De Langjarige Bezoeker van het Ministerie kent hem misschien nog. Boer Skukhorzel uit Langerak. Strijder tegen de Onrechtdoeners uit “Den Haag”, Beschermer van de Hobbykip, Teler van Biologische Groenten.

Járen geleden waren Boer Skukhorzel en ik elke arbeidzame nacht tot elkaar veroordeeld. Dat gaf soms wat ongemak, meestentijds echter groot genoegen. Wij runden samen een gesloten opname-afdeling van een Psychiatrisch Ziekenhuis, en we deden dat goed!
Het Ministerie betrok in die tijd een deel van haar groenten en al haar eieren van Boer Skukhorzel. Dat kon ook gemakkelijk, we zagen elkaar ten slotte elke nacht.
Toen ik een betrekking aanvaardde in het Zuiden des Lands raakte ik verstoken van die levensbron. De afstand Gemert-Langerak mag je gerust ramen op zo’n honderd kilometer. Aangezien het Ministerie al vóór het bestaan van het web-log de strijd had aangebonden met de “Food-miles” (de verschrikkelijke afstanden die voedsel af moet leggen om bij de consument te geraken)  ging het natuurlijk niet aan om de dagelijkse groenten te halen of te laten brengen over zulke afstanden.

Nu lezer, nu breken weer andere tijden aan.
Mijn nieuwe standplaats bevindt zich hemelsbreed slecht een paar kilometers van die van Boer Skukhorzel.
En hier komt dan een oude bekende in het spel: Onze Man in Duitsland …
Onze Man heeft in het ingenieuse concept van mijn nieuwe baas een min-of-meer ambulante functie.  Hij komt ‘s nachts zowel bij mij alsook bij Skukhorzel en is gaarne genegen bestellingen en boodschappen over te brengen.

Vanochtend ontving ik mijn eerste goederen: 20 eieren (waaronder twee van de Maranskip ), prachtige preitjes (met uitbundig lover) en sla die Skukhorzel Lollo rosso noemd, maar waarvan ik denk dat er een andere naam aan dient te hangen. De doos was verder afgevuld met verse walnoten.
We gaan weer grootse tijden tegemoet.

Ik drink nog een glas bokbier, het eerste van dit seizoen!
Ik ga zo naar bed, want ik wil een beetje op tijd opstaan. We eten namelijk mosseltjes…

© paul