08-05-2014. De etappe ging van Sorges naar Perigueux, 24 kilometer.

Mijn Truffelatlas (bestaat die dan? Ja, die bestaat…), mijn Truffelatlas draagt als ondertitel: les diamants de la cuisine. En dat is wat ze zijn, die onderaardse paddenstoelen, de diamanten in je keuken. Heb je ze één keer geproefd, je vergeet die smaak nooit meer. Het plaatsje Sorges, waar Ans en Jan verbleven wedijvert al sinds jaar en dag met het Noord-Italiaanse stadje Alba om de titel: Wereldhoofdstad van de Truffel. De strijd blijft vooralsnog onbeslist.

In Alba vind je de prachtige witte truffel, Sorges heeft de donkere Perigordtruffel. Beiden van de hoogste kwaliteit en onvergetelijk lekker. Begin ik erover te stuiteren, dan houd ik niet meer op. Maar goed, die pelgrims waren op weg naar Compostella, dus laat ik het beperkt houden.

Ik schreef nogal wat over de goddelijke aardzwam. Wil je meer lezen dan kun je terecht bij het artikel Over Truffels en het vervolg daarop: Truffels. (Wat een originele titels, Paul! Enfin,..)

Zonder ook maar één truffel te hebben gezien (ze vermeldden er in ieder geval niks over…) vertrokken Ans en Jan uit Sorges. Ze hadden de afspraak gemaakt om in de avond Peter uit Hamburg, Carlos uit Porto en het koppel uit Parijs weer te ontmoeten in de refugio, het pelgrimshuis van Perigueux. Er zou dan ook gezamenlijk worden gegeten. De boodschappen voor het avondmaal waren de dag ervoor al gedaan, want deze dag was Nationale Feestdag in Frankrijk, men vierde de Bevrijding: Victoire 1945.

De wandelaars liepen ieder afzonderlijk in hun eigen tempo. Vooraf was hen het advies meegegeven om een bepaald soort pijlen te volgen, aangezien de bewegwijzering (even als de voorgaande dagen) nogal al eens tot verwarring leidde.

De wandelkaart gaf aan dat er na drie uren gelegenheid zou zijn om koffie te drinken in een herberg. Maar de wandelkaart was gemaakt door het Jacobsgenootschap en de gevolgde pijltje waren van een Perigordgezelschap. Die koffie konden de reizigers dus wel vergeten. De enige personen die Ans en Jan tegenkwamen in dit verlaten gebied waren de medepelgrims Peter en Gregor.

Gezamenlijk werd de lunch gebruikt aan de zoom van een woud. Oud brood (nooit meer brood weggooien!), een appeltje en een bakje yoghurt. En nog eens twee uren wandelen viel het besluit om aan de kant van de weg rust te nemen. Men sliep een klein uur op het gras van de berm, tot een grote hond het gezelschap wakker blafte.

Carlos uit Porto liep ruim voor het gezelschap uit. Hij was dan ook veel eerder bij de kathedraal van Perigueux. Op de trappen van die kerk zat hij te wachten. Hij maakte zich in hoge mate zorgen, waar bleef het gezelschap toch. Hij kon niet weten dat de wandelaars onderweg ruim tijd hadden genomen voor hun schoonheidsslaapje…

Ik weet niet precies waar, maar ergens in de afgelopen dagen kwamen de wandelaars het bordje tegen. Ze vroegen zich oprecht af of de informatie wel steek hield…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

07-05-2013. De etappe ging van La Coquille naar Sorges, 35 kilometer.

De wandelaars liepen vandaag een heel stuk op de Route Napoleon. Vriend Jan vroeg zich af welke Napoleonsbaan dat wel was. Ik dacht het te weten: het betrof de tocht die Napoleon maakte bij zijn ontvluchting uit Elba tijdens wat later de Cent Jour, de beruchte Honderd dagen, ging heten. Niets is minderwaar, die tocht trok veel oostelijker. Enfin, ik had het kunnen weten, Napoleon ging eerst naar Grenoble, voordat hij zijn troon kwam opeisen in Parijs. Dus Ans, ik weet niet hoe die asfaltweg aan z’n naam is gekomen, ik weet niet of de colonnes van de Grande Armée erover hebben getrokken. En misschien gaat het helemaal niet over Napoleon Bonaparte. Er woonden nazaten van die andere Napoleon in deze omgeving. Ik bedoel Napoleon de Derde, ook al zo’n kwibus die zichzelf tot keizer kroonde…

Ik bedenk nu dat het wel eens een van de logistiek belangrijke heerbanen kan zijn geweest voor de Spanje-campagne van Bonaparte…

Fransen hebben nu eenmaal een gepassioneerde verhouding met de Kleine Keizer. Je vindt zijn naam door heel Frankrijk. Overal zijn er musea aan hem gewijd, en als Fransen maar enigszins het idee hebben dat Bonaparte naar hun stulpje heeft gekéken, dan wordt het al een Heilige Plek! (Je weet Ans, ook ik heb een haat-liefde verhouding met Napoleon Bonaparte…)

Het plaatje hierboven slaat uiteindelijk nergens op, maar ik vind het een mooi heroïsch schilderij. Ik kan er eindeloos over vertellen, maar daar is onze lezer, geloof ik, niet in geïnteresseerd. (Carl von Steuben: het 5e Regiment d’Infantrie de la Ligne zweert trouw aan Napoleon, 7 maart 1815.)

Enfin,… voordat de wandelaars op die Napoleonsbaan geraakten hadden ze er al 18 kilometer opzitten. Om 08.00 uur waren ze vertrokken, gelijktijdig met de andere pelgrims. Men verloor elkander al snel uit het oog, want ieder liep z’n eigen tempo. In het plaatsje Thivier kwam de groep weer bijeen, dat was namelijk de eerste pleisterplaats waar koffie kon worden gedronken. Het oude stokbrood van de dag hiervoor kwam nu goed van pas, er was verder nergens een bete broods te koop.

Ook viel hier in Thivier het besluit de tocht van deze dag te verlengen om er zeker van te zijn een slaapplaats voor de nacht te vinden. Dus werd er blijmoedig 12 kilometer aan de etappe aangeplakt. Grotendeels liep dit tweede stuk over die Napoleonsbaan. Een saaie rechte asfaltweg.

Na deze lange dag was het goed toeven in het pelgrimshuis van Sorges. De Olijke Vijfling ontmoette er een jong stelletje uit Parijs, dat er ook verbleef, en verder werd men verzorgd door Marie-Therèse en Gerard, een echtpaar van een goede 75 lentes elk. Zij waren gastvrouw en -heer van de refugio.

Er werd in de plaatselijke supermarkt leeftocht voor de volgende dag ingeslagen, want op die dag zouden alle winkels gesloten zijn. Frankrijk vierde dan de Bevrijding van de Duitse Bezetting in Wereldoorlog Twee. Op de stoep van de supermarkt werd ook een stevig koud biertje gedronken, in de refugio was alleen koffie en thee op voorraad (en wijn, maar die was voor bij de maaltijd).

Gerard kookte. Hij had een heerlijke risotto bereid. Ans was slim genoeg om naar het recept te vragen, voor het thuisfront. Ze kreeg het netjes geschreven aangeleverd. ( Waar is de boter?) Ik heb het Ellen nog niet gevraagd, maar ik geloof dat het recept aardig overeen komt met haar methode.

Risotto maken is een Kunst!

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

06-05-2014. De etappe ging van Flavignac naar La Coquile, 28 kilometer.

Het doel van deze dag was La Coquille. Naar het zich laat aanzien heeft de naam van het plaatsje (de Schelp) niks van doen met de Jacobsschelpen die de pelgrims op hun rugzak dragen en ook hebben ze in La Coquille weinig met de Coquilles-Saint-Jacques die regelmatig op mijn menu verschijnen. Evengoed prijkt er wel zo’n mantelschelp in hun wapenschild, dat dan weer wel.

Ga je er op letten dan zie je die schelpen overal opduiken. Toen we vorige week in een Waals restaurant Coquilles-Saint-Jacques bestelden, serveerde men ons de tweekleppers uit in glazen Jacobsschelpen. Bij het verlaten van het restaurant kwamen we lang het notoire rokersterras. Op de hoek van het terras stond een stapeltje wegwerpasbakken, juist ja, in de vorm van een Jacobsschelp. En teruglopend naar de auto passeerden we een Shell-tankstation. Heb je dat embleem al eens bekeken?

In onze fotocollectie hadden we al een aantal afbeeldingen van Jacobsschelpen uit de buurt van Vezelay. Gisteren kreeg ik er weer een partij bij, de pelgrims stuurden ze per elektronische snelweg. Ik denk dat ik ze nu maar serieus ga verzamelen, die schelpen. Ik laat ze te zijner tijd wel zien…

Enfin,.. op weg naar La Coquilles dus. Om 08.30 uur (laat voor hun doen) liepen de pelgrims aan, nu vijf in getal. Voor de avond had het gezelschap gezamenlijk geboekt bij de refugio, het pelgrims huis van La Coquilles. Evenwel viel de groep al snel uiteen, er was namelijk afgesproken dat ieder in zijn of haar eigen tempo zou lopen.

Hard werken onderweg, dat was het. De wandelaars lieten de Haute Vienne achter zich en schoven de Dordogne in. Het landschap veranderde wel wat, meer akkers, minder koeien. De adembenemende vergezichten echter bleven zich aandienen. Het is misschien wat saai om dat elke dag weer te moeten schrijven lezer, maar wanneer je ze in werkelijkheid ondergaat, schrijven Ans en Jan, raak je ontroerd tot op het bot. Het is genieten met volle teugen, maar laat niemand beweren dat de Camino de Santiago een gemakkelijke tocht is…

In het dorpscafé van een van de plaatsjes onderweg kwam het gezelschap weer bij elkaar. Ieder was toe aan een verse kop koffie en een uurtje rust.

De Dordogne leekt te kampen met té goed en té veel bewegwijzeren, er waren plaatselijke wandelroutes uitgezet en ook de Europese langeafstandspaden, de Grandes Randonnées trokken door het gebied, en natuurlijk het Jacobspad. En voortdurend kruisten die wegen elkaar of maakten gebruik van elkaars traject, aangegeven met op elkaar lijkende wegschildjes. Het was allemaal wat verwarrend.

Aangekomen in La Coquilles werden de wandelaars onthaald door Henny, een Nederlandse vrijwilligster die regelmatig in het pelgrimshuis assisteerde bij de dagelijkse gang van zaken. In totaal was het gezelschap nu met z’n zevenen, er werd gezamenlijk gegeten.

Maar niet voordat Ans en Jan nog snel wat boodschappen deden en daarna een biertje dronken met Carlos uit Porto.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

05-05-2014. De etappe ging van Limoges naar Flavignac, 27 kilometer.

Ik weet niet hoe het jou ging lezer, maar de laatste keer dat ik mezelf slapend aantrof in een café was ik dronken! Ach, daar kan in dit geval toch geen sprake van zijn. Hopelijk is het maar een heel kort slaapje, de koffie wordt koud…

Vroeg in de ochtend werd er afscheid genomen van Vriend Jan en Dochter Loes. En terwijl die laatste twee hun vakantiereis voortzetten in noordelijke richting, begaven Ans en Jan zich weer op de Camino, het Pelgrimspad.

Door schade wijzer geworden werd er bij de eerste de beste bakker die de wandelaars tegenkwamen stokbrood ingeslagen. Een wijs besluit, want de rest van de dag was er geen kruimeltje meer te krijgen in dit eenzaam gebied. Nergens een winkeltje, een bakker of een brooddepot te bekennen.

Wél op het juiste moment een café, dus met de koffie zat het snor. En het was daar dat de wandelaars Carlos uit Porto en Gregor uit Bonn terugzagen, pelgrims die Ans en Jan bij een eerdere gelegenheid al hadden ontmoet. Rusten en het uitwisselen van ervaringen vormden de hoofdmoot van het intermezzo. En daarna ging men getweeën weer verder.

Een pittige tocht, veel klimmen en dalen, maar de paden waren goed, de omgeving bosachtig en op de open plekken ontvouwden zich de vergezichten van Haute Vienne.

De refugio, het pelgrimshuis van Flavignac stond er nog niet zo lang. Het werd opgetrokken in 2005 door een Jacobsgenootschap uit de buurt. Evengoed had men in die relatief korte tijd al onderdak geboden aan een goede 2000 pelgrims. Ook Ans en Jan zouden er de nacht doorbrengen. En de hernieuwde kennismaking met die andere pelgrims, aan het eind van de ochtend bij de koffie, zette zich tegen de avond voort, ook zij hadden een slaapplaats geboekt in de refugio.

Samen met die twee andere gasten haalden Ans en Jan de sleutel op bij het gemeentehuis. Een dorpscafé bood de gelegenheid om een koel glas bier te drinken en daarna was het tijd om kwartier te maken. Bij de refugio bleek nog een andere oude bekende van Ans en Jan te logeren, Peter uit Hamburg. 

Men besloot de maaltijd gezamenlijk te nuttigen. Hiertoe deden Ans, Jan en Gregor nog snel wat inkopen. En terwijl ieder daarna bezig was met eigen zaakjes bereidde Jan de maaltijd: een pastaschotel en een tomatensalade. Gegeten werd er buiten, in het avondzonnetje.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

04-05-2014. De etappe ging van Saint-Laurant-les-Eglises naar Limoges, 30 kilometer.

Limoges was een oude Romeinse vesting, een kruispunt van Keltische handelswegen,  een middeleeuwse Bisschopsstad, een Cultuurstad, een Keramiekstad. Een van de drie Franse Nationale musea voor Keramiek was hier te vinden. De wandelaars mochten zich verheugen op wat meer stads comfort, maar eerst moesten zij er natuurlijk nog wel even naar toe wandelen…

Deze dag gingen de wandelaars op tijd op pad. Om 07.00 uur stonden ze al op de Camino. De dag hiervoor hadden ze de Creuse verlaten en stapten de pelgrims het departement van La Haute Vienne binnen. En ook hier weer prachtige vergezichten, langzaam verdwijnende mist en een doorbrekende zon. Het was evenwel bikkelen, zoals Ans het noemt. Over de eerste 15 kilometer deden de wandelaars maar liefst 5 volle uren. Dat zei wel iets over de zwaarte van het terrein; een gemiddelde van 3 kilometer per uur lag normaal gesproken ver onder het vermogen van Ans en Jan…

Gelukkig lag er deze dag wel een uitspanning aan het Pelgrimspad. Een stokoud café met een heel bijzondere uitstraling. Aan de bepleisterde muren hun niet één prent, niet één reclameschild, helemaal niets. Het meubilair stamde uit de negentiende eeuw, maar wel stond er een piano met bladmuziek. Van de w.c. hebben we een foto, kei skôn schrijft Ans. (Eh ja, waar is die dan?..)

Enfin, ze hadden er sterke koffie en het was er goed rusten. Dat hadden de wandelaars dan ook nodig, want na de afstap ging de tocht in alle zwaarte verder, oogstrelend mooi maar tot op het bot vermoeiend. Vriend Jan en Dochter Loes hadden hun vakantie zo gepland dat ze deze dag de reizigers nog zouden treffen, voor het laatst. Ze reden hen vanuit Limoges een stukje tegemoet.

Terug in de Limoges liet men de stempel slaan en koos voor een verdiende verversing op een stads terras. Vriend Jan had intussen kwartier gemaakt. Hij verzorgde ook de avondmaaltijd. Een stevig soepje en een bord pasta. Het gezelschap bracht de nacht door in de Oude Kampeerbus.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>