MICHELE EN CONSTANTINO GEFELICITEERD!..

vrijdag 14 okt. 2005 E-mailkrant Eindhovens Dagblad 

GEMERTSE BROERS IN DE PRIJZEN BIJ NATIONALE PIZZABAKWEDSTRIJD
‘Mijn fantasie zit in de pizza’
Foto Ton de Hond.
De Gemertse broers Michele (links) en Costantino Esposito haalden onlangs drie prijzen bij de Nationale pizzabakwedstrijd in Emmeloord.

Vrijdag 14 oktober 2005 – GEMERT – De zestienjarige Michele Esposito uit Gemert was eigenlijk niet van plan om naar de Nationale pizzabakwedstrijd in Emmeloord te gaan. Angst om te falen speelde hem parten. Zijn broer Costantino (21) hielp hem daar echter overheen. Tijdens de wedstrijd, deze week, lieten de Gemertse broers achttien collega’s achter zich in de categorie pizza Fantasia.

REST EN DERGELIJKEN…

De eerste dag van mijn vacantie heb ik naar tevredenheid doorgebracht.

Uitgeslapen tot 09.30 uur, een forse wandeling met Max en natuurlijk het onvermijdelijke veldonderzoek aangaande paardenvlees en snacks.
Het is zo’n fantastisch nazomerweer (23 graden op 12 oktober) dat ik in de middag besloot een terras op te zoeken. Ik hoefde verder niks, ik dronk witte wijn en las m’n krantje. Om 16.00 uur haalde ik Ellen van haar werk en samen hebben we nog enkele uren bij De Keijzer gezeten, het kon wel eens de laatste mooie dag van het jaar zijn.
Voor Ellen kocht ik een mooie haas-biefstuk, ikzelf beperkte me tot het vlees van gisteren. Daarbij sla, en aardappelpuree (ook van gisteren). Maaltijd afgesloten met espresso en stukje chocolade, wat wil je nog meer.

Ik laat de hond nog even uit, en morgen is er weer een dag.

OUWE PAARDEN UIT DE SLOOT HALEN…

“Hebt U wel eens paard gegeten?.. Nee, zegt U?..  Ik dacht toch van wel!” Om deze stelling te staven ben ik vanochtend in alle vroegte eenvoudig, maar afdoende veldonderzoek gaan doen. Snel even binnengeschoten bij de plaatselijke grootgrutter. En jawel hoor, zowel in diverse merken frikandel alsook in de naar Nederlandse maatstaven cullinaire snack “Kalfskroket” bevindt zich paardenvlees. Het staat gewoon op de verpakking. 

Ik heb er geen moeite mee wanneer mensen principieel bepaalde zaken niet gebruiken, ik kan daar zelfs waardering voor opbrengen. Mijn sympathie wordt echter danig op de proef gesteld wanneer ik met diezelfde mensen na een avond horecagebruik nog snel de innerlijke mens versterk doormiddel van “Vette Hap”. Want ook al ziet een frikandel er niet uit als een edele viervoeter, je had beter kunnen weten. Overigens ben ik bereid en genegen onze hond een hoofd toe te dichten, maar een paard???

© paul

MOPPEN EN ZANG AAN TAFEL…

pasta 003
We hebben vandaag drie kinderen en hun hond Spot (zie archief) te gast gehad. Ouders willen ook wel eens een dagje weg!

De drie dames gingen aan een sponsorloop deelnemen, dat nam al een groot deel van de dag in beslag.
Vanmorgen om kwart over acht, gingen we op de fiets naar de start. Het was heel mistig en toen klonk er opeens een driestemmig ; “I wish you a merry Christmas”. Zal wel door de atmosfeer gekomen zijn?
Maar niet te flauw, de oudste liep 20 kilometer en haar twee jongere zusjes 10 kilometer! Petje af meiden, kei goed gedaan!
Wat later werd het gelukkig weer heel mooi weer. “Gewoon”, zoals de laatste weken 20 á 25 graden. Ik geloof niet dat we ooit zo’n lange, mooie nazomer hebben gehad.

Tja en wat moet je dan koken? Ze lusten niet alles, daar stoor ik me meestal niet aan.
Maar vandaag hebben ze toch wel een hele prestatie geleverd. Ze mogen zelf kiezen. Friet dus.

Ze waren alle drie moe en hadden geen puf meer om nog mee te gaan naar de supermarkt, dus ik maar even snel alleen met de hondjes . Onze dochter vermaakte de dames intussen.
Voor ons mosselen, (recept zie archief) dat combineert mooi met die friet. Erbij komkommersla en appelmoes, zodat ze niet meteen vitaminegebrek krijgen. En dan moet altijd er een toetje zijn. Daar wordt ik altijd helemaal joef van al die enge toetjes in de supermarkt. Omdat Julia het altijd leuk vind om mee te helpen in de keuken, bedacht ik maar eens echt pudding te maken.

Pan en hulpstukken aflikken moet natuurlijk. We hebben chocaladepudding gemaakt, kei lekker!

Verder hebben we ons deze dag vermaakt met spelen, computeren, beetje ruziemaken, tekenen, roddelblaadje lezen (van onze dochter), hondendressuur, klimmen, rennen, zingen, zoeken naar de fietssleuteltjes, en weet ik wat nog meer.
Aan tafel zijn we vermaakt met o.a. het Kattenduet van Rossini! (ja, tweestemmig, bijna perfect!) Maar ook “We will rock you”, compleet met luchtgitaarspel.
De pudding was prima gelukt, alleen bleek de oude puddingvorm die ik heb, berekend op 1 1/2 liter pudding, en wij hadden maar ongeveer een halve liter gemaakt. Jammer de pudding kon niet uit de vorm gelost worden.
Voor ons was er kaas toe, en voor Lotte ook een stukje! Lotte is gek op Franse kaas. Vreemd maar ze pikte als drie-jarige kleuter er de beste soorten uit, en nu nog steeds. Haar zussen niet. Die vermaakten ons intussen met moppen; “Het is groen en zit op een hekje?” enz enz (oplossing van dit raadsel op aanvraag)
Te drinken was er ook iets, voor ons een glas Rivaner (Remich Luxemburg) en voor de dames een kan rosé, gemaakt van bosbessenlimonadesiroop aangelengd met water. Uit een echt wijnglas waar je kei voorzichtig mee moet doen, “dat zijn erfstukken!”

GEEN ZUIVERE KOFFIE 2…

Meldde ik gisteren het verbazingwekkende verhaal van de poepkoffie uit Indonesië, vandaag kwam mij ter ore dat er meer van dat soort gevallen bestaan. De informatie op internet (zo ook de mijne) is gebrekkig, maar ik zal proberen de geschiedenis zo volledig mogelijk te vertellen. 

In Vietnam rooft een wezelachtig beestje rijpe koffiebessen. Zoals de Indonesische loewak kan ook de wezel de pitten (koffieboon) niet verteren. In tegenstelling tot de loewak poept de wezel de bonen niet uit, maar zet het op een braken. De sappen in zijn maag hebben dan evenwel hun werk al gedaan. De uitgebraakte bonen worden door de lokale bevolking verzameld en direct aan de opkoper aangeboden. De jaarproductie is beduidend hoger dan die van Indonesië, dus de prijs lager. Voor 57 gram Kopi Luwak betaal je ruim 40 euro, dezelfde hoeveelheid Wezelkoffie doet om en nabij de 30. De smaak van de Wezelkoffie is meer chocoladeachtig dan die van de loewak. Ik ken overigens niemand die ooit deze of die andere koffie gedronken heeft. De “officiele” naam van de koffie is chon cafe.

© paul

GEEN ZUIVERE KOFFIE 1…

Je betaald zo’n slordige 850 Euro (achthonderdvijftig) voor een pond Kopi Luwak, maar dan heb je ook wat. Kopi Luwak is de duurste koffie ter wereld. Essentieel onderdeel van de bereiding is dat de koffieboon wordt opgegeten en weer wordt uitgepoept door de loewak, een marterachtige civetkat uit Indonesie die daarom ook wel “koffierat” wordt genoemd. De totale jaarproductie beloopt zo ongeveer 250 kilo, gepeuterd uit de drollen van de loewak. De smaak wordt omschreven als: aardachtig, mossig, siroopachtig, zacht en rijk. 

Op de wetenschapspagina van het VPRO-log las ik dat een Canadese onderzoeker, Massimo Marcone, nu heeft ontdekt wat de ingewanden van de loewak zo bijzonder maakt. Bepaalde proteïnen in de boon worden in de loewakmaag verteerd, andere worden omgezet in kleinere moleculen. Marcone hoopt het proces ooit te kunnen nabootsen. Daartoe voerde de onderzoeker de bonen al eens door de ingewanden van een familielid van de loewak, de Afrikaanse civetkat. Het resultaat was ronduit smerig.

© paul

CHINEES SOMS WEL LEKKER…

Vanavond niet gekookt vanwege jubileum. We moeten allebei werken dus een feestje zat er niet in, maar gezellig uit eten gaan hebben we al een tijdje niet meer gedaan.

Toen moesten we nog kiezen waar naar toe! En dat is moeilijk hier in Nederland. We hebben deze zomer zo heerlijk gegeten in Frankrijk Duitsland Belgie Luxemburg, maar hier in onze buurt is het altijd gedoe, van te duur, tot niet lekker, te chique enz enz. Maar vooral; Wij vinden de prijs / kwaliteit verhouding in Nederland nergens op slaan!!!! Maar misschien zijn wij wel veel te kritisch.
We besloten dus maar naar een Chinees restaurant te gaan in de buurt. Een van de weinigen die nog géén “lopend buffet” heeft. Wij hebben er een hekel aan om met een bordje in de rij te moeten staan, en willen vriendelijk bediend worden aan tafel. En dat doen ze daar nog.
Wij eten er af en toe, en altijd hetzelfde menu, ervan afwijken bleek eerder niet goed.
Wij eten altijd vooraf Dim Sum; gestoofde garnalen, en dan Peking eend met pruimensaus.
Een Pinot uit de Elzas erbij en espresso toe.
Was het toch een beetje feest. De Dim Sum was lekker, er mocht misschien wat kruiden onder in het mandje, ziet er mooier uit en geurt lekker.
De eend was, is, altijd prima. Lekker knapperig geroosterd, pruimensaus beetje zoet voor mij, maar dat moet zo. Groenten verschillende soorten mooi van kleur en aardig op smaak.
De espresso slap.
Personeel echt vriendelijk, rekening redelijk.

Dit klinkt misschien een beetje negatief, maar het kan voor minder geld echt anders. Bijvoorbeeld bij “onze Chinees” in Septfontaines (Lux) Zheng!

Voor hetzelfde geld aten we bij Zheng:
Klein hapje als je binnenkomt; meestal stukje kip met sausje.
Jacobsschelp met Jacobsmossel met beetje miehoen in soja saus met koreander
Bouillon met Chinese paddestoelen of met (heel heet) citroengras en pepers.
Dim Sum 4 verschillende soorten in een mandje gestoomd op bladeren en kruiden, met sojasaus.
Een grote, hele, Dorade, gebraden in de oven en gloeiend heet op tafel met een saus overgoten.
Een schaal lamsvleesstukjes met lenteuitje en pepers.
Een schaal met Peking eendenpootjes (wat een woord)
Een desert een soort Dim Sum, maar dan gevuld met vruchten en door kokos gerold, met een sausje van verse vruchten en een bolletje ijs.
Espresso toe. Erbij een fles Pinot Markusbierg Schengen. Tja, het wordt hoog tijd voor vakantie.
Oja, dat alles geserveerd door heel vriendelijk, behulpzaam personeel, in een werkelijk prachtige ambiance. De inrichting is authentiek Chinees, de stoelen ook. Dat zit niet allemaal even gemakkelijk, maar ze zijn allemaal anders, en het personeel helpt je ruilen tot je de goede stoel gevonden hebt.
Dat moet ook wel want zo’n maaltijd duurt een hele lange avond.
Helaas heb ik geen foto’s van het mooie interieur en het lekkere eten daar.
Dat komt nog wel!

ETEN OP HET WERK; AFSCHEID VAN EEN COLLEGA…

Ik had me voorgenomen op dit weblog niet teveel over persoonlijke zaken of werk te schrijven ,maar soms moet dat toch even; 

We namen vandaag afscheid van een collega en behalve een symposium over “Geïnspireerd onderwijs”, was er na afloop van de levendige discussie, een hapje en drankje voor iedereen. En dat komt niet van een cateraar! Nee, de kleinste vestiging van onze hogeschool is een waar culinair paradijs!
Een jubileum, een afscheid, of zomaar iets te vieren, dat wordt samen opgelost. De één kookt wat, de ander zet tafels klaar, weer een ander strijkt de kleedjes, doet boodschappen, of componeert een lied.
De conciërges gaan even naar de Sligro voor de wijn, en klaar is het feest.
Ik vind het heel bijzonder dat dit kan.
In de tijd dat ik hier werk heb ik toch al heel wat dinertjes mogen meemaken en -koken.
Een paar van die gelegenheden; een ontbijtbuffet mét verse ijselmeerpaling, een mosselavond, een wandeltocht met picknick waaraan iedereen een bijdrage had geleverd. Verse asperges bij een afscheid, lamsvlees, vis of Spaans buffet bij een ander.
Studenten die terugkomen van helse survivaltochten door de Ardennen worden steevast onthaald met warme beenham met frietjes en salades, en ga zo maar door.
Heel bijzonder om hier te mogen werken

AFTER PARTY…

Natuurlijk gisteren nog “de dag na het feest feestje”. Was heel gezellig, ik hoef vandaag pas om 12 uur te gaan werken, dus tijd om uit te slapen. Spot is weer naar huis, en Max houdt vandaag ook rustdag.

Gisteravond aten we lamskarbonaadjes en radicchio uit de oven. Kaas toe…