Ik zat met Jan Wolkers aan de keukentafel, Ellen lag met Thomas Mann op de bank en hond Max droomde van Martin Gaus in z’n mand. Een serene rust in en om huis, en dat gedurende een groot deel van de middag…
Toen Ellen dan toch even de deur uit moest voor wat kleine boodschapjes sommeerde ze de hond om zijn riem om te doen. Intussen ze trok de voordeur open en daar stond het potje. Of eigenlijk de pot, want het was er een van het grotere formaat.
Iemand had de gemberpot te vondeling gelegd op onze stoep. We hebben het niet horen gebeuren, de hond sloeg niet aan.
Je zou denken dat het iemand geweest is die vaak aan de deur komt. Hond Max is waaks genoeg, zeker daar waar het vreemden betreft. Het moet ook iemand zijn geweest die onze liefde voor gemberpotten  kende, mogelijk een lezer die het weblog al jaren volgt. Ik schreef namelijk al eens over dat keramiek. Maar waarom heeft die onbekende bekende niet gewoon aangebeld? Wij willen hem of haar graag bedanken.
Raadselen lezer, raadselen…

¢ paul

Vandaag heb ik voor het eerst op het nieuwe fornuis van De Jongste Bediende en Marleen gekookt. Hun nieuwe huis aan De Witte Brug is nog niet helemaal af maar alles is in gereedheid gebracht voor de kerstdagen. We eten eerste kerstdag, zoals ieder jaar, met 20 mensen en ditmaal in het nieuwe huis. We zijn een aantal dagen druk bezig geweest met het opruimen en gezellig maken van het huis. Alle bouwmaterialen en gereedschap aan de kant, de vloeren geveegd, en vooral eindeloos veel borden, glazen, potten en pannen verhuizen. Dat alles in een schitterend landschap. Een gelukkig mens die hier mag wonen met zo’n oprijlaan!!

Gisteren was het ook de Grote Boodschappendag, bijna alle lijstjes zijn afgewerkt, bijna alle boodschappen gedaan. De wijn is voorgeproefd, de kerstboom opgetuigd.
© ellen.

Ik ben weer heel erg verwend met goede wensen, prachtige boeken, bloemen, appels, bonnen voor boeken, dvd’s, flesjes…
Dank je wel allemaal.
Natuurlijk, bijna traditiegetrouw, kreeg ik ook weer een “vreemd apparaat” voor in de keuken. Onmisbaar eigenlijk.
Ans en Hijn, in hun nimmer aflatende speurtocht naar parafernalea die de schijn van onmisbaarheid in zich dragen, vonden dit welhaast ultieme ding voor ons…

Eerdere vondsten waren bijvoorbeeld al het ding om vierkante eieren te maken, de krokettenmachine, de picknick koeltas en ontelbare espressopotjes…

“Maar dit heb je echt nodig, je kunt nu nooit meer zonder!”
Ze zaten met 6 stuks in een nog nieuw doosje.

Morgen zal ik een mooi gerecht klaarmaken met deze dingen.
Ik ben benieuwd of iemand weet waar dit ding voor dient??? Bezoekers van het feestje weten natuurlijk al precies wat dit nu weer voor een ding is en waar je het voor kunt gebruiken. Zij mogen niet meer raden!

© ellen.

Petazzie (spreek uit: putazzie) is een begrip in een groot deel van Brabant. Zeker als er achter staat: mî skrûwsaws. Het begrip staat voor stamppot met uiensaus, een degelijke en voedzame maaltijd. Voedsel voor het niet al te rijke volksdeel uit onze contreien. Bij ons thuis aten we het op vrijdag, al dan niet vergezeld door een stukje vis.

De laatste jaren kreeg het begrip een extra betekenis. Petazzie staat voor een theater-act. Twee mannen, twee vrouwen. Wereldberoemd in Zuidoost Brabant.

Begonnen als een carnavalsgroepje groeide Petazzie uit tot een kleinkunstensemble van grote allure. De bekendheid beperkt zich tot Brabant en het noorden van Limburg, maar het programma van Petazzie zou op geen enkel Vlaams of Nederlands podium misstaan.

Het Ministerie is fan, al járen. We kunnen al hullie teksten meezingen, en voor het volk in onze omgeving geldt dat evenzo.

Petazzie is na enkele “stille” jaren bezig met een fenomenale come-back. Heroverden ze eerst Helmond met een  serie uitverkochte voorstellingen, ze zijn nu bezig met eenzelfde zegetocht in de regio.

Eupotours bezocht een concert.

Als blijvend aandenken schaften ze voor Ellen een schort aan. En die is nu opgenomen in de ere-gallerij van Keukengerei van het Ministerie.

© paul