Ik las het vanmorgen in de krant; De eerste asperges zijn geoogst!!!
Nog nooit waren ze zó vroeg in het jaar. De familie van Dinter heeft met behulp van een geniaal systeem op zonne-energie en warmtetunnels deze week de eerste asperges al geoogst. Ik ga vrijdag eens kijken of er al een kilootje te koop is.
De foto is van vorig jaar!
© ellen
“>
Ik beloofde het hier al; in de Nederlandse Boekenweek schrijven wij elke dag een boekrecensie op dit weblog!
Een mooi begin is het boek van Diana Dubois; Wittebrood in Rode Wijn. Het sluit prachtig aan bij het thema van de boekenweek; “Lof der zotheid”.
Het boek is een combinatie van het geromantiseerde levensverhaal van Erasmus en recepten uit die tijd.
Diana Dubois schreef eerder het boek Prijatnogo Appetita . Was dat een echt een kookboek gelardeerd met citaten uit de Russische literatuur, dit is veel meer een geschiedkundige verhandeling over Erasmus en zijn tijd, gelardeerd met recepten.
We volgen Erasmus van zijn geboorte in 1466 tot zijn dood in 1536 in Basel. Van een ziekelijk, kwetsbaar jongetje uit een onwettige verbintenis, tot groot filosoof en humanist.
Al snel wordt duidelijk dat Erasmus, ondanks zijn broodmagere gestalte een echte lekkerbek was. Hij was een graag geziene gast aan de tafels in vorstenhuizen, bij bisschoppen, pausen en geleerden. Erasmus reisde door heel Europa en leerde zo de keukens en gerechten van vele landen kennen.
Erasmus is zijn hele leven bezig geweest met beleefdheidsvormen en hygiëne. Hij ergerde zich vreselijk aan viezigheid en onbehouwen manieren in kloosters en herbergen. Het toppunt van beschaafdheid was volgens Erasmus dat de ware welgemanierde nooit bekrompen vasthield aan de gebruiken van het eigen milieu, maar zich geheel onopvallend aanpaste aan de omgeving waarin hij verkeerde.
In zijn brieven schrijft Erasmus vaak over banketten en diners waar hij geweest is zodat we een mooi beeld krijgen van het eten in die tijd.
Aan de tafels van het Busleidencollege in Leuven geniet hij van de gevarieerde menu’s; hij schrijft daarover;
De ene keer worden er haringen, kabeljauw, karper, witvissen, kolen en rapen, ossenschenkel, rundvlees, krenten, hamel, kapoenen, snippen, konijnen en veldhoen opgediend. Een andere keer staan er hamel, eend, snippen, patrijzen, konijn, worsten, wittebrood, saffraan en foelie, appelen, oranjeappelen en niet minder dan 65 liter wijn uit Beaune op het menu!
Tja, zo wil ik ook wel een “Lof der Zotheid” schrijven.
Tussen de het levensverhaal van Erasmus heeft Diana Dubois 79 recepten opgenomen. De recepten staan soms wat vreemd en verloren tussen de tekst midden in een hoofdstuk. Wel zijn alle recepten goed herkenbaar in het rood gedrukt.
En ze hebben prachtige namen; Hoerenwindjes, Liefkoeken en Gespleten Nonnen.
Ook een aantal vergeten of bijna vergeten ingrediënten en gerechten zoals kardoen en pastinaak, velderwten en kweeperen, garum en verjus komen aan bod.
Alle recepten zijn voor vier personen en zijn kort maar duidelijk beschreven. Je kunt er zo mee aan de slag. Temeer omdat Diana Dubois achter in het boek ook een verklarende woordenlijst heeft opgenomen, een lijst van kruiden en specerijen en een lijst met Rotterdamse verkoopadressen voor de ingrediënten.
Het boekje is mooi gebonden, helaas zonder leeslint, en rijk geïllustreerd. Jammer vind ik het namaak-oud-papier kleurtje. Gewoon wit papier was smaakvoller geweest.
Al met al een heel aardig boek voor wie meer wil weten over Erasmus en het eten en drinken in zijn tijd. Niet echt een kookboek boordevol tips en recepten, maar het biedt genoeg suggesties om eens wat lang vergeten gerechten uit te proberen.
Wittebrood in Rode wijn
Geschreven door Diana Dubois
ISBN 9090181385
© ellen
Het was een lange dag vandaag.
Ik was weer laat thuis vandaag, geen tijd meer voor culinaire hoogstandjes, gewoon wat pasta een salade en simpele saus, snel klaar en smakelijk;
Een mooie salade van groene sla, tomaat, ui, rucolla.
Groene pasta, gewoon gekocht, (Barilla is een merk dat voldoet aan mijn verwachtingen van gedroogde pasta).
En zalm;
Voor twee personen;
300 gram gefileerde zalm in blokjes
1 uitje en 1 teentje knoflook, fijngesneden
een scheutje witte wijn
1/4 room
1 koffielepel kappertjes (ik gebruikte gezouten kappertjes, die kun je er zo bij doen. Houd wel rekening met het toevoegen van zout, dat is dan eigenlijk niet meer nodig. Gebruik je kappertjes op sap, dan kun je wat zout aan de saus toevoegen)
een flinke pluk basilicum en peterselie
peper en zout
Kook de tagliatelle al dente.
De ui en knoflook even in een klontje boter of olijfolie smoren. Blus af met de wijn en voeg de room en kruiden toe.
Doe de zalm bij de saus en laat het geheel nog even zachtjes koken. In ongeveer 5 minuten is de zalm gaar en de saus klaar.
Giet de pasta af, een schik ze op een schaal. Giet er een beetje van het kookvocht over en roer even door. Giet de zalmsaus erover.
Geef een groene salade vooraf.
En espresso toe.
© ellen
Om te voorkomen dat ik weer twee bussen zou gaan missen ben ik vandaag maar eens iets vroeger vertrokken en ja hoor, zonder problemen thuis. Zelfs nog tijd genoeg om een stoofpotje te maken.
Kalfsvlees met kappertjes en basilicum.
Ik weet niet hoe dit deel van het kalf heet, het leek wel een soort succade, in ieder geval was het in anderhalf uur botermals en heel smakelijk.
Voor vier personen;
750 gram kalfsvlees in reepjes gesneden
boter of olijfolie
1 ui en twee teentjes knoflook, fijngesneden
peper, zout en wat nootmuskaat
1 eetlepel kappertjes
twee plakken citroen in partjes gesneden
een scheutje witte wijn
1/4 slagroom
Bak de ui en knoflook aan in de boter of olie. Schep ze uit de pan. Braad dan het vlees aan, als de stukjes vlees mooi bruin zijn de uien er weer bijvoegen. blus af met de witte wijn.
Kruid met peper, zout en wat nootmuskaat en laat het geheel zo zachtjes een uurtje stoven. Voeg eventueel wat bouillon toe.
Voeg de kappertjes erbij, de stukjes citroen de fijngehakte basilicum en de room.
Laat zo nog ongeveer 15 tot 30 minuten stoven.
Wij aten er rijst bij en courgette met tomaat uit de oven.
Espresso toe.
© ellen
Ik had zwaar de pest in vanavond! Geen zin meer in wat-dan-ook eten.
Ik kan regelmatig met de Jongste Bediende meerijden naar mijn werk, maar hij heeft vaak afwijkende werktijden en dan reis ik met het openbaar vervoer.
Helaas is dat openbaar vervoer laatste maanden helemaal niet meer te vertrouwen. Ik ben om 16.00 vertrokken van mijn werkplek en kwam om 18.15 uur thuis aan! Op een afstand van 24 kilometer vind ik dat een wel erg lange reistijd!
Ik verlliet op de gewone tijd mijn werkplek, wandelde rustig naar de bushalte, en ….geen bus! Na een half uur wachten, nog geen bus…, grom grom, eindelijk na 45 minuten een bus!!!
Stampvol natuurlijk, dus mocht ik ook nog de hele weg ( 24 kilometer, plus file) staan!!! Mijn humeur daalt dan tot helemaal nul!
(In die tijd hadden volgens het reistijdenschema 3 bussen de halte moeten passeren!!!)
En die reis kost me dan ongeveer acht euro.(heen en terug)
Het is niet de eerste keer sinds het openbaar vervoer hier particulier aanbesteed is! Bussen verdwijnen gewoon, komen niet meer op tijd, zijn stampvol, kortom ergernis alom. Klagen bij de verantwoordelijke vervoersdienst Arriva heeft geen zin, je krijgt niet eens antwoord!
Duurzame oplossingen voor het CO2 probleem? Nog even en ik ga ook maar autorijden, zo is het geen doen meer.
Met dank aan de bedenkers van het privatiseren van het openbaar vervoer.
Mij vergaat de eetlust zo wel!
Gisteren aten we risotto met spinazie. Aldo merkte op dat het recept van Jamie niet klopt, ik weet niet of mijn recept wel klopt. Het is moeilijk precies te zeggen hoeveel vocht je bijvoorbeeld nodig hebt voor de risotto. Dat is afhankelijk van de rijstsoort en ook hoe je de risotto het liefste wil eten. Wij houden van “romig” met een flinke klont boter erdoor en veel kaas. De risotto gisteren was ook niet echt gepland dus had ik niet alles in huis wat eigenlijk nodig zou zijn. Een recept gaat dan een eigen leven leiden. Ingrediënten worden vervangen door wat er wel in huis is. Vaak levert dat een prima resultaat op, soms minder.
Zo had ik gisteren geen kippenbouillon meer op voorraad. Ik had bouillon kunnen maken van blokjes, maar prefereer dan toch verse, zelfgemaakte runderbouillon.
Eigenlijk zou ik Pecorino moeten gebruiken, dat was ook niet in huis. Wel Hollandse schapenkaas. Ik gebruikte een combinatie van deze kaas en Parmezaanse kaas.
Ik maakte de risotto als volgt;
voor vier personen;
3 eetlepels olijfolie
75 gram spek in kleine blokjes
1 ui en twee teentjes knoflook, fijngesnipperd
300 gram arboriorijst
ongeveer 1,5 liter runderbouillon
een klein handjevol gedroogde trompette de la mort (een uurtje weken in water, het weekvocht bij de bouillon voegen)
175 gram spinazie, in fijne reepjes gesneden
75 gram schapenkaas en 75 gram parmezaanse kaas, vlak voor het verwerken geraspt
1 eetlepel boter.
Verwarm de olie en bak daarin het spek, de ui en de knoflook zachtjes aan. Voeg de rijst erbij en roer tot elk korreltje met olie bedekt is. Doe dan de paddestoelen erbij.
Zorg dat de bouillon aan de kook is en zet de beide pannen naast elkaar. Schep een paar lepels bouillon bij de rijst en roer. Voeg steeds, roerend met een houten lepel, de bouillon beetje voor beetje toe.
Na zo’n 20 minuten is de rijst beetgaar. Voeg de spinazieblaadjes toe en roer.
Haal de pan van het vuur en roer de boter en de kaas door de rijst.
Dien snel op.
Natuurlijk had ik teveel risotto, van het restant maak ik vandaag risottoballetjes.
wordt vervolgd dus.
© ellen
Het eerste zonnetje, verse koffie, een mooi boek en een paaseitje, heerlijk!!!
In 1843 opende de Zoo van Antwerpen haar poorten voor het publiek. Alweer een eeuwigheid geleden. Een van de atracties uit die eerste jaren was het exotisch kippenras, met name het Brahmahoen uit Zuid-oost Azië. Nieuwsgierige kippenfokkers kregen de kans om die exoten te kruisen met inheemse vleesrassen en korte tijd later was de Mechelse Koekoek geboren. Een mooie wit-zwarte kip met een grof beendergestel en bevederde poten. Het beest had stevig, maar heel mals vlees. De productie bleef tamelijk lokaal, maar op de markten van Merchtem, Mechelen en Londerzeel werd het verreweg de belangrijkste vleeskip. Brussel had zijn eigen variant: het Brussels Kieken. Het vlees vond al snel gretig aftrek in de grote restaurants van België, en terecht.
Na de Tweede Wereldoorlog ging het ras bijna ten onder aan een “geheimzinnige” kuikenziekte. Het is (zoals zo vaak) de verdienste van enkele hobbyboeren dat het ras overleefde. Pas in de jaren tachtig van de vorige eeuw werd er serieus werk gemaakt van de herintroductie van dit voortreffelijk hoen voor een breder publiek. Voordeel: door inschakeling van de bio-industrie kwam het vlees op grote schaal en tegen betaalbare prijs beschikbaar voor een breed publiek. Nadeel: intensief fokken deed de kwaliteit van het vlees fors afnemen. (En dan heb ik het niet eens over het dierenleed welk nu eenmaal altijd gepaard gaat met bio-industrie.)
In 1999 beleefde België zijn dioxinecrisis. Naast een hele hoop leed leverde dat schandaal ook iets positiefs op. Het heeft in België het besef doen groeien dat je gezond en lekker vlees niet voor een grijpstuiver kunt produceren. Het gevolg is dat er momenteel naast de Mechelse Koekoek nog een drietal uitstekende rassen worden gekweekt, waarbij kwaliteit op de voorgrond staat. De consument wil er voor betalen. Sinds kort is er ook een eko-koekoek op grotere schaal in de handel.
De Mechelsse Koekoek is een erg smakelijke kip. Het vlees is malser en minder vet dan dat van bij voorbeeld de Franse Bresse-kip of de Zwartpoot uit Landes. Wij aten onze Koekoek gisteravond gegrilt, nauwelijks gekruid, om een zuiver beeld te krijgen van de smaak. En smaak had-ie. De poten deden denken aan parelhoen en zelfs het witte borstvlees had iets pittigs. Het vlees was uitermate mals.
Kanttekening: de Koekoek, zoals hij wordt aangeboden bij Delhaize en Carrefour(GB), komt wel degelijk uit de bio-industrie. De beesten leven wat langer, dat wel. En ook hebben ze wat meer ruimte dan de gangbare bio-kip. Maar toch, het blijft bio-industrie. We moeten op zoek naar de eco-koekoek. Die zal aanmerkelijk duurder zijn dan de € 6,– die wij betaalden voor dit beest van 1100 gram. Maar goed, dat hebben we er dan wel voor over. Ons is beloofd dat die eco’s nóg lekkerder zijn…
Het plaatje komt van het Vlaams Informatiecentrum over Land- en Tuinbouw. Voor de tekst maakte ik vrijelijk gebruik van het boek België à la Carte van Toni De Conink e.a. (Lannoo, 2005).
© paul
Hè hè, ik ben net thuis! Vandaag een dagje extra gewerkt, het was open dag op onze Pabo. Gelukkig was het mooi weer en waren er weer genoeg belangstellenden, dan is zo’n dagje extra werk helemaal niet erg.
Thuis wachten er twee hondjes, Hond Max én Hond Spot. Hond Spot logeert hier een weekendje. De hondjes willen dan ook wel weer een rondje lopen enzovoorts.
Maar goed, eigenlijk wilde ik over het brood schrijven; gisterenavond gebakken een gevuld brood.
Ditmaal met een vulling van gehakt van de Sumiranboerderij, gedroogde tomaatjes, pepertjes, en wat tomatenpulpa. Het vorige brood was lekker maar de vulling was niet goed verdeeld, dat was ditmaal beter gelukt.
ik gebruikte;
250 gram gehakt
1 ui en 2 teentjes knoflook, fijngesnippers
8 zongedroogde tomaatjes
2 scherpe spaanse pepertjes
1 theelepel gedroogde oregano
1 kop tomatenpulpo
Het gehakt met ui en knoflook even losbakken, de tomaatjes en kruiden toevoegen. Tomatenpulpo erbij en het geheel nog 10 minuten laten stoven.
Het deeg na het rijzen nogmaals kneden en dan in twee langwerpige plakken uitrollen.
Een laag op een ingevet bakbllik leggen en de gehakt/tomatendsaus erover scheppen.
De tweede deeglaag erop leggen, even aandrukken en het geheel 20 minuten laten rijzen.
Dan het blik in een voorverwarmde oven op 200 graden 30 minuten bakken.
Serveer het brood met olijven, pesto, ansjovisjes en wat je nog meer aan lekkers in huis hebt. Een mooie versnapering voor de zaterdagavond, glas wijn erbij en het weekend kan beginnen.
Het is nu inmiddels bijna elf uur. Ik schreef vanmiddag rond vijf uur het begin van dit logje, daarna kwam er bezoek, de Keizer van Monera, De Jongste Bediende en de PR Manager van het Ministerie…Druk, druk, druk… en heel gezellig! Over de PR Manager later meer.
De hondjes kregen eindelijk het hondenbier, gelukkig waren ze niet bijzonder onder de indruk van deze noviteit. Ieder een half “pilsje” vonden ze meer dan genoeg.
Het diner vandaag; risotto met schapenkaas en spinazie. Morgen het recept!
En vanavond aten we Mechelse koekoek! Wie nu denkt dat het Ministerie op vogeljacht is geweest heeft het mis! Een Mechelse koekoek is een kip. Een bijzondere soort, door ons nog nooit in Nederland in een winkel gezien, maar in Belgie gewoon te koop. Een hele smakelijke kip ook, niet helemaal biologisch, maar zeker geen fokbatterij plofkip. In het verleden aten wij deze kip wel vaker, maar zoals dat gaat, gewoon een tijdje in de vergetelheid geraakt. Toen we vorige week the best frites in the world gingen eten in Belgie schoot het me opeens weer te binnen; “Mechelse Koekoek”, dát waren lekkere kippen. We gingen op zoek en kochten er twee. Ik bewaarde ze in de diepvries en vandaag ging nummer één in de oven. Heel gewoon maar als je een goede kip hebt ook heel smakelijk. En het moet gezegd worden, de Mechelse koekoek was prima van smaak.
We aten er aardappelpuree bij en gestoofde bleekselderij.
Nummer twee zal ik volgende week klaarmaken in rode Bourgogne; coq au vin rouge
Paul zal vannacht de hele geschiedenis van deze bijzondere kip op het weblog zetten.
© ellen