De tijd van het zomergraan op de akkers valt veelal samen met de komkommertijd van de kranten. De politiek zit op z’n kont in die dagen, dus veel vreeswekkends valt er uit die hoek niet te verwachten.  En ook de economische krachten houden zich stilletjes. Crisis en recessie zijn op zijn vroegst pas in september weer aan de orde. Het zal mede daarom zijn dat er, elke zomer weer, hele pagina’s verschijnen over het fenomeen graancirkels. 

Mysterieus, fascinerend, maar toch ook een beetje beangstigend, dat gedoe. Talloze hypothesen doen de ronde over het ontstaan en de betekenis van die cirkels, maar die over buitenaardse inmenging doen het toch verreweg het best. Onaardse spokerijen doen het overigens ook goed. (Vraag het maar aan het Kind, gekend Dan-Brown-fan.)

Iets dergelijks overkomt mij ook lezer, maar dan met mijn bier. En het hele jaar door. Cirkels die op onverklaarbare wijze verschijnen in mijn glas.

Het begint meestal na een vierde fles Lupulus, maar soms ook na een zeker aantal pijpjes bockbier. Ik zit rustig te drinken en hup, het is er weer. Zomaar uit het niets… Ik schrik er iedere keer weer van. “Laat me met rust” brom ik in mijn glas. Of wanneer ik erg geschrokken ben: “Donder toch op!..”  Het mag niet baten…

Mijn angsten bezweren door hard te gaan zitten zingen wil nog wel eens helpen. Maar daar wordt mijn omgeving dan weer niet goed van.

Uiteindelijk komt het verlossend woord altijd weer van Ellen: “Je kunt toch ook gewoon minder drinken?” merkt ze fijntjes op.

Beschaamd neem ik nog een voorzichtig slokje. Ik zal het nooit meer doen…

© paul

Huis en haard worden met liefde en plezier beheerd door het Kind. Wij zijn even in de Ardennen. En (het gezeur begint weer…) de mogelijkheden om daarvan “live” verslag te doen zijn beperkt. Luxemburg, toch het rijkste land van de wereld, kan ons op deze plaats geen permanente verbinding garanderen. En dat terwijl er zat is om over te schrijven: Ans en Hijn waren er, Jeanne en Rian, en natuurlijk Eupotours op volle sterkte. En Vriend Jan. We aten samen, we dronken samen. Feest, feestjes, en dan weer feest… Nu is het weer en stuk rustiger, alleen Vriend Jan bleef nog logeren. De rest is al lang en breed weer thuis.

Vandaag deden Vriend Jan en ik een deel van de Waalse bierroute. We reden van Brasserie Les Trois Fourquettes in Courtil, via L’Achouffe naar Ebly en naar Breuvanne om uiteindelijk uit te komen bij de Brouwerij van Rulles. Het leek erop dat we alleen terecht konden in Courtil, maar ik vond het best. Daar in Courtil maken ze de tripel die het laatste jaar favoriet is op het Ministerie. (Ik kom er nog over te schrijven…)

Bij L’Achouffe bleek men te sluiten op een tijdstip waarop, naar mijn mening, een normaal mens de hongerigen voedt en de dorstigen laaft. Het mocht niet zo zijn. We zagen nog wel een touringcar vertrekken. De inhoud daarvan was goed doorvoed, en zo te zien had de brouwer ze ruim voorzien van al het lekkers uit zijn ketels. (Zij wel!)

Toen we later op de dag bij Brasserie Artisanale de Rulles aankwamen stond daar wéér die touringcar. Het bleek te gaan om een gezelschap van Vlaamse en Nederlandse amateurbrouwers die, net als wij, deze dag een aantal zuidelijk gelegen Waalse brouwerijen aandeden. We konden achter het gezelschap aan de brouwerij binnenglippen. Brasserie de Rulles biedt normaal gesproken geen mogelijkheden tot bezoek, anders dan op afspraak. Mazzelen dus… We dronken mee, we luisterden mee, en er ontstond een aardig soort van verwarring. Een deel van het gezelschap wist zeker dat wij bij hen hoorden, een andere deel bestreed dit. Het gezelschap begon al aardig beschonken te raken…

Nagenoeg niemand in dat gezelschap sprak ook maar één jota frans. De brouwer had niets met Vlaams. De hele conversatie verliep dus in steenkolenengels. Het klonk tamelijk belabberd. Met het engels van de brouwer was niets mis overigens. Alleen sprak hij het uit zoals Peter Sellers dat doet in The Pink Panther (Zis is ee beum, ee beum det expleuts…).

Het gezelschap werd al snel weer door een strenge reisleider terug de bus in gejaagd. Ze moesten nog naar de brouwerij van de Paters van Orval. Vriend Jan en ik kochten tripel, dubbel, kerstbier en de Grote Tien. Terwijl we nog even in de weer waren met een medewerker stormde de brouwer de ruimte in. “Maar mensen, de bus is al weg!”  We konden hem geruststellen. Wij zorgden voor ons eigen vervoer.

We zijn de bus niet achterna gegaan, wij wilden niet naar Orval. Het was mooi geweest. Door het zonovergoten golvend landschap van de Gaume, langs gloeiend goud gekleurde wouden reden we naar onze stek, waar Ellen ons opwachtte met een pannetje pompoensoep.

Toen ik vanochtend met mijn duf gezicht, de slaap nog in mijn ogen, de krant opensloeg grijnsde Mgr. (Monseigneur voor de niet-katholieke lezer) Antoon Hurkmans me tegemoet. Ik zat aan de koffie, hij stond met een glas bockbier in zijn hand… Hij had het aangeboden gekregen van een Brabantse Brouwer? Of van een Verbond?  Misschien van een Geheim Genootschap?!

Ik ben direct na het ontwaken niet op m’n best, ik weet het… Ik grom en ik heb geen last van complottheoriëen van anderen. Op de vroege ochtend ontwerp ik bij elk krantenartikel mijn eigen schrikbeelden…

“Hoezo hij ?.. En waarom?..” , dat spookte door mijn hoofd.  “Annexeren de Roomschen na al die jaren mijn favoriete bier?.. Kijk; die Trappistenpaterkes, die hebben recht van spreken, die staan met hun pollen in de mout te roeren. Maar zo’n Überpaap?”

Uiteindelijk leiden al die ochtendhumeurlijke  hersenspinsels tot niets, maar ze maken wel dat ik uiteindelijk fris, monter en energiek de dag kan beginnen. Ergo: ik schafte me vandaag welgemoed het eerste verse bockbier van dit jaar aan.

Bockbier kan prima verouderen, het wordt er alleen maar beter op. Brouwers zorgen er dan ook voor dat bockbier nagenoeg het hele jaar verkrijgnbaar is, kwestie van wat meer brouwen dan de markt vraagt in najaar en winter. Vandaar dat ik het hele jaar kan schrijven over bockbier. Maar een primeur blijft toch altijd weer iets bijzonders…

Enfin,.. mijn eerste verse bockbier: Hertog Jan Bockbier, bier van de hoge gisting.

Degelijkheid alom (stel je voor dat dat niet zo was bij Hertog Jan, je hele wereld stortte in…). Met zijn 6,5 % alcohol levert het een koppig bier op, maar laat je daardoor niet afschrikken. Je proeft de caramel, je ruikt die ook. Mooi schuim bij het uitschenken, prachtige kleur van het bier.  De geur geeft ook een vooraankondiging van het bitter in de smaak, kenmerkend voor bockbier. Romig zegt de brouwer, enfin,… van ons had het wel wat romiger gemogen. Op de achtergrond té veel zoet, dacht ik. Ellen, die beter proeft, vond het alleszins meevallen. Mooi bier, nou en of…

Uiteindelijk ben ik meer van de Belgische Bokbieren (zonder C!)., ik heb het je al meermalen laten weten. Maar Hertog Jan Bockbier hou ik erin. Ik zal er dit najaar nog meermaals plezier aan beleven..

© paul