Pasen…

Paasei van Marleen...
Het is nacht en ik ben op mijn werkplek. Voor de nieuwe lezers: ik werk al sinds mensenheugenis bij nacht en ontij… En niet alleen door de week ben ik paraat, ook weekenddiensten vallen mij ten deel. Mijn cliëntèle slaapt nu, en dat biedt me de gelegenheid om een korte overpeinzing te maken.

Andere jaren besteedden we wat ruimer aandacht aan Pasen op deze web-site. Niet vanuit religieus oogpunt, want daar doen wij niet aan. Maar op een of andere manier is het Paasfeest iets wat ons toch altijd bezig houdt. Meer universeel; het is het soort feest waarmee we de komst van de lente vieren, zoiets… Er hoort op enig moment wat ingetogenheid bij, wat overpeinzing. Maar er moet ook uitbundig gefeest worden, ‘n beetje heidens….

Straks maak ik voor Ellen een Paasontbijt, simpel maar smakelijk. Verse jus, eitjes, kazen en vleeswaar. Goed brood, hartig en zoet. Voor Ellen sterke koffie, voor mij een glas witte wijn, ik mag per slot om een uur of tien gaan slapen.

Ach, ik heb weinig te klagen. Ellen bereidt vanavond een duifje voor me en op maandag komen vrienden en familie voor de traditionele Paaslunch. Dan wordt het feest…

Ik zou je een Zalig Pasen kunnen wensen, maar dat klinkt wel heel erg katholiek. En Vrolijk Paasfeest is dan weer een beetje lullig. Laat ik het, bij gebrek aan beter, houden bij de wens zoals die elk jaar op de voorpagina van de Franstalige uitgave van het stripblad Kuifje prijkte: Joyeuses Paques

© paul

 

Alle koekjes op een stokje…

Alle koekjes op een stokje...
Alle gekheid op een stokje… nee koekjes op een stokje! Soms kunnen problemen zo eenvoudig opgelost worden dat het bijna te simpel is, zo ook de bereiding van deze koekjes, doodsimpel… Je maakt een deegje, laat het even rusten en bakt er fraaie koekjes van. Amandelkrullen heten de koekjes. Krullen? Ja, krullen! De koekjes moeten dus niet plat geserveerd worden maar krullen… en hoe doet onze nationale banketbakker Holtkamp dat? Juist, hij vouwt ze gewoon over een bezemsteel! Je moet maar op het idee komen, grote uitvindingen zitten soms in een klein hoekje. Ik weet niet of in de echte bakkerij deze krullen ook met behulp van een bezemsteel gemaakt worden, dat wil ik ook eigenlijk niet weten. Thuis gebruiken bakker Holtkamp en zijn kleindochter Stella in iedere geval dit simpele hulpmiddel.
Op Foodtube kun je ze aan het werk zien in de kleine thuiskeuken van de banketbakker in ruste, nou ja in ruste… Bakker Holtkamp bakt er, samen met Stella, lustig op los en daar zijn via het kanaal Foodtube hele aardige filmpjes van te bekijken. Zeer leerzaam om te zien hoe de bakker de fijne kneepjes van zijn vak onthult.

Ach, het spreekt voor zich, ik schrijf hier even de ingrediënten op en de volgorde. Met de instructies van de bakker én de bezemsteel bak je nog vóór de Pasen deze heerlijke koekjes…

    • 50 gram geschaafde amandelen
    • 70 gram fijne suiker
    • 25 gram patentbloem (je kunt ook glutenvrije bloem gebruiken)
    • 10 gram vanillesuiker
    • 10 gram roomboter
    • 1 losgeklopt ei
    • 1 eetlepel water
    • een mespuntje zout

Amandelkrullen...
Meng de amandelen met de suiker, de vanillesuiker en de bloem. Smelt de boter en roer die met het ei, het water en het zout door het mengsel. Laat het deeg een uurtje staan. Verwarm de oven voor op 170 graden en smeer het bakblik in met boter. Leg op het blik kleine hoopjes van het beslag. Leg ze ver genoeg uit elkaar, het deeg vloeit erg uit! Druk de hoopjes beslag met een natte vork plat en bak ze dan in 10-15 minuten lichtbruin. Schep ze met een pannenkoekmes van de bakplaat en vouw ze over de bezemsteel zodat ze een mooie ronding krijgen. (Ik legde de bezemsteel gewoon losjes over twee keukenstoelen.) Werk snel, de koekjes stijven meteen op en dan kun je ze niet meer vouwen, dan breken ze. Bewaar de amandelkrullen in een afgesloten koektrommel.

Kopje espresso erbij, heerlijk!

© ellen.

Villa Cafaggio Chianti Classico 2010…

Chianti Classico
Ik kocht de fles twee jaar geleden en legde hem netjes op, onder in de kelder, achter de Bourgognes. De fles bevond zich buiten mijn gezichtsveld, en daarmee raakte hij ook uit mijn geheugen. Ik dacht er nog een enkele keer aan, maar slechts heel vluchtig.

Toen ik vandeweek in mijn keldertje aan het rommelen was, op zoek naar redelijke sloeberwijn voor een wat groter gezelschap, kreeg ik de fles opeens weer onder ogen. Ik besloot hem naar boven te halen. Niet voor het wat grotere gezelschap, je hoefde per slot niet ál je hobby’s te delen met je vrienden, nee, ik wilde hem gebruiken bij een maaltijd met Ellen.

Een goede dag later was het zover. De wijn raakte intussen gewend aan de temperatuur in huis, en in de oven warmde een sappige entrecôte zich aan de spiraalgril. Tijd om de kurk te verwijderen.

Een explosie van geuren steeg op uit mijn glas, nadat ik een beetje vanuit de hoogte de wijn geschonken had om er meteen maar wat zuurstof bij te mengen. En dan die eerste slok… Die eerste slok was goddelijk. Zo fijn, zo zacht, zo vol

De wijnkoopman had me destijds op het hart gedrukt om de fles een aantal jaren weg te leggen. Tot 2020 bleef hij in kwaliteit toenemen, werd me verzekerd. Ik zal ook toen gedacht hebben: ja, ja, dat gaat mooi niet lukken… Intussen was de wijn evengoed vijf jaar oud geworden en had ik per ongeluk bij gedragen aan de kwaliteitstoename, simpelweg door de wijn te vergeten. Ik betaalde destijds € 10,- voor de fles.

Het valt me moeilijk om een beschrijving te geven van smaak en geur. Ik doe het maar met een vergelijking. Je hebt ongetwijfeld wel eens Chianti gedronken, mogelijk uit zo’n mandfles. Redelijk makkelijke wijn, een beetje hard, maar fruitig. Die typische Chiantismaak moet je je voor de geest houden, zo smaakte deze wijn namelijk ook. Maar dan honderd keer lekkerder. En vol, en zacht, zacht, zacht…

© paul

 

 

Tomatenhaters en tomatenlaters…

campingmaaltijd
Dat een deel van de schare lezers mijn liefhebberij in bloedworst, pensen en beuling niet deelt, ik kan er mee leven. En dat mijn voorkeur voor lever, niertjes en ander orgaanvlees slechts in kleine kring wordt gewaardeerd, ik heb er begrip voor…

Maar dat er mensen bestaan die gewoonweg nooit uien in huis hebben en wel pretenderen elke dag een goede maaltijd te bereiden, ik kan me er niks bij voorstellen. En toch komen ze voor, ze hebben het me zelf verteld. Ongelofelijk… Zo bestaan er ook tomatenhaters, en de iets mildere vorm: tomatenlaters.

De eerste groep is simpelweg gestoord, zoveel is duidelijk. Men grilt ervan wanneer een recept tomaat voorschrijft en men kokhalst bij het aanschouwen van de rode vruchtjes. Op een of andere manier heeft men een trauma opgelopen, waarbij de tomaat kennelijk een crusiale rol speelt. De kwaal (lees: ziekte) zou met enige professionele begeleiding bestreden kunnen worden, maar met de huidige afbraakpolitiek in de geestelijke gezondheidszorg heb ik er weinig geloof in.

De tweede groep, die van de tomatenlaters, is eigenlijk veel erger. Ach ja, zo’n rood bolletje, ik snijd er wel eens partjes van voor over de salade, ‘t kleurt zo leuk. En dat  was het dan. En wanneer je vervolgens begint te argumenteren (… gezond, lekker, voedzaam, past overal bij, verhoogt de kwaliteiten van andere ingrediënten…) word je meewarig bekeken. Ja erger, men lacht je wat gemelijk toe.

De domme tomatenlater is degene die je toeblaft: Gezond? Als het gezond moet neem ik wel een vitaminepil! De (iets) slimmere tomatenlater komt meteen met het aloude argument dat de tomaat verworden is tot een waterbom, en dat het nooit meer goed zal komen. En ik weiger goed geld te betalen voor water!..

Enfin, ik heb het opgegeven om zoveel stupide vijandigheid te weerleggen. Gelukkig merkte ik dat de groep van laters en haters relatief klein is. Maar ze bestaan lezer, ze bestaan…

Tomaten als waterbommen komen dezer dagen gelukkig minder voor. En slappe, verweekte uien waar je niet één traan om hoeft te pinken worden ook weer zeldzaam, telers hebben hun les geleerd!

En uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor de kwaliteit van je inkopen; knijp erin, voel eraan en vooral: vraag of je een beetje mag proeven. Voor de beste spullen zit je niet altijd op de eerste rij wanneer je je hand op de knip houdt, maar een kritische houding en een beetje uitkijken belooft wat goeds.

Ach lezer, wij wisten het allang, we voelden het instinctmatig aan: de tomaat, maar ook de ui: het zijn toppers, nauwelijks te vergelijken met enig ander culinair ingrediënt, alle haters, laters en ontkenners ten spijt…

© paul