Marleen was op haar verjaardag aan het werk, op een grote beurs in Kortrijk vierde ze haar feestje. Een aardige klant liet speciaal voor haar verjaardag deze bonbons maken. Leuke attentie, en ze waren nog heel lekker ook.
Vandaag kwam Marleen even op het Ministerie met de laatste bonbons.
Ook de Keizer van Monera kon er zijn goedkeuring wel aan geven.
© ellen.
Of we de twintig graden vandaag nog halen is maar de vraag, maar een goede achttien moeten er toch wel in zitten. Het is mijn eerste vrije dag, vandaag begint mijn vakantie. Maar liefst drie weken gaat die duren.
Tijdens de ferme ochtendwandeling bedacht ik dat het vandaag wel eens de laatste echte na-zomerdag zou kunnen zijn. Morgen wordt het koud. Ik pas de maaltijden maar aan aan de weersomstandigheden. Vandaag dus spaghetti met een salade, en misschien wel een koel glas rozé. Morgen zuurkoolstamp uit de oven met een ferme witte wijn uit de Elzas. Dat liep ik te bedenken…
Een mij vaag bekende mevrouw sprak me in de winkelstraat aan. Over de hond: “Wat een mooi beest is het toch!”
“Ja mevrouw, dat vinden wij ook.”
Ik kreeg er grif goeie zin van.
Het was rustig in de zaak, dus schoot ik binnen bij Yvonne van de Banketbakker. Even leuteren en “en passant” een appelgebakje kopen.
Ik ga dat nu in het zonnetje zitten opsnoepen. Een potje sterke koffie erbij, wie maakt me wat?
Ik heb mezelf ontheven van de plicht om de krant te lezen. Of ik me er ook aan houd valt nog te bezien.
Voorlopig dient de krant alleen als Sudokuleverant.
Voorts ligt er een stapel boeken op me te wachten, een paar speelfilms en een documentaire over Günther Grass. Verder hoef ik niks…
Nee, dat komt helemaal goed vandaag.
© paul
De foto schoot ik op zondagochtend, 23 september van dit jaar. Ik had gewerkt en bij thuiskomst maakte ik nog even een ommetje met de hond. Door het gemeentepark. Het was een aangename zonnige ochtend, als ik me goed herinner. En daar lagen ze weer, fonkelend in het vroege ochtendlicht. De vruchten van de paardenkastanje. Je kunt er niks mee, ik schreef het vorig jaar rond deze tijd ook al. Maar ze waren zo mooi… Ik heb de zakken van mijn jack vol gepropt en ben naar huis gegaan.
Op de keukentafel stond een glas Armagnac voor mij, netjes afgedekt met folie om de alcohol niet te laten verdampen. Ellen had dat mee gebracht van het allerlaatse feestje bij het Café aan de Overkant. Daar was ‘s nachts door personeel en stamgasten een eind gemaakt aan de beperkte voorraad drank die nog restte.
Om toch iets met die kastanjes te doen maakte ik dan maar dit stilleven. Ik was er wel tevreden over. En de Armagnac smaakte me daarna des te beter.
© paul
Het is vandaag feest in ons dorp Gemert. Feest omdat vandaag het nieuwe monument, de Klaïda, officieel “onthuld” werd. Het kunstwerk werd ontworpen in opdracht van de Gemeente Gemert door Gerard van Lankveld, de Keizer van Monera.
Gerard heeft, al jaren geleden, binnen de Gemeente Gemert zijn eigen Keizerrijk Monera gesticht en de Gemeente vond dat het tijd werd om dat ook naar buiten toe zichtbaar te maken. Gerard kreeg de opdracht een ontwerp te maken voor een kunstwerk dat geplaatst zou worden aan de rondweg van Gemert. Dáár waar je vanaf Eindhoven en Helmond, Gemert binnenkomt staat nu de Klaïda, de poort. Een monumentaal kunstwerk, zoals al het werk van Gerard, in felle opvallende kleuren. Versierd met allerlei ornamenten die allemaal hun eigen betekenis hebben.
Deze week werd het kunstwerk opgebouwd en iedereen die er langs kwam werd meteen enthousiast. De bonte kleuren knallen in het landschap maar geven er ook een speelsheid aan die alleen Gerard kan bedenken.
Het monument is te groot om in te pakken en vervolgens te onthullen dus werd er gekozen om er plechtig het laatste stukje bovenop te zetten.
Vanmorgen verzamelde zich bij het Gemeentehuis een grote groep mensen om dit gedenkwaardige moment mee te maken.
Familie en vrienden van Gerard, de Burgemeester en Wethouders van ons dorp, de Groene en de Rooie Schut, Harmonie Exelsior, vertegenwoordigers van het Museum Dr. Guislain, Ton Thelen de biograaf van het boek over Gerard en natuurlijk Het Ministerie van Eten en Drinken. (het Ministerie heeft per slot haar naam aan Gerard te danken!)
Van het Gemeentehuis ging het in optocht, met de beide Schutten en de Harmonie voorop, naar het huis van Gerard, het Keizerrijk Monera. Daar sloten Gerard en zijn familie aan in de stoet en gingen we met het nog te plaatsen kruis, op weg naar de Klaïda.
Vanuit een hoogwerker plaatsten de Burgemeester en Gerard samen het laatste ornament op het kunstwerk. Een spannend moment, zowel Gerard als de Burgemeester hebben wat last van hoogtevrees en het was behoorlijk hoog, maar na wat gemanoeuvreer met de kraan kwam het toch helemaal goed! Onder luid applaus daalde de hooglader weer op Gemertse bodem..
Natuurlijk volgde een mooie toespraak van de Burgemeester en ook Gerard had nog een en ander te vertellen. De beide Schutten brachten een vendelgroet en de Harmonie bracht een aubade aan Gerard.
En vanzelfsprekend gingen we daarna met z’n allen naar Café Dientjeom een kleine versnapering te nuttigen.
Ik heb het schrijven van dit stukje even onderbroken want de Keizer van Monera kwam op bezoek, zoals altijd op zaterdag. Het was dit keer een bliksembezoek want hij moet nog naar twee feestjes vanavond en hij was moe van alle doorstane emoties en spanning. Maar: “Ut waar skôn, kei skôn”!!!
En dat vonden wij allemaal! En Gemert heeft er een prachtig kunstwerk bij gekregen, ons dorp wordt steeds mooier!
De kunstenaar Gerard van Lankveld is autodidact en behoort tot de zogenaamde Outsider Artists.
Hij exposeerde al op vele plaatsen waaronder het museum Dr. Guislain te Gent (B).
Wie meer over Gerard en zijn werk wil weten kan de documentaire bekijken op You Tube gemaakt door Josef Devillé..
De documentaire werd gemaakt bij het boek dat Ton Thelen schreef over Gerard van Lankveld; Monera Carkos Vlado.
© ellen
Het is blijkbaar een goed notenjaar want overal in ons dorp worden noten te koop aangeboden. Zaterdag leek het hier in onze buurt wel Dolle Dwaze Noten Dagen! Mede dankzij het mooie weer verscheen het ene na het andere kraampje langs de straatkant. De meeste kraampjes werden “bemand” door kinderen die met de verkoop een extra zakcentje proberen te bemachtigen. Kwaliteit van de aangeboden waar was overal zo’n beetje gelijk maar de prijsverschillen liepen behoorlijk uiteen. In één straat zag ik 1 kilo noten voor € 1,50 , één zak noten voor € 1,- en dan bij deze prachtige kraam de allergoedkoopste: € 0,20 per zak!
Eigenlijk had ik al een grote zak noten gewoon gratis gekregen maar deze prachtige winkel, gedreven door twee zeer enthousiaste kleuters kon ik toch echt niet voorbijlopen zonder iets te kopen!
Mama had de tekst geprint maar verder was het een geheel eigen idee van de ondernemende kleuters.
Ze sleepten zelf de winkel naar buiten en prezen hun waar meer dan actief aan. Geen mens kwam er langs zonder een zak noten gekocht te hebben! Wat een ondernemingsgeest, die komen er later wel!!!
Ik liep snel naar huis om mijn fototoestel te halen en de beide dames mét hun handel te fotograferen. Toen ik na vijf minuten terugkwam trof ik alleen de mama. De kleuters waren moe geworden van het handelen en hadden een limonadepauze.
In ieder geval weten deze kinderen dat noten aan een boom groeien en niet in de supermarkt gemaakt worden!
© ellen.
Toen we vandaag thuiskwamen puilde er iets geheimzinnigs uit onze brievenbus. Onze brievenbus is erg klein en er hangt regelmatig iets aan de buitenkant, maar dit was wel heel veel. Bovendien heeft Hond Max de gewoonte om krantjes en ander gedoe naar binnen te trekken.
Op ieder ander Ministerie zou zo een geheimzinnige uitstulpende brievenbus tot opperste staat van parraatheid leiden; een bombrief, een envelop met vieze inhoud of allemaal nog erger…
Op het Ministerie van Eten en Drinken zijn wij nooit bang voor uitstulpende brievenbussen. Er hangen hier regelmatig tasjes met gulle gaven aan de deur; tomaten, noten, appels en ga zo maar door. Onze eerste gedachten is dan ook meteen: “een verrassing”!
En dat was het ook. Een van onze lezers heeft in het Zuiden van Frankrijk een fijn vakantiehuis. Midden in de natuur. Zij plukt daar haar eigen wintervoorraad kruiden en wij kregen een deel. Een tas vol vers geplukte bergtijm hing half in onze brievenbus. We gaan de tijm nog wat verder drogen.
Supergeurig, deze tijm. Met alle aroma’s van de Provence erin.
Dank je wel Willy!!!
© ellen.
Ik ben weer heel erg verwend met goede wensen, prachtige boeken, bloemen, appels, bonnen voor boeken, dvd’s, flesjes…
Dank je wel allemaal.
Natuurlijk, bijna traditiegetrouw, kreeg ik ook weer een “vreemd apparaat” voor in de keuken. Onmisbaar eigenlijk.
Ans en Hijn, in hun nimmer aflatende speurtocht naar parafernalea die de schijn van onmisbaarheid in zich dragen, vonden dit welhaast ultieme ding voor ons…
Eerdere vondsten waren bijvoorbeeld al het ding om vierkante eieren te maken, de krokettenmachine, de picknick koeltas en ontelbare espressopotjes…
“Maar dit heb je echt nodig, je kunt nu nooit meer zonder!”
Ze zaten met 6 stuks in een nog nieuw doosje.
Morgen zal ik een mooi gerecht klaarmaken met deze dingen.
Ik ben benieuwd of iemand weet waar dit ding voor dient??? Bezoekers van het feestje weten natuurlijk al precies wat dit nu weer voor een ding is en waar je het voor kunt gebruiken. Zij mogen niet meer raden!
© ellen.
Ellen en Hijn lijken met tijden twee onverenigbare geesten. Althans dat denkt de buitenwereld. In werkelijkheid ligt dat heel anders, getuige hun jarenlange samenwerking bij kerstdiners, grill-feesten en andere partijen.
Ellen vierde gisteren haar verjaardag, er was volk zat. En natuurlijk werd er gegeten, zo om een uur of zeven. Ellen maakte voor ruim vijfentwintig mensen een schotel van lamsvlees. Het recept was beproefd en goed bevonden, voor zo’n grote meute diende het enigszins aangepast.
Toen dan het moment aanbrak dat de maaltijd zou worden opgediend vroeg ik aan Hijn: “Ellen is bijna zo ver, zou jij haar willen helpen?”
Verbaasd riep Jeanne hierop: “Hoe kun jij nou in godsnaam Ellen ten dienste zijn?”
Hijn repliceerde: “Ik ben nu eenmaal de beste proportioneur van Nederland!”
Tja lezer, en zo zit dat…
© paul
De Langjarige Bezoeker van het Ministerie kent hem misschien nog. Boer Skukhorzel uit Langerak. Strijder tegen de Onrechtdoeners uit “Den Haag”, Beschermer van de Hobbykip, Teler van Biologische Groenten.
Járen geleden waren Boer Skukhorzel en ik elke arbeidzame nacht tot elkaar veroordeeld. Dat gaf soms wat ongemak, meestentijds echter groot genoegen. Wij runden samen een gesloten opname-afdeling van een Psychiatrisch Ziekenhuis, en we deden dat goed!
Het Ministerie betrok in die tijd een deel van haar groenten en al haar eieren van Boer Skukhorzel. Dat kon ook gemakkelijk, we zagen elkaar ten slotte elke nacht.
Toen ik een betrekking aanvaardde in het Zuiden des Lands raakte ik verstoken van die levensbron. De afstand Gemert-Langerak mag je gerust ramen op zo’n honderd kilometer. Aangezien het Ministerie al vóór het bestaan van het web-log de strijd had aangebonden met de “Food-miles” (de verschrikkelijke afstanden die voedsel af moet leggen om bij de consument te geraken) ging het natuurlijk niet aan om de dagelijkse groenten te halen of te laten brengen over zulke afstanden.
Nu lezer, nu breken weer andere tijden aan.
Mijn nieuwe standplaats bevindt zich hemelsbreed slecht een paar kilometers van die van Boer Skukhorzel.
En hier komt dan een oude bekende in het spel: Onze Man in Duitsland …
Onze Man heeft in het ingenieuse concept van mijn nieuwe baas een min-of-meer ambulante functie. Hij komt ‘s nachts zowel bij mij alsook bij Skukhorzel en is gaarne genegen bestellingen en boodschappen over te brengen.
Vanochtend ontving ik mijn eerste goederen: 20 eieren (waaronder twee van de Maranskip ), prachtige preitjes (met uitbundig lover) en sla die Skukhorzel Lollo rosso noemd, maar waarvan ik denk dat er een andere naam aan dient te hangen. De doos was verder afgevuld met verse walnoten.
We gaan weer grootse tijden tegemoet.
Ik drink nog een glas bokbier, het eerste van dit seizoen!
Ik ga zo naar bed, want ik wil een beetje op tijd opstaan. We eten namelijk mosseltjes…
© paul
De Langjarige Bezoeker van het Ministerie kent hem misschien nog. Boer Skukhorzel uit Langerak. Strijder tegen de Onrechtdoeners uit “Den Haag”, Beschermer van de Hobbykip, Teler van Biologische Groenten.
Járen geleden waren Boer Skukhorzel en ik elke arbeidzame nacht tot elkaar veroordeeld. Dat gaf soms wat ongemak, meestentijds echter groot genoegen. Wij runden samen een gesloten opname-afdeling van een Psychiatrisch Ziekenhuis, en we deden dat goed!
Het Ministerie betrok in die tijd een deel van haar groenten en al haar eieren van Boer Skukhorzel. Dat kon ook gemakkelijk, we zagen elkaar ten slotte elke nacht.
Toen ik een betrekking aanvaardde in het Zuiden des Lands raakte ik verstoken van die levensbron. De afstand Gemert-Langerak mag je gerust ramen op zo’n honderd kilometer. Aangezien het Ministerie al vóór het bestaan van het web-log de strijd had aangebonden met de “Food-miles” (de verschrikkelijke afstanden die voedsel af moet leggen om bij de consument te geraken) ging het natuurlijk niet aan om de dagelijkse groenten te halen of te laten brengen over zulke afstanden.
Nu lezer, nu breken weer andere tijden aan.
Mijn nieuwe standplaats bevindt zich hemelsbreed slecht een paar kilometers van die van Boer Skukhorzel.
En hier komt dan een oude bekende in het spel: Onze Man in Duitsland …
Onze Man heeft in het ingenieuse concept van mijn nieuwe baas een min-of-meer ambulante functie. Hij komt ‘s nachts zowel bij mij alsook bij Skukhorzel en is gaarne genegen bestellingen en boodschappen over te brengen.
Vanochtend ontving ik mijn eerste goederen: 20 eieren (waaronder twee van de Maranskip ), prachtige preitjes (met uitbundig lover) en sla die Skukhorzel Lollo rosso noemd, maar waarvan ik denk dat er een andere naam aan dient te hangen. De doos was verder afgevuld met verse walnoten.
We gaan weer grootse tijden tegemoet.
Ik drink nog een glas bokbier, het eerste van dit seizoen!
Ik ga zo naar bed, want ik wil een beetje op tijd opstaan. We eten namelijk mosseltjes…
© paul
Mag dit? Zo maar een poppetje van eikels en kastanjes maken?..
Is dit de goede manier om kinderen weer een beetje terug naar de natuur te brengen en ze daarmee te leren wat kan en wat niet kan? Of dienen de eikels en kastanjes onder de boom te blijven liggen om zo opgenomen te worden in de eeuwige cyclus van afsterven en leven geven?
Een reactie deze week op ons weblog;
“jammer dat jullie die prachtige paddestoelen niet gewoon in het bos laten staan,toevallig ben ik met een reportage bezig over een bos waar ik woon, waar een heleboel paddestoelen en nog veel meer mooi’s staan. stel dat we dit allemaal gaan doen dan blijft er helemaal niets van de natuur over. paddestoelen koop je bv in een supermarkt, een smartshop of wat maar blijf eens van dat beetje natuur wat er nog staat af. goed voorbeeld voor je kinderen ook !!!
Anja.”
Ik werd boos toen ik deze reactie las, verontwaardigd ook. Ieder jaar is er wel iemand die ons even de les wil lezen over het plukken van paddenstoelen. En nu ook nog een sneer over “het goede voorbeeld aan kinderen geven”! Pffft.
Ik zal proberen uit te leggen wat ik van deze reactie vind;
A: Paddenstoelen zijn vruchten, als je ze deskundig plukt blijft het mycelium gewoon in de grond. Er komen gewoon weer paddenstoelen op dezelfde plaats terug!
Er is helemaal niets mis met het, op kleine schaal, plukken van paddenstoelen. Net zomin als met het plukken van bramen of wilde frambozen of weet ik wat de natuur nog meer aan moois te bieden heeft.
B. Deze eetbare paddenstoelen plukken we meestal langs wegkanten en aan de randen van bospaden.
Het jaarlijks afschrapen van wegkanten door gemeenten en provincies doet meer schade aan het paddenstoelenbestand dan het plukken van paddenstoelen! Zij vernietigen namelijk de moederplant. Definitief en grondig! Op onze vaste plukplaatsen verschijnen vandaag-de-dag nog evenveel paddestoelen dan dertig jaar geleden. We plukken slechts strikt voor eigen genot. Wij vernietigen geen natuur, wíj niet…
C. In de ons omringende landen worden al sinds mensenheugenis paddestoelen geplukt. In Duitsland, Polen en Tsjechië trekken families in het weekende de bossen in om een maaltje bij elkaar te zoeken én te genieten van de natuur.
En, over het opvoeden van kinderen en cultuur gesproken: in Tsjechië worden op scholen kleurboekjes gebruikt om kinderen te leren wat eetbare en wat niet eetbare paddenstoelen zijn. En bij veel apothekers kun je, bij twijfel, je paddenstoelen laten testen.
Het ergste van deze reactie vind ik wel dat je zegt dat je “paddenstoelen gewoon in de supermarkt of smartshop” moet kopen. Goed voorbeeld voor je kinderen!!! Waar groeien de paddenstoelen; In de supermarkt!!! Net zoals de sliertjes kool, plukjes sla en andere, op groente lijkende smurrie die in de supermarkt aangeboden wordt. De bakjes “bospaddenstoelen” die AH ons wil verkopen hebben helemaal niets met het bos te maken! Dat moeten we vooral onze kinderen als voorbeeld geven! Meneer Albert en Meneer Aldi maken melk en kool en paddestoelen. En als Meneer Albert het niet kan maken komt het gewoon per vliegtuig uit Kenia of een ander ver land. Goed voorbeeld!?! Om over de smartshop maar niet te spreken.
Onze dochter is opgegroeid met de natuur, weet wat er in de bossen te vinden is. Weet hoe verse bramen smaken, weet hoe je daar heerlijke jam van kunt maken. En ze weet ook dat je respectvol moet omgaan met wat de natuur ons te bieden heeft.
Wijzelf plukken al zo’n 35 jaar paddenstoelen. Wij hebben ons 35 jaar lang verdiept in het hoe en waarom van de groei van deze natuurschatten.
Dat betekent boeken lezen, naar deskundigen luisteren, proberen te begrijpen hoe de plant met de omgeving in symbiose leeft. Dat heeft ons geleerd waar welke paddenstoelen te vinden zijn. Dat gaat niet zomaar. Dat heeft veel studie en verdieping gekost én het heeft ons geleerd respect te hebben voor de natuur. Ik laat me dan ook niet zomaar even wegzetten als de eerste de beste natuurvernietiger!!!
En, zoals gezegd, sneuvelen veel paddenstoelenpopulaties door het “afschaven” van wegkanten ten behoeve van een “opgeruimd” landschap. Ook verzuring van de grond en verregaande ruilverkaveling is een van de oorzaken dat er bijvoorbeeld bijna geen cantharellen meer voorkomen in Brabant.
Anja, misschien moet je eerst nog maar eens te rade gaan bij een aantal deskundigen voor je je reportage gaat maken over het bos! Het IVN is een mooi begin lijkt me.
Overigens is het nog niet zo heel lang geleden dat er een publicatie van het IVN verscheen waarin het plukken van paddestoelen als NIET schadelijk werd geclassificeerd. (Voor écht geïnteresseerden wil ik het artikel wel proberen op te graven, nú kan ik het even niet vinden. Het artikel was geschreven door een Mycoloog, een paddestoelengeleerde dus!)
© ellen.
