Ik zat met Jan Wolkers aan de keukentafel, Ellen lag met Thomas Mann op de bank en hond Max droomde van Martin Gaus in z’n mand. Een serene rust in en om huis, en dat gedurende een groot deel van de middag…
Toen Ellen dan toch even de deur uit moest voor wat kleine boodschapjes sommeerde ze de hond om zijn riem om te doen. Intussen ze trok de voordeur open en daar stond het potje. Of eigenlijk de pot, want het was er een van het grotere formaat.
Iemand had de gemberpot te vondeling gelegd op onze stoep. We hebben het niet horen gebeuren, de hond sloeg niet aan.
Je zou denken dat het iemand geweest is die vaak aan de deur komt. Hond Max is waaks genoeg, zeker daar waar het vreemden betreft. Het moet ook iemand zijn geweest die onze liefde voor gemberpotten  kende, mogelijk een lezer die het weblog al jaren volgt. Ik schreef namelijk al eens over dat keramiek. Maar waarom heeft die onbekende bekende niet gewoon aangebeld? Wij willen hem of haar graag bedanken.
Raadselen lezer, raadselen…

¢ paul