Het zal een uur of twee geweest zijn toen we op vrijdagmiddag op onze vaste plaats aan de keukentafel schoven. Nagenoeg alle boodschappen waren gedaan, de spulletjes opgeborgen, het huis gepoetst en de vermeende kerststress was in geen velden of wegen te bespeuren…
Zeeën van tijd hadden we; genoeg tijd om nog even het Café van Meester Jan te bezoeken en daarna de verjaardag van de Twins te vieren (negentien lentes zijn die kruimels alweer, waar blijft de tijd?..) Er was tijd genoeg voor een rustige maaltijd met z’n tweeën en Ellen vond ook nog ruimte om een swingende vulling te bereiden voor de visterrine die als voorgerecht gedacht was voor het nakend Kerstdiner, (enfin, voor twintig personen toch, da’s-nie niks).
Op zaterdag had ik een afspraak met Julia, onze vaste kracht bij het betere snij- en sloopwerk, en ook een beetje bij de noodzakelijke logistiek (zie kopfoto…).We zouden in alle vroegte naar de zaterdagmarkt in Helmond gaan om de laatste noodzakelijke inkopen bij elkaar te scharrelen. En aldus geschiedde. Tot grote hilariteit van Ellen d’r Facebookvrienden en tot grote ergernis (of was het scepsis) van Ellen lagen na ons vertrek de boodschappenlijst en mijn mobile communicatiemiddel eenzaam en vergeten op de keukentafel. Evengoed sprokkelden Julia en ik nagenoeg alle bestellingen bij elkaar, zomaar uit het blote hoofd. Nou ja, we vergaten de Mistletoe, de Fresia’s en kruiderij, maar een kleinigheidje blijf je altijd houden…
Terug thuis bleek Ellen al een gedeelte van het kerstdiner klaar te hebben en in de loop van de dag bereidde ze de rest. Mij restte slechts een torenhoge afwas. Maar géén kerststress…
Kersttip: laat ons Marleen een werkschema maken voor je feestje… Bij ons begon dat zo’n tien jaar geleden. Marleen deelde alle werkzaamheden in, hing er tijd en plaats aan en koppelde alle taken aan de competenties van de afzonderlijke deelnemers van het kerstdiner. Het weldadige gevolg van dat werkschema is dat Ellen en ik ons alleen druk hoeven te maken over het Kerstdiner, over voedsel en drank. 
De menukaart wordt ontworpen en gedrukt. Voorts is er is een ploeg die meubilair aanvoert en op Tweede Kerstdag weer afvoert (en de gigantische kerstboom verplaatst). Er is volk om het bestek te poetsen, de kerstdecoraties te fröbelen, de tafel te dekken en de glazen op te wrijven. Er wordt stof gezogen, de vloeren worden gedweild en de hond geniet een extra wandeling. Om al die beslommeringen hoeven wij ons niet te bekommeren en de indeling van de werkzaamheden is van dien aard dat niemand ons in de keuken voor de voeten loopt. Tussen het diner en de kadootjes is er tijd om af te wassen. Ook dat heeft Marleen geregeld en met een gemotiveerd ploegje gaat het razend snel. En het aardige is dat al dat werk op Tweede Kerstdag nog eens wordt herhaald, zodat ons huis kort na het middaguur weer spic-and-span op orde is, gewoon alsof er niets is gebeurd. Een ware aanrader, zo’n werklijstje.
Enfin, na het gekook en het gepoets wordt het toch nog gezellig, elk jaar weer. Een deel van het volk blijft zitten aan de keukentafel, keurt alvast de Kerstwijn en pikt een hapje mee van het overschot van de diverse gerechten. Men doet zich alvast tegoed aan de bonbons die toch écht bedoeld zijn voor ná het diner, snuffelt eens wat aan de Armagnac en proeft een flintertje kaas. Of men drinkt gewoon een kopje thee…
Ook dit ritueel herhaalt zich op Tweede Kerstdag, maar dan met de left-overs….
Enfin, over het diner komen we morgen te vertellen. Zoveel is zeker: geen gestress dit jaar, alles liep op rolletjes. Voor zover ik het kan inschatten (en dat kan ik in dit geval met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) had iedereen het prima naar zijn zin. En onze Jop nog wel in het bijzonder. Hij keek zijn ogen uit, viel van de ene verbazing in de andere en nam luidkeels deel aan de conversatie (jammer genoeg was het niet helemaal duidelijk wat hij probeerde te vertellen). Toen er dan na de maaltijd gedanst werd raakte hij helemaal door het dolle en sloeg spontaan aan het haedbangen (waar heeft-ie dat nu weer vandaan?).
Een beetje weemoedig bedenk ik dat Jop zich van al dat gefeest en gedoe niks zal herinneren, een peuter die nog twee moet worden heeft niet het vermogen om dat allemaal op te slaan. Maar de basis hebben we gelegd… En er zijn altijd nog foto’s, filmpjes en stukje op de website…
© paul
Sinds Ellen het gerecht ontdekte, begin 2015, heeft ze het een aantal keren klaargemaakt. De receptuur komt oorspronkelijk uit het onvolprezen De Smaken van Italië van Claudia Roden. Het is zo’n typisch recept dat op zich helemaal klopt, maar dat je uitnodigt om elke keer weer een kleine variatie aan te brengen in het oorspronkelijk concept. Ellen deed dat een aantal keren door te variëren met vlees, met ingrediënten en met verhoudingen. Het leverde steevast een lekker gerecht op.
