En hier is het dan; de nieuwe Suzafoon van De jongste Bediende…
Jarenlang koesterde hij het oude witte kunststof ding. Lelijk, maar bijna altijd paraat. Tot het echt niet meer ging en Marleen besloot dat er maar eens een ander instrument moest komen.
Zo’n ding kost stukken van mensen en het vergt diep nadenken, uitproberen, toeteren, en nog eens toeteren voor de koop beslist wordt. Maar dan heb je ook iets…
Een prachtig koperen instrument met een warme, diepe toon, verpakt in een schattige rugzak die er op het eerste gezicht uitziet als een grote schildpad.

Hond Max voelt het meteen aan als de verpakking opengaat…het is weer zo’n toeterding…Hond Max vlucht naar boven…
De Keizer van Monera is stik-jaloers; zo’n groot mooi blinkend ding! En hij kan er nog op speulen ook!
De Keizer kan het bijna niet laten om één keer te toeteren, Hond Max verdwijnt weer naar boven, daar slaapt de baas, daar is het veilig!
Wij wachten allemaal vol spanning tot Paul wakker wordt, dan mag er geblazen worden op het nieuwe ding….
En als Paul dan eindelijk wakker is….

Wij genoten vanavond van het eerste concert, bloasmuziek…

© ellen.

Terwijl iedereen nu druk aan het boodschappen is en de laatste hand gelegd wordt aan de kerstversieringen is het hier een grote puinhoop. Onze verwarmingsketel wordt op dit moment gewisseld. De oude ketel is er al uitgesloopt. Morgen wordt de nieuwe ketel aangesloten. Het wordt hier dus langzaam weer kouder. We zullen maar een glas port drinken tegen de kou en misschien komt er wel een meisje langs met zwavelstokjes….

Ik was vandaag te gast op de Christelijke Hogeschool in Ede. Ik schreef het gisteren al; netwerken, helemaal in! Een groep informatiespecialisten van Hogescholen met een onderwijswerkplaats komen twee maal per jaar bij elkaar om informatie uit te wisselen. We gaan steeds naar een andere Hogeschool en bekijken de inrichting, de collectie, de gang van zaken in de mediatheek enzovoorts. Altijd een hele nuttige en welbestede dag. Ook altijd heel gezellig om al deze collega’s te ontmoeten.
Maar het gaat hier op dit weblog over eten, dus ik zal jullie verder niet vermoeien met ons werk.

We beginnen de dag met koffie met iets lekkers erbij en gaan dan aan het werk. Natuurlijk krijgen we overal een mooie lunch voorgezet, maar vandaag vond ik het wel bijzonder. Gewoonlijk krijg je bij zo’n lunch op de meeste scholen wat men noemt “luxe gezonde broodjes”. Luxe omdat er verschillende soorten beleg tussen ligt. Het beleg varieert van kleffe ham tot flintertjes kauwgomkaas.
Gezond omdat er altijd een forse pluk onbestemde sla, een handjevol rauwe grof gemalen wortelen, een onrijpe plak tomaat en als je pech hebt ook nog een plak augurk en een plakje blauw gekookt ei tussenliggen. Dat schijnt in de meeste Nederlandse kantines als het toppunt van gezond en luxe te gelden.

Vandaag was het echter helemaal anders! We kregen gewoon smakelijk brood met kaas of ham, zonder enge brokken wortel of zure augurken. Wat een vondst! Er waren zelfs sóórten kaas! Old Amsterdam op een mooie dik gesneden bruine boterham. Of Maaslander jonge kaas op een dikke witte snee brood. Prima brood ook nog eens!
Alles geserveerd in mooie mandjes, verpakt in bruine zakjes. Die authentieke zakjes, dat hoeft van mij dan weer niet zo nodig, maar goed er stond duidelijk op welke soort kaas enzovoorts, dat is ook iets.
Een groentensoepje werd opgediend in sjieke soepterrines.
Er waren ook nog zoete, gevulde suikerbroodjes van een goede bakker en natuurlijk melk, karnemelk en fruitsap.
Een goed gevulde fruitschaal maakte het ‘gebrek’ aan wortel en andere zurige vitamines helemaal goed.

Zo kan het dus ook in de schoolkantine!
Dank je wel voor de hartelijke ontvangst Nettie! Het was een prima dag!

© ellen.

Tja, het werd eigenlijk echt tijd voor een mooi nieuw recept, iets lekkers, iets nieuws, liefst met een hele perfecte foto…helaas.
De realiteit is vaak anders dan je je hebt voorgesteld. Zo ook hier op het Ministerie vandaag; Paul voelt zich helemaal niet lekker en wil eigenlijk niets eten (* !)
Ik heb de hele dag een studiedag gehad en wil vandaag wel iets ‘snel- en- makkelijk- te- maken’ eten. Hoe los je dat dan op?

Paul drinkt kruidenthee, neemt twee paracetamol en eet een droge boterham.

Dat vind ik niks, dus na even denken maar een klein dinertje voor mijzelf gemaakt. We hadden nog een paar lamskarbonaadjes in huis. Er waren ook nog gekookte aardappeltjes en er waren nog lekkere tomaten…
De aardappeltjes in stukjes gesneden en langzaam in zonnebloemolie gebakken. (ik keer ze om en om en wil ze dan allemaal mooi lichtbruin en knapperig)
Lamskarbonaadjes inwrijven met grof zout en snel om en om bakken in wat olie. In ongeveer vijf minuutjes zijn ze voor mij prima. Ik deed er nog twee grofgesneden teentjes knoflook bij en liet die aan de zijkant van de pan even meesmoren. Flink wat grofgemalen zwarte peper erover en wat verse koriander (was ook nog over).
Als groente twee mooie rijpe tomaten in plakken gesneden, wat zout en peper erover en een sliertje van de beste olijfolie.
Supersnel klaar en toch echt lekker!

En natuurlijk espresso toe, voor Paul nóg een kopje thee.
© ellen.

* als Paul niet wil eten is hij eigenlijk echt ziek, maar nachtdiensten zijn nooit zomaar ziek dus gaat hij gewoon werken.

Ellen en de Jongste Bediende bevinden zich in een ander deel van het land. Ze zijn aanwezig bij de presentatie van het Nieuwe Boek van Janneke Vreugdenhil. Ik heb verstek laten gaan, ik moet vannacht werken in weer een geheel ander deel van het land. Buiten dat is “het” in mijn rug geschoten. Je zult de komende dagen wel lezen over dat NRC feestje (over dat boek, bedoel ik, niet mijn rug…).
Ik heb zojuist brood gegeten. Met de beste kaas, met zachtzure pepertjes, met olijven en een stukje worst. Goeie maaltijd hoor.

Dan nog maar even over gisteren.
Vooraf een groene salade met kaasjes met spek.
Daarna een eenvoudige, maar heerlijke pastaschotel met zalm.
Een glas eenvoudige witte wijn uit Portugal erbij en een kop espresso toe.

© paul

Tijd voor wat achterstallig onderhoud.
In het weekend belde Peter, we hadden elkaar alweer een ruim jaar niet gesproken. Aangezien een telefoon toch maar behelpen blijft nodigde hij ons uit te komen eten. We zouden dan uitgebreid bij kunnen praten. Connie zou er ook zijn.
We zegden onze lopende afspraken af en togen maandagavond naar Nijmegen.
Bijgepraat hebben we, iedereen is weer helemaal op de hoogte van elkaars beslommeringen.

Gegeten hebben we ook!
Vooraf het gerecht van de foto. Met kaas en Turkse worst gevulde paprikaatjes uit de oven, een tomaatje gevuld met een romige tonijnsaus, sla en olijven.
Het hoofdgerecht was cous-cous, lamsgehakt balletjes, groenten uit de oven en twee sausen. De al eerder genoemde tonijnsaus en een mooie dieprode saus op basis van tomaat.
We dronken bij de maaltijd de eenvoudige, maar o zo lekkere Pays d’Oc van het Ministerie.

Het nagerecht bestond uit een pudding uit de oven, een Arabisch gerecht.
Daarbij had Peter gezorgd voor een toetjeswijn: Toro Albalá Don PX 2003.
Bruin van kleur, mierzoet, verschrikkelijk lekker.
De wijn verdient het een dezer dagen apart beschreven te worden.

Al met al een heuglijke avond. Moeten we vaker doen…

© paul