Ze hebben er dit jaar aanmerkelijk minder verkocht. Dat komt omdat iedereen er intussen een heeft. Een Senseo-koffiezetter. Iedereen, behalve dan toch het Ministerie. Ook het traditionele elektrisch koffiezetapparaat behoort niet tot onze keukenuitrusting. Zelfs een waterkoker met stekker heeft het Ministerie nooit bezeten, maar dat wist je geloof ik al (zie log d.dd. 3 november 2005). Op het Ministerie wordt de koffie gewoon op de pot gezet. Wij gebruiken daarvoor de cafetière van het merk Mélior, en dat al zo’n 30 jaar. Het principe is simpel: Koffie in de pot, kokend water erop, net als bij de ouderwetse kanmethode. Het briljante van het systeem zit hem in de zeefjes. Wanneer de koffie getrokken is druk je de zeefjes naar beneden. De vloeistof gaat door de zeefjes, de drab blijft onder in de pot. Zuivere koffie! Je kunt gewone standaardmaling gebruiken, die laat echter een klein beetje van het fijne gruis door. In gespecialiseerde koffiezaken heeft men altijd een maling voor de cafetière, die dan iets grover is. Het Ministerie gebruikt overigens meestal de gewone maling, soms van AH, soms Fair Trade. Welke koffie je ook gebruikt, het Ministerie garandeert je dat deze methode van zetten altijd het beste resultaat geeft (espresso buiten beschouwing gelaten). Er zijn nogal wat cafetière in de handel. Blokker en Hema leveren al een apparaat voor minder dan een tientje. De Mélior is de duurste, maar ook veruit de mooiste en de beste. Na al die jaren van intensief gebruik hebben we slechts één keer een zeefje vervangen, dat zegt toch wat. Mélior maakt tegenwoordig deel uit van het Bodem-cocern. Bodem maakt onder eigen naam ook cafetière, maar die halen het niet bij paradepaardje Mélior. De vormgeving lijkt loepzuivere art-deco, hoewel het ontwerp van onze kannen ontstaan is eind jaren 40. Het Ministerie is de gelukkige bezitter van drie Méliorkannen. Eén gekocht in de winkel, de andere twee op vlooienmarkten. Het Mélioraffiche dateert van voor de oorlog, ik kon de kunstenaar niet achterhalen.

Het aansnijden van zo’n bout is al een stuk simpeler met dit hulpstuk. We kochten het jaren geleden op een vlooienmarkt in Arlon (B) Ik heb er heel lang naar gezocht. Ik kende het bestaan van zo’n ding omdat er op een van onze kookboeken een afbeelding van staat. Het heet een manche á gigot. Je klemt het been van de bout in dit hulpstuk, schroefje aandraaien en je hebt een prettig handvat om het vlees vast te houden. Vóór het braden van het vlees moet je wel het onderste stukje van de bout afzagen zodat de manche er goed op past. (Ik heb voor dit soort zaagwerk een ijzerzaagje in de keukenlade.)