Gisteravond betrokken we onze maaltijd van de Afhaalchinees in de Kapelaanstraat. Het vulde best hoor, maar er valt weinig over te schrijven. Daarom maar wat achterstallig werk.

Een van zijn reizen bracht Piet naar Griekenland. Naast met verhalen en vragen (die wij niet konden beantwoorden) keerde Piet terug met een fles Sterke Drank en parkeerde die op het Ministerie. Tsipouro heette het heldere goedje, ik kende het in het geheel niet.

Het bleek een stooksel te zijn zoals je dat in de meeste wijn producerende landen vindt. In Italië heet het Grappa, in Frankrijk Marc, in Duitsland Trester en in Spanje Bagazo. Het is de eau-de-vie die je krijgt door het sap van de druivenschillen en -pitten (restproduct van het wijnpersen) te verstoken tot alcohol.

In Griekenland heet het dus Tsipouro, behalve dan op Kreta, daar spreken ze van Tsikoudia. De tijd dat Tsipouro een “arme-mensen-borrel” was, matig tot heel slecht van kwaliteit, ligt al weer ver achter ons. (Hoewel de Jongste Bediende en ik nog niet zo heel lang geleden een lokaal stooksel mochten smaken van een bevriende Griekse restaurateur. “Bergwater” noemde hij het. Scherp, gemeen en bijna puur alcohol. Hij vond het lekker…) Evenals de Spanjaarden en Italianen willen de Grieken op Europees nivo een appellation controlee geregeld hebben, zodat herkomst en kwaliteit gegarandeerd zijn.

Deze borrel mocht er zijn. Zeg maar, de kwaliteit en smaak van een heel behoorlijke grappa, zo proefde het een beetje. De smaak en geur waren ook wat kruidig, maar ik kan niet precies benoemen waarmee de drank was verrijkt. (Bij het maken van Tsipouro wordt de alcoholdamp door gedroogde kruiden “geleid” en krijgt zo een complexer smaakpatroon). Een beste borrel!

Zowel voor Tsipouro alsook voor Tsikoudia wordt soms de naam Raki gebruikt. Maar dat is écht iets anders, die drank behoort tot een heel andere groep…

© paul

Gifgroen en mierzoet, zo oogde het ten minste. Het was Jeanne die het ontdekte in een plaatselijke herberg tijdens ons verblijf in het Sauerland. En het bleef niet bij dit ene borreltje, want iedereen wilde wel een slokje proeven, en dan is zo’n glaasje zo leeg. Het bleek wodka te zijn, op smaak gebracht met Lievevrouwenbedstro. De Duitse naam voor het kruid is Waldmeister.

Het Ministerie is gek op Waldmeister. We vinden de typische smaak lekker, en de toepassingen staan ons wel aan. We mochten al enthousiast schrijven over de Maitrank of Meiwijn en we hebben met veel plezier onze eigen variant gebrouwen. Het Waldmeisterijs was ook heel bijzonder, maar dan toch in tegengestelde zin.

Op de terugreis wisten we een fles te bemachtigen en thuisgekomen werd er meteen geproefd en gekeurd. Het heet wodka te zijn, maar het is in feite wodkalikeur. Het alcoholpercentage is een procent of twintig. De smaak is ook écht mierzoet, maar niet beroerd. Het typische van Waldmeister voert de boventoon. Het blijkt een aardige borrel om een maaltijd mee af te sluiten, maar ook als aperatief kan het prima dienst doen. Één enkel borreltje maar, het is té zoet om lekker door te tutteren.

© paul

Overal hoor je opeens “Koek en Zopie”. Iemand vroeg mij wat nu precies “Zopie” is. In mijn gedachten was Zopie, chocolademelk. In mijn jeugd, toen er nog elke winter ijs was, en we natuurlijk áltijd gingen schaatsen, kregen we chocolademelk om warm te blijven. Wat de ouderen dronken, daar hielden wij ons niet mee bezig. Bij Eetschrijven las ik dat Zopie sterke drank is. Tja, daar had ik toen geen idee van…

Vandaag kan ik me wel iets voorstellen bij een alcoholisch hartverwarmertje. Dit is er zo één, een snoepje bijna; koffie met een glaasje Bénédictine en een flinke dot geklopte room erop. Wij besloten er onze maaltijd mee. In plaats van een dessert.

© ellen.

In de Volkskrant van vandaag een mooi artikel van Mac van Dinther over de
kunst van het destileren: “Meer dan een herenhobby”. Een kijkje in de stokerij van Henk Raaff en Bas Lubberhuizen.

De destileerketel op de foto staat inCalmus, in Luxemburg.

© ellen.

Op de zonnige eerste ochtend van ons weekend Luxemburg plaatsten onze gasten
het flesje pontificaal op de ontbijttafel. Alex wist daarbij te vertellen dat
een ver Macedonisch familielid, mevrouw Angelovsky, elke ochtend een borrel tot
zich nam, vooraleer de dag écht te starten. Ze zwoer erbij, het was gezond en
het behoedde haar voor allerlei kwalen. Mevrouw Angelovsky was er oud mee
geworden. We begrepen de hint, maar het Ministerie bedankte beleefd doch
resoluut voor het aanbod. Wij waren geen vroege-ochtend-drinkers, zelfs niet als
het ten bate was van onze gezondheid.

Het goedje heet Mastika. Het is een aan Ouzo, Raki en Arak verwante drank en
komt uit Bulgarije en Macedonië. Evenals bij Raki en Ouzo wordt de basis voor
Mastika gevormd door een stooksel van vijgen, pruimen, kwetsen of druiven. Of
een mengsel van dit alles. De typische smaak van dit type drank wordt verkregen
door de toevoeging van een overdaad aan anijs. Je kent het ongetwijfeld als het
notoire borreltje vóór aanvang van een maaltijd in een Grieks restaurant. Het
bijzondere van Mastika is dat er zowel bij het filteren van het stooksel alsook
in het eindproduct hars wordt gebruikt. Die hars komt van de mastiekboom, en zie
daar, de naam is meteen verklaard. En ook verklaard is het subtiele
smaakverschil met Raki en Ouzo, want die ontberen de hars.

Mastika bevat 45 % alcohol, vandaar dat de hars helemaal oplost in de
vloeistof. Je drinkt het met ijswater en nieuwlichters doen het met klonten.
Maar de echte liefhebber neemt Mastika onverdund tot zich, gekoeld, dan wel op
kamertemperatuur. Je gebruikt het als begeleider van lichte voorgerechten zoals
salade, sardines, calamares of schelpdieren. Op de Balkan vindt men de drank
prima samen gaan met traditionele gevogelteschotels.

Ons flesje komt uit Macedonië, waar Mastika de nationale drank is. De smaak
lijkt, zoals gezegd, op Ouzo, maar de toevoeging van de mastiekhars maakt het
wat ronder, wat fijner. Ik proef de hars ondanks het smaakgeweld van alcohol en
anijs terug. Ook heeft de drank wat peperigs. Het is en blijft een forse borrel
die een branderige sensatie in je slokdarm teweeg brengt. Ik drink mijn borrel
op kamertemperatuur. Ik vind het heerlijk. Ellen is niet zo van de Mastika, zij
houdt het liever bij de vertrouwde jenever.

© paul