Terwijl ik lig te slapen verzamelt Ellen de spulletjes voor het Paasontbijt. En daarna begint ze onverwijld met koken. Op Paasochtend komen er namelijk  gasten, en die wil je per slot niet afschepen met een glas champagne en een droog broodje. Enfin, werk zat. En wanneer ik dan laat op de avond vertrek naar mijn broodheer om aan mijn nachtelijke arbeidsverplichtingen te voldoen staat Ellen nog te zwoegen in de keuken.

Intussen zijn de garnalen gepeld, de luxe vruchtenbroodjes gebakken en de zalmforel is gepocheerd. De bietjes staan in de marinade en de eieren liggen nog te kleuren in een kommetje. Evenzo zijn de klokken verzet, vanaf vandaag voeren we weer zomertijd. En buiten sneeuwt het…

Ik moet nog wat dingetjes afwerken en koffie en thee maken voor het cliënteel en de collega die me aflost. Dan spoed ik me naar huis, de tafel kan gedekt, de dis kan worden aangericht. De gasten zullen om een uur of negen aanschuiven…

Fijne Paasdagen lezer, je hoort nog van ons.

© paul

Het verzamelt zich al weer een beetje. Wat langzaam komt het op gang. Kwestie van een enerverende zaterdagavond, het werd laat. Een avond waarop we ons presenteerden als groep. De Zwarte Kabouter Bende… Enfin, bekijks zat.

In afwachting van de Grote Optocht die straks langs het Ministerie komt getrokken, versieren we de buurt nog een beetje. De eerste alcoholica worden geschonken, ook kopjes thee zijn erg in trek.

Tot straks lezer…

© paul

Zondag barst het carnaval los las ik in de Volkskrant van gisteren. (Wat zegt ze???) Enfin,.. het was lang geen onaardig artikel, het ging met name over het gedoe in Den Bosch. Het is wel eens anders geweest. Er waren jaren dat de Volkskrant überhaupt niks schreef over het feest terwijl die andere kwaliteitskrant NRCH volstond met een lullige foto van een dronken jeugdprins.

Ik voel me altijd wat tekort gedaan. Wel pagina’s vol over het Suikerfeest (een miljoen deelnemers), niks te melden over Carnaval (vijf miljoen deelnemers!). Té lullig voor de grachtengordel, boertige jolijt uit de Zuidelijke Wingewesten, dom en dronken vermaak voor medelanders die met een té zachte tongval spreken. ( Noordelanders, die lolbroeken met iets te dikke nekken die hun belabberde teksten staan te humpen op het mediapark hebben dus écht niks van doen met carnaval, écht niks!)

Ach, ik moet niet zeveren. Ik dien beter te weten. Al het volk dat zijn beste vermogen inzet om mij te laten lachen, en ook ik, die zijn best doet om het volk te vermaken. Een warm bad, dat is Carnaval….

Niet beginnen wij zondag, we zijn al dágen aan de gang. Sleuteloverdrachten vonden her en der al op woensdag plaats. Op donderdag vierden de Meisjes Ouwewijvenfeest. Vrijdag trokken alle schoolkinderen in optocht door der straten, zo ook hun leerkrachten. ‘s Avonds was het druk in het dorp alsof het carnavalszondag was.

Op deze zaterdag kwam eenieder die ertoe doet even langs op het Ministerie. Deze bracht een krat bier, die dan weer een bokaal drop. De traditionele kerrysoep werd ingevroren ingevlogen, alsmede een struis appeltakken en een bund toverhazelaar. En nog meer bier, en wijnen, en borrels. Zelf werkten we aan een grote pan ossenstaartsoep, we bezochten de zaterdagse Helmondmarkt, we zorgden voor brood en vleeswaar. Een grote schaal varkensworst, en een kleinere met half-om-half vlees, kaas heel oud en jong…

Ach mensen, alles en iedereen is er klaar voor… De eerste gasten stromen binnen! Tot later.

© Paul

Tijdens het Naambordfeestje presenteerden we voor de liefhebbers ook wijngaardslakken. De schoteltjes kwamen gloeiend uit de oven, ieder was gewaarschuwd. Met een prikkertje of een vorkje viste je voorzichtig een slakje uit de pan en de kruidenboter sopte je daarna met een stukje stokbrood op. De animo van de gasten was groot.

Vriend Jan koos zijn slakje uit en bracht zijn vorkje vervaarlijk dicht bij het prooidier. Toen er dan sprake was van écht fysiek contact liet het slakje een gemene plof horen en vloog in een prachtige boog, als een ouderwetse mortiergranaat, in het bierglas van Vriend Jan. Verschrikte reacties, maar ook hilariteit. Hoe was het mogelijk!

En natuurlijk was er iemand met een pyro-technische achtergrond, die onmiddellijk de baan van het projectiel begon te berekenen om zodoende de kracht van de explosie te achterhalen. Het lukte haar niet.

Het bleef gelukkig bij dit ene accident met de wijngaardslakken. Wel gaf het nog geruime tijd stof tot overdenken. Hoe was het bijvoorbeeld mogelijk dat het bier van Jan (Lupulus dubbel) zijn mooie bruine schuimkraag behield, nadat het vette slakje uit het glas was gevist? En waarom sprongen al die andere slakjes niet net zo uit de pannetjes? Enfin, once-in-a-lifetime…

© paul

Het gonsde al enige tijd op Facebook: er stond op die zondag in januari iets te gebeuren op het Ministerie van Eten en Drinken… Mondjesmaat werd er informatie gelekt, elke dag een beetje. Volop reageerden lezers op de berichtjes en men gokte naar alle kanten. Maar uiteindelijk bleef het aanstaande gebeuren geheim. Nu is de tijd daar om het hele verhaal te vertellen, maar daarvoor moeten we eerst een zijsprong maken, een beetje grasduinen in het wel en wee van ons dorpje.

Gemert heeft een rijk cultureel leven, zowel in de breedte als in de diepte. Het verenigingsleven bedient eenieder op zijn of haar wenken, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt wel ergens terecht om jouw hobby, passie of levensbehoefte uit te oefenen. En het is met meer dan gepaste trots dat wij beseffen dat de kwaliteit van dat alles ver uitsteekt boven dat wat je verwacht van een middelgrote plattelandsgemeente.

En dan is er de Heemkundekring. Een bloeiende vereniging met tal van leden. Niet een belegen dorpsklup van enkele notabelen, maar een breed gedragen vereniging. Er wordt aan wetenschappelijk onderzoek gedaan, men geeft boeken uit, men verzamelt en archiveert. En nog veel meer, maar daarvoor ga je zelf maar op bezoek bij de Heemkundekring.

Een van de voortvloeisels van de Vereniging is de Stichting Gemert Vrijstaat. Die stichting omschrijft haar activiteiten als volgt : De Stichting Gemert Vrijstaat is opgericht met het doel om de historische identiteit van Gemert te versterken. Dat doet zij door het aanbrengen of stimuleren tot het plaatsen van beelden, naamborden, gevelstenen, huisnamen, wapens e.d. die gerelateerd zijn aan historische feiten van de betreffende plek.

In de traditie van de Heemkundekring (en dus ook in die van de Stichting Gemert Vrijstaat) is moderne geschiedenis óók geschiedenis. En in hun opvatting betekent het dat je met geschiedkunde ook heel dicht bij de actualiteit kunt zitten. In dat kader bedacht men dat het Ministerie min of meer officieel opgenomen diende te worden in de analen van ons dorp. We kregen een naambord aangeboden.

Gisterenmiddag onthulde Ellen het bordje, onder toeziend oog van de Staatssecretaris van de Vrijstaat, Ad Otten, en een klein select gezelschap van Ministerievolgers. De gebeurtenis was uiteraard aanleiding tot een feestje. Daarover later meer.

Het grafisch ontwerp én de letters zijn van de hand van Harry Huybers