Het laatste vacantie-worstje ís niet meer. Het viel ten prooi aan mijn snoepzucht. Dat is niet erg, het moest zo onderhand toch op. Ellen wil wel een schijfje meepikken, het grootste deel is toch altijd voor mij. Ik ben dol op worstjes, goed gedroogd, nog net sappig van binnen en gemaakt van het beste varken.

Ik vertelde je al over die worstjes met verschillende smaken, eend, fazant, paddenstoelen en vijgen. Heel mooie worstjes hoor, daar niet van. Maar op diezelfde markt in Saint-Pourcain-sur-Sioule stond die mevrouw met de vleeswaren van haar eigen ecologische varkens. Daar kwam ook dit worstje vandaan. En dat was van ander kaliber. Enfin…, ik ga niet weer in superlatieven vervallen, dat doe ik al veel te vaak. De foto spreekt voor zich.

Van diezelfde mevrouw hebben we nog een weckpot met rilettes op de kelderplank staan. Varkensvlees, gekookt in eigen vet en sappen, fijn gesneden en in een potje gestopt onder een laagje vet. Er doet zich binnenkort beslist een gelegenheid voor om het te openen. Dan hoor je ervan.

© paul

Dit was vandeweek wat er nog restte van vier mooie worstjes. En ook die restanten bestaan inmiddels  niet meer. We beginnen aardig door onze meegebrachte eetwaar te geraken.

We kochten de worstjes op de markt bij dat mannetje waar we ook de fagots gekocht hadden. Het was een speciaal aanbod, vier voor een tientje. Normaal zijn die dingen veel duurder, maar het was Quatorze Juillet en het mannetje wilde iets extra’s doen.

De kleur van de touwtjes gaf aan wat de inhoud van elk worstje was. Geel betekende eend, rood-wit fazant, blauw-wit paddenstoelen en rood-blauw stond voor vijgen. Ik had het snel genoteerd op de achterkant van een visitekaartje van het Ministerie, ik zou het nooit onthouden hebben…                  De basis van elk worstje was varkensvlees.

Nogmaals, het waren heel behoorlijke worstjes, maar niet van de top-kwaliteit die we een paar kraampjes verderop vonden. Ze waren goed gedroogd, en toch niet te hard geworden. Al smaakten de worstjes dan allemaal verschillend, ik proefde weinig paddenstoel, eend of fazant. Alleen die vijgenworst… De smaak en het zoet van de vruchten plooide zich zo mooi om die van het sappige varkensvlees. Daar zou ik nog graag eens wat kilometers voor omrijden.

De prijs-kwaliteitsverhouding was overigens prima.

© paul

Het Franse woord “fagot” betekent zoiets als bundeltje (houtjes of stokjes). In Auvergne gebruiken ze het woord in de meervoudsvorm en duiden er dan een bundeltje worstjes mee aan. Auvergne heeft niet het alleenrecht op de fagotsproductie, ze worden ook gemaakt in de Jura, de Alpen en de Elzas. Als je het echter over fagots hebt in Frankrijk, dan gaat het eigenlijk altijd over worstjes uit de Auvergne.

Het betreft het type gedroogde worst. De inhoud bestaat altijd uit varkensvlees, varkensspek en kruiderij. Dat laatste en de manier en mate van drogen bepalen de smaak. (En natuurlijk de kwaliteit van het vlees, maar dat is evident.) De verpakking is échte darm. We kochten die van ons op de weekmarkt van Saint-Pourcain-sur-Sioule bij een handelaar in ambachtelijke worsten. Deze worstjes waren pittig gekruid met piment. Ze waren niet keihard en afgezien van de scherpte wat zoetig van smaak. Op de foto valt het formaat niet af te lezen, maar je moet denken aan iets ter grote van een bifi-worstje. Ze werden aangeboden in bundeltjes van tien. Aanbevelenswaardig als borrelhap of apéritief. Een paar van die worstjes, olijven, kaas en lekker brood waren voor ons een prima lunch.

Blijft de vraag waar ze zulke kleine darmpjes vandaan halen. Babyvarkentjes?

© paul