29-04-2014. De etappe liep van Déols naar Gargilesse, 29 kilometer.
De hele Pelgrimstocht naar Santiago de Compostella is dooraderd met cultuur. Veelal oude cultuur, en dat kan ook niet anders wanneer je over duizend jaar oude banen wordt geleid. Overigens valt er ook her en der nieuwe cultuur op te snuiven, zoals je nog zult zien. Soms ontbreekt het aan tijd om een afstap te maken, dan weer voel je je verplicht deze kerk, dat kasteel, die middeleeuwse dorpskern wat grondiger te onderzoeken. Het hoort er allemaal bij…
De wandelaars vertrokken bij droog weer uit het van wolven verlaten gebied van Déols. Het eerste gedeelte van de tocht trok door een landschap dat bespikkeld lag met landgoederen, kastelen en burchten. Jan en Ans zagen er drie vandichtbij, het renaissancistische Chateau de la Chaise-Saint-Éloi, het van oorsprong oudere Chateau Mezières en de middeleeuwse Donjon van Pruget.
De tocht ging echter al snel weer over in bosgebied en akkervelden via onverharde paden. Door het regenachtige weer van de laatste dagen was het zwoegen geblazen. Mochten de pelgrims dan bidden voor meer zon, de wijngaardslakken vonden het best zo, ze kwispelden er zelfs van (en die ene tuinslak ook..).
Ook het middeleeuws dorp Saint-Marcel werd aangedaan. In de gelijknamige dorpskerk zat een gebeeldhouwde Sint Jacobsschelp verstopt, die moest gefotografeerd worden voor het archief. De pelgrims onderzochten de hele kerk, maar trokken na een uur onverrichterzake verder. Geen schelp te vinden.
In Argento-sur-Creuse werd zaken gedaan op het Tourist Information. Stempel geslagen, kaart gekocht, leeftocht ingeslagen, staf van Zjoske bijna weer vergeten…
Dankzij de regen werd die middag het brood gebroken in de kerk van Le Menoux. Besmeerd met La Vache qui rit. Ik waarschuwde al dat je ook nieuwe cultuur voorgeschoteld zou krijgen lezer. Klik even op deze link en onderga onder welke gewelven de pelgrims hun pover maal genoten. Daar gaat toch élke Koe van lachen, niet waar? De schilderingen zijn van Jorge Carrasco, een Braziliaans Franse schilder die leefde van 1919 tot 2006.
Er waren nu nog 7 kilometer te gaan. We dachten: appeltje-eitje schrijft Ans. Dat pakte evenwel iets anders uit. Het pad voerde door de vallei van de Creuse, de vallei van de schilders. Dan weer lieflijk, dan weer ruig, maar altijd wonderschoon. De wandelaars genoten met volle teugen.
Er moest evengoed ook een rotswand worden bedwongen. Met gevaar voor eigen leven schrijft Ans. Het was glad en glibberig, stijl en onherbergzaam. Met volle bepakking op het lijf betekende het op handen en voeten kruipend omhoog en glibberend op het achterwerk naar beneden. Erg vermoeiend en erg tijdrovend…
De beloning voor het afzien werd al snel geboden. Het plateau naar Gargilesse toonde zich hierna, ondanks de regen, in al haar schoonheid. En ondertussen liep Jan te mijmeren dat hij eindelijk die vriendelijke en bemoedigende wens van al die aardige Fransen had doorgrond: Bon Courage! Het betekende Verrekte Gek!..
En dan stond daar zomaar op een Franse wegel een cultuurgroet uit Gemert. Filmhuis Luxor wenste de pelgrims Bon Courage… Vriend Jan en Dochter Loes ontmoetten deze dag de pelgrims weer. Ze hadden slaapplaats geregeld en een pelgrimsmaal in Auberge de la Chaumerette. Geslapen werd er in een chalet op de plaatselijke camping. Een zware, maar bevredigende dag was het geweest…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
.jpg){kind=link}