De wandelaars zouden nog best wat kilometers aan de etappe aan willen plakken, maar de eerstvolgende slaapplaats na Bourges was vol, en de daaropvolgende te ver weg. Dus Bourges zou het worden.

Ondanks het onweer in de nacht sliepen Ans en Jan de slaap der onschuldigen. Het miezerde de hele nacht, maar toen de wandelaars om 07.30 uur vertrokken was het droog. Het eerste stuk, naar Sainte Solange, was het lekker lopen. De Camino, het pelgrimspad, ging over de groenstrook van een asfaltweg. Keffende honden achter tuinhekken en almaar groener wordende koolzaadvelden. De gele bloemetjes veranderden zoetjesaan in groene peulen.

Toen de reizigers neerstreken op een terras zat daar al breeduit Eric uit Orval, de medepelgrim met wie eerder maaltijd en nacht waren gedeeld. Samen werd er koffie gedronken en wat gekeuveld. Dan vervolgden Ans en Jan met z’n tweeën hun tocht.

De tocht na Sainte Solange kreeg een wat grimmiger karakter. De nachtelijke regen had het kleipad veranderd in een glibberige modderweg. De natte klei bleef plakken onder de schoenen, de broekspijpen waren binnen de kortste keren besmeurd met vette kledder. Het lopen viel zwaar.

Aan de rand van de mooie stad Bourges, ergens op een bankje, gebruikten Ans en Jan hun broodmaaltijd, samen met de salades van de dag hiervoor. En trokken dan op naar het centrum van de stad om de stempel te laten slaan.

Voordat de wandelaars de kathedraal bezochten probeerden ze slaapplaats te regelen. Dat werd een soort tocht naar Bethlehem, hoewel het Ans ontbeerde aan een ezel, en de pelgrims uiteindelijk niet hoefden te overnachten in een stalletje met kapot strooien dak en kieren in de wanden…

Bourges is een cultuurstad. De fenomenale kathedraal, het middeleeuws stadscentrum, de talloze musea. En het hele jaar door festivals té over. De voorgaande week vond er een groot  muziekfestival plaats en de afsluiting daarvan was dit weekend. Alle logeermogelijkheden waren dan ook volgeboekt. Ook bij de paters en in de pelgrimshuizen was geen plek.

De voorzienigheid evenwel was de wandelaars alsnog goed gezind. Die ochtend hadden Ans en Jan snel adressen en telefoonnummers uitgewisseld met Eric uit Orval. Je wist ten slotte maar nooit. Een van die nummers behoorde toe aan het hotel-restaurant waar Eric een kamer had gereserveerd. Een telefoontje naar het betreffende etablissement leerde dat ze ook daar vol zaten. Alle reguliere slaapplaatsen waren bezet, maar er was nog een piepklein kamertje voor noodopvang. Daar konden de wandelaars gebruik van maken. Goed genoeg voor ons schrijft Ans. En daar werd ook de avondmaaltijd gebruikt….

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

26-04-2014.

Terwijl jij de gevolgen van de Koningsnacht wegspoelt met platte Spa, alkazelser, paracetamol en een droge kräcker, vieren de Wandelaars op hun nieuwe stek een feestje.

Waar ze precies zitten is me niet duidelijk, ik heb daarover nog geen bericht ontvangen. Om die technische reden beschrijf ik een en ander ook altijd één of twee dagen later. Je hebt nog een paar etappes tegoed.

Maar vandaag dus is het feest. Kilometer achthonderd werd bereikt. De Pelgrims hebben één derde van de afstand afgelegd, in één derde van de geplande tijd. Het gedoe met been van Jan is voorbij, de wandelaars verkeren in blakende gezondheid. Het schema klopt.

Hoera, hoera, hoera!

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

24-04-2014. De etappe liep van Couy naar Brécy, 24 kilometer.

Talloze malen vertelden we eenieder die het horen wilde over dat café in Asquins. We hadden Eupotours er al eens heel gedirigeerd, we stuurden er zelfs Ans en Jan naartoe. (Nou ja, de pelgrimsroute liep langs de voordeur van het etablissement). En het moet gezegd, ook de wandelaars waren zeer te spreken over Les Hirondelles. Zo’n unieke plek…

Wie schetst mijn verbazing toen we dan deze foto binnenkregen. Een paar etappes na de pleisterplaats Asquins-Les Hirondelles. Chez Claudette heet het café. En ook deze bedoening is verder nog restaurant, Tabac, postkantoor, tankstation met terras. Ik vraag me nu af hoeveel van dit soort unieke bedrijfjes er nog meer te vinden zijn in Frankrijk. Enfin, we zullen er vandezomer op bezoek gaan, bij Madame Claudette. Misschien ga ik ze wel verzamelen, dit soort café’s. Weet jij er een, laat het me weten.

Enfin,.. De wandelaars namen alle tijd voor een rustig ontbijt met het bejaarde echtpaar dat hen zo gastvrij had ontvangen. Om 08.30 liepen de wandelaars pas aan, ze hadden tijd zat.

Al na 9 kilometer bereikten Ans en Jan het volgende wat grotere dorp, Baugy. Daar werd proviand ingeslagen voor het avondeten. Maar wel zodanig dat een en ander ook te gebruiken was als koude lunch. De wandelaars hadden de voorgaande dagen geleerd dat ze erop voorbereid dienden te zijn dat er hele stukken, misschien wel dagen zouden komen dat er niets te krijgen was, niet eens een tas koffie. Ravioli, hamsalade, tonijnsalade en tomaten… 

Om 16.00 uur kwamen de pelgrims aan in Brécy, al sinds de vroege tijden stopplaats voor pelgrims, een mooi oud dorp. Op het gemeentehuis werd geïnformeerd naar de overnachtingsplaats. En men stuurde Ans en Jan door naar Madame Claudette, eigenaresse van het café van de foto hierboven. Daar diende de sleutel van het onderkomen te worden opgehaald. Die bleek evenwel al in bezit van een medepelgrim, ene Eric uit Orval. Niet een van de Waalse Bierpaterkes van Orval, maar een inwoner van het gelijknamige plaatsje bij de abdij…

Na enkele verfrissende potten schuimend vocht op het terras van Madame Claudette, trokken de wandelaars naar het onderkomen. Het bleek om de bovenverdieping te gaan van een Sale de Fêtes. Enkele bedden en stoelen, gegroepeerd om een grote tafel. Mogelijkheid om koffie en thee te maken, en voor de rest, douche, toilet, afwas moest je naar beneden, naar het binnenplaatsje. Eric bleek aangenaam gezelschap en verder was er tijd genoeg om de dagboeken bij te werken. Om 19.00 uur werden Ans,Jan en Eric verwacht bij Madame Claudette om er gezamenlijk het pelgrimsmaal te genieten.

De maaltijd: een zalmbroodje van bladerdeeg. Vervolgens mals braadvlees in een paddenstoelen-crèmesaus en aardappelgratin. Dan een rijke kaasplank en afgesloten werd er met een zoete puddingtaart. Dat alles rijkelijk besproeid met goede wijn. Madame Claudette verwent pelgrims schrijft Ans, en wij vinden het goed…

Die bacteriekaas uit Langres ken ik wel. En die witte mop bovenin is ongetwijfeld een geitenkaasje. De twee kruidenkazen kunnen van alles zijn, maar dat blauwschimmelkaasje, daar zou ik meer van willen weten…

Op tijd naar bed was het credo na enig natafelen. Die nacht onweerde het…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

23-04-2014. De etappe liep van Arbourse naar Couy, 35 kilometer.

Evenals gisteren werden de wandelaars aan het begin van hun tocht beschenen door een klimmende zon, terwijl de lager gelegen gronden zich hulden in mist. Prachtige vergezichten…

Ga ik te langzaam of gaan de wandelaars te snel? Ik had niet verwacht dat Ans en Jan deze dag de Loire al zouden oversteken. Het ging ze kennelijk erg voorspoedig…

Het geval wilde namelijk dat de wandelaars een overnachting planden in het stadje La Charité-sur-Loire. Echter, het was pas 12.30 uur toen ze daar arriveerden, er restte die dag nog een zee van tijd. Er werd dan overwogen en even later daadwerkelijk besloten om door te lopen naar de volgende pelgrimsrustplaats. Naar actuele informatie zou die enkele kilometers verderop zijn, in werkelijkheid betrof het echter een dagmars. Toen dat allemaal een beetje duidelijk werd zat er niets anders op dan de route een stuk af te snijden. Via saaie en oninteressante wegen, het was beroerd lopen, maar meer zat er niet in. Uiteindelijk bedroeg de tocht 35 kilometer. We zijn kei kapot schrijft Ans, het was heet… De klok gaf 17.30 uur aan toen Ans en Jan hun bestemming voor deze dag bereikten.

Maar ook deze dag werden de pelgrims ontvangen door een gastvrij echtpaar. André van 85 jaren oud en Marie-Josephe, die 82 jaren telde. En terwijl de nodige rust werd genomen, dagboeken bijgewerkt, gedoucht  en gedommeld, kookte het echtpaar een stevige maaltijd voor de wandelaars. Het huis was groot, een boerderij van formaat. Vier jaar geleden nagenoeg helemaal afgebrand, maar nu grotendeels weer hersteld.

De maaltijd was heerlijk, de keuvel hartverwarmend en het bed zaligzacht. Geslaope as driej osse schrijft Jan…

Iets actueels heb ik nu niet in de aanbieding, dus put ik uit het archief… Op de foto dan eindelijk een close up van de Staf van Zjoske. Is het geen beauty?

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>