Als toetje koos ik een geitenkaasje uit Bretagne met een paar schijfjes perzik. Ik neem graag een peertje bij de kaas, maar het is de tijd niet. De combinatie van vanavond was het zomers alternatief.

Het is een eenvoudig kaasje, het komt uit de fabriek en wordt gemaakt in Nantes, in het zuiden van Bretagne. Het heet: Mélusine, fromage de chevre. Geitenkaas dus. Het wordt geproduceert door een coöperatie-achtig bedrijf dat luistert naar de naam Eurial Poitouraines, een grote als het gaat om fabrieksgeiten.

Mijn kaasje was al mooi aangerijpt, we hadden het al even in huis. De zuivel was roomwit, de korst iets donkerder. De smaak was zacht, het ontbrak geheel aan scherpte. Heel vaag proefde ik wat notigs, maar vooral het zacht-romige stond op de voorgrond. Ik prefereer kaasjes als Crottin de Chavignol, die wel scherp zijn en een beetje typisch, kaasjes voor de liefhebber. Ons kaasje van vanavond was geschikt voor een “breed publiek”. Wel lekker hoor. En het bewijs dat ook een fabriekskaasje “diepgang” kan hebben.

De kaasjes worden aangeboden in rolletjes van ongeveer 180 gram. Je snijdt er gewoon plakjes van. De afbeelding laat het plaatje zien op het wikkel, zodat je het herkent. Ondanks dat het een heel gewoon kaasje is in Frankrijk moet je hier ten lande toch naar de betere kaashandel om het te bemachtigen. De prijs is me ontschoten, maar die was niet exorbitant. Het kaasje is geschikt om te verwerken in gerechten.

©  paul

Zaterdag kocht ik wat kazen in en het oog viel daarbij op een klein geitenkaasje uit Sancerrois. In het verleden had ik het al eens gekocht in het buitenland, en het verheugde me dat ik het nu vlak bij huis tegen kwam. Gisteren ochtend  heb ik het op mijn dooie gemak op zitten peuzelen.

Het kaasje heet Crottin de Chavignol. Het is een geitenkaasje en het komt uit de omgeving van het dorp Chavignol in de Sancerrois (Loire-vallei, Frankrijk). Deze kaasjes worden daar al sinds de 16^e eeuw geproduceerd.  In de 19^e eeuw was het in veel wijngebieden in Frankrijk kommer en kwel ten gevolge van een schimmel in de wijnstokken die hele wijngaarden uitroeide. Wél betekende het dat er op allerlei plaatsen grond vrij kwam om andere dingen te doen, zoals bij voorbeeld het fokken van geiten. En verder zorgde de nieuw aangelegde spoorlijn van Nevers naar Parijs dat er een enorme markt voor de  kaasjes open ging.

Crottin de Chavignol is gezegend met een  AOC keurmerk. Dat wil zeggen dat  de kaas alleen zo mag heten wanneer hij traditioneel is bereid en de melk uit de omgeving van Chavignol komt. Mijn kaasje kwam van een wat grotere producent, de firma Triballat. Zij komen niet  precies uit de streek, maar voldoen verder aan alle eisen, zodat de kaas wel degelijk de beschermde naam mag dragen

Zijn de kaasjes vers (na 48 uur) dan wegen ze ongeveer 140 gram.

Dan volgt de rijping, die kan 10 dagen tot 4 maanden belopen. De kaas verliest almaar vocht, en de smaak wordt scherper en geprononceerder.Mijn kaasje woog 60 gram en was in het voorlaatste stadium van rijping, Sec genaamd . Het smaakte notig, maar met de nodige scherpte en een beetje zout. Ik vind die scherpte juist zo lekker, maar ik weet dat een hoop mensen er van gruwen. Een Engelse kaasrecencente schreef: afschuwelijk scherp, zout en intimiderend van smaak. (Beetje overdreven lijkt me…) Hoe dan ook, houd je van pittige, wat scherpe kaas, probeer dan beslist eens deze Crottin de Chavignol.

Ik dronk er rozé bij. Dat ging, maar het was niet echt overtuigend. Eigenlijk zou je een mooie Sancerre moeten nemen, maar die hadden we even niet in huis.

Foto via Google.

© paul