Ik kwam Maurice tegen in de Kasteellaan. Hij riep me vanaf de fiets toe: “Het wordt lente Paul!”
“Zou ook tijd worden Maurice…”
En nu ben ik dan nét weer thuis en de regen hoost zoals tijdens een novemberstorm.
Ik hoop dat Maurice op tijd onder dak was…
Het Ministerie “lag er even uit”, zoals dat in jargon heet. Vanaf afgelopen donderdag…
Jij kon ons wel lezen, zelfs van commentaar voorzien, maar wij konden even niets.
Geen nood dachten we, vrienden en internet genoeg in onze nabije omgeving. Maar toen bleken Jan en Ans er ook “uit te liggen”. En op het derde adres waren weer geheel andere obstakels. En dus hebben we maar een paar dagen vrijaf genomen op het Ministerie. Niks meer geschreven, nauwelijks gefotografeerd.
Er werd wel gegeten hoor, en gedronken…
De gegrilde kip van de foto komt uit Frankrijk, heeft een mooi leven gehad van vrije uitloop en gezond graan.
En een tweede “leven” op zaterdagavond in onze keuken… Langzaam gegaard, gevuld met een kakelverse mediterrane citroen en een heleboel rozemarijn. En hoe dat dan geurt…
Donderdag was pizza-time en vrijdag gingen we uit eten. Daar hoeft verder niet veel over gezegd te worden. En de zondag was een heerlijke dag vol plannen, maar een minimum aan actie. We ontbeten niet al te vroeg met de weekend kranten aan de keukentafel. En een voor een werden de plannen van het programma geschrapt.
Ellen verplantte een paar rozen en zat een paar uur in de zon. Ik keek naar Parijs-Roubaix, stilletjes hopend dat Boonen zou winnen. En aldus geschiedde!
Laat in de middag aten we de zelf gebrouwen ossenstaartsoep en hadden dien ten gevolge geen trek meer in een uitgebreide avondmaaltijd. In de avond lazen we, ik in Günther Grass en Ellen in Jaques Berndorff.
Om de kleine honger van de late avond te stillen frituurde Ellen zeevruchtjes. We gingen redelijk op tijd naar bed. Prima zondag…
© paul
