Hond Max is niet meer. Vanmiddag rond een uur of vijf sliep hij in, hij zou niet meer wakker worden.
We zagen het al een tijdje aankomen, maar de laatste paar dagen kwam alles in een stroomversnelling. Ouderdom sloopte zijn organen, het leven sijpelde weg uit zijn oude lijf.
Max was al volwassen toen hij in ons gezinnetje belandde, toch heeft hij daar alsnog twaalf en een half jaar van deel uit gemaakt. En dat is héél lang. En we hadden er een beste maat aan!
Hond Max ligt begraven in de schaduw van een beukenboom. Met z’n zessen bewezen we hem de laatste eer. Het Kind was er en Andy, Marleen ook en de Jongste Bediende, en uiteraard Ellen en ik. Hond Max z’n rustplaats ligt in een singel aan het eind van de moestuin aan de Witte Brug nummer 5. Een betere plaats is niet denkbaar.
Een lieve groet aan Maja van den Akker, de dierenarts die Hond Max en ons het onvermijdelijke zo makkelijk maakte.
Rust zacht lieve Max…
© ellen-paul
