Category Archives: geruchten, roddels en achterklap

17 mei, Vlooienmarkt op de camping in Luxemburg

Posted on by

poster

Het affiche is klaar en wordt nu overal in de buurt verspreid. Op 17 mei, vanaf 11 uur is er een Vlooienmarkt op de camping in Septfontaines.

Al jaren brengen wij de dagen rond hemelvaart door op de camping in Septfontaines in Luxemburg. Meestal met het voltallige Sientje van Loon gezelschap. Eén van de vaste bronnen van vermaak voor ons gezelschap was altijd de grote vlooienmarkt in het naburige dorpje Tuntange. In het plaatselijke schoolgebouw lag daar de koopwaar keurig uitgesorteerd; één lokaal voor huisraad, één voor boeken, de kelder vol met ijzerwaar en in de hal een stand met zelfgebakken taarten en de prijzen voor de loterij. Buiten in de tent vóór de school de bar. Natuurlijk was er ook een grote gril voor de karbonaadjes en worsten en een kraam met wafels met aardbeien en slagroom. Opbrengst van dit alles was altijd voor een goed doel, een school of een ziekenhuis ergens in Afrika. Was, zeg ik want helaas is er in Tuntange niet meer genoeg animo om de organisatie van dit jaarlijkse festijn te dragen.

Toen we hier vorig jaar in de herfst herinneringen ophaalden kwam spontaan het idee op om dan maar hier op de camping iets te organiseren. Joop en Wilma, de beheerders van de camping vonden het een goed idee, een aantal dorpsbewoners waren ook enthousiast en zo nam het plan vaste vorm aan. Joop zorgt voor eten en drinken, ieder die wil bouwt een kraampje op en er zal beslist ook nog ander vermaak zijn. Het museum 40 – 45 op de zolder van het campingcafé is zeker een bezoekje waard.

Camping An der Ho, Mierscherstroos 65 Septfontaines Luxembourg. Tel +352 26300666. email: anderho@pt.lu

Als je wilt camperen is reserveren aanbevolen.

Zo, ik stop met mijn reclamecampagne anders wordt het hier veel te druk! Wij gaan vandaag naar het museum Villa Vauban in Luxemburg stad. Daar loopt tot oktober een tentoonstelling met werken van Brueghel, Cranach, Titien, en Van Eyck.

© ellen.

Erfenis van Willy…

Posted on by

erfenis

Willy was altijd een trouwe lezeres van ons weblog, zelfs tijdens de meest beroerde dagen van haar ziekte bleef ze lezen wat er zoal in onze keuken gebeurde. Verschillende keren leverde ze ook een actieve bijdrage, de Bombrief in het Ministerie kwam van Willy, en nadat ik geschreven had over de gevonden kaasstolp, kregen we de volgende dag een kaasje uit de streek in Frankrijk waar zij samen met haar man Peter veel verbleef. Een aardig cadeautje voor een zieke Paul volgde weer later. Willy kende onze passie voor de simpele groene Chinese gemberpotjes en schonk ons een aantal mooie exemplaren.

Willy overleed een half jaar geleden na een jarenlang gevecht tegen kanker. Haar man Peter besloot daarna om voorgoed in hun huisje in Frankrijk te gaan wonen. Daar wonen ook één van de dochters en de kleinkinderen. Het huisje in Gemert wordt verkocht en Peter is deze week teruggekomen om afscheid te nemen en alle spullen die nog resten op te ruimen. Geen eenvoudige taak. Afscheid nemen doet altijd pijn.

Gisteravond kwam Peter bij ons op bezoek. Willy had al een tijd geleden bedacht dat wij haar verzameling “Keulse” potten misschien wel zouden willen… En de kookboeken moesten ook maar naar Het Ministerie…

Twee volle verhuisdozen; één met Keulse potten in allerlei maten en soorten, en één met kookboeken. Dank je wel Peter, wij zullen de erfenis van Willy koesteren en wij wensen je samen met Hond Wammes, kinderen en kleinkinderen, veel geluk in je huis in Frankrijk.

En voor wie wil weten hoe Peter het maakt in Frankrijk staat er een link naar zijn blog “Leven in Pépieux”  aan de rechterkant van deze website onder de rubriek “Niet over eten maar toch” .

© ellen.

 

 

 

Het zij zo….

Posted on by

We lagen er een aantal dagen uit, uit internet. Uiteindelijk was het onze eigen schuld, nou ja, hetzij zo…

In die tussentijd gingen eten en drinken hier in huis wel gewoon door. Ellen kookte maaltijden voor ons twee, of als het zo uitkwam voor meer .

En ik bakte een eendenpaté. Het kostte me moeite en tijd, ik ga je er morgen over schijven. Zoals ook Ellen je morgen schrijft over haar gedoe van de laatste dagen…

Grapjuhhhh…

Posted on by

Ik was al een paar keer aan het bord voorbij gesjokt. Ik herinner me dat ik dacht:Vijf euro voor een kilo verse Ardenner forel is wel érg goedkoop. Kan dat wel iets zijn? Kun je voor dat geld de kwaliteit krijgen die ze daar nomaal gesproken leveren?

Toen ik het bord voor de derde keer passeerde las ik iets meer dan alleen de prijs. En ineens viel het kwartje. Hier werd een grap gemaakt. Niet dat het niet klopte met die prijs, want die klopte wel. Maar de naam die de reclamecampagne mee had gekregen verborg een dubbele bodem.

Poisson d’avril betekent in Frankrijk zoveel als aprilgrap. In de Walen overigens ook. Op 1 april loop je de kans om ongemerkt op je rug een visje opgespeld te krijgen, al dan niet voorzien van een grappige tekst. In Vlaanderen heet het aprilvis.

Gutteguttegutte, wat was ik trots dat ik dat van die woordgrap had ontdekt, ik bloosde ervan. Vis-van-de-maand en aprilgrap in-een. Mijn Frans ging er duidelijk op vooruit…

Ach, ik weet het wel, elk kind daar uit de buurt had het me meteen kunnen vertellen, en de meest zullen waarschijnlijk achteloos aan de grap voorbij zijn gelopen. Reclame bedient zich bijna altijd van woordgrappen, en vaak beter…

Maar ik vond het leuk. Dus vroeg ik Ellen beleefd of ze een plaatje voor me wilde schieten. Met mijn telelefoontje. Het klinkt wat lullig, maar ik kan dat niet zelf.

Het aanbod van de goedkope forel liep gisteren af. En de maand april is alweer voor de helft geschiedenis. Het cliché de tijd gaat snel is steeds vaker op mij van toepassing. Ik wordt oud…

De zalm van Neel, Sas en Francisco…

Posted on by

Honderden schilderijen zijn er van Francisco Goya bewaard gebleven. En nog eens zo’n zelfde aantal grafische werken, tekeningen, schetsen. Uitgerekend in het genre stilleven zijn slechts een goede vijf werken van de man te vinden. Dat die meiden bij deze moten zalm uitkwamen mag dan ook wonderlijk heten. Maar ik begrijp het wel; de eenvoudige structuur van het beeld, en tegelijkertijd de afgewogenheid. De centrale compositie, het warme licht en het warme donker, het coloriet, het handschrift. Je zou willen dat elke kunstacademiegast zich een tijdje verplicht moest bezig houden met dit schilderij. Het leverde gegarandeerd op!

Enfin, Neel en Sas kozen in het kader van hun fotografieopleiding voor de moten van Goya. Ze werkten er hard aan, en het resultaat is deze bijzondere prent. Oordeel zelf…

Hoe een en ander in zijn werk ging en gaat lees je bij Eupotours. 

 

En hoe ging het verder met die moten zalm? Ach, Ellen wist er wel raad mee…

Salade met coeur de boeuf tomaten, verse knoflook en andere genoegens…

Posted on by

coeur de boeuf tomaten

Wij hebben samen een paar dagen vrij en zijn ondanks de slechte weersvoorspelling afgereisd naar Luxemburg. Dat slechte weer valt reuze mee, het is hier tot nu toe prima. Droog, in de middag een lekker zonnetje, ‘s avonds wordt het koud, dan gaan we naar binnen, maken de kachel aan en kijken een mooie film of lezen een goed boek. Wat wil een mens nog meer! Tot gisterenavond waren we helemaal alleen op de camping (de hond van boer Neuss die even langskwam niet meegerekend), gisteren laat in de avond arriveerden ook onze campingburen Gerrie en Constant. Fijn om elkaar weer terug te zien na een lange winter. We hebben lekker even bijgekletst in het café. Ook Joop en Wilma, de beheerders van de camping, zijn blij dat er weer wat gasten zijn. De winters zijn lang, koud en saai in zo’n klein, afgelegen dorpje. Het café bij de camping is dan wel het hele jaar open en er komen ook genoeg lokale bezoekers, maar af en toe wat nieuwe mensen met nieuwe verhalen is wel fijn. Wilma wilde vandaag dus ook graag met ons mee naar de weekmarkt in Arlon. Een van de grotere markten in Zuid Belgie. Wij komen er graag, vooral voor de verse groenten en het fruit. Groenten en fruit zijn duur in Luxemburg en het aanbod op de markt in Arlon is meer dan mooi; verse groenten, prachtige kazen, ham uit Corsica, worsten uit Italie. Ook veel biologische zuivel uit de directe omgeving van Arlon.

Dit keer moesten we ook dringend wat plantjes kopen voor ons piepkleine kruidentuintje achter de caravan. Door de zeer strenge vorst waren een aantal planten kapotgevroren en éénjarigen als peterselie en selderij planten we gewoon ieder jaar opnieuw.

verse knoflooktenen en champignons

We kochten onder andere ook een bosje artisjokken, coeur de boeuf tomaten en een paar bollen verse knoflook. De tomaten gingen vanavond in een salade met wat gemengde sla, ruccola en jonge spinazie. Een bol verse knoflook hebt ik gebakken en even nagestoofd met wat champignons. Flink peper erbij en versgehakte platte peterselie. Erbij nieuwe aardappeltjes, even in de schil gekookt en daarna gebakken, en lamskarbonaadjes. Om je vingers bij op te eten!

Kopje espresso toe, mét een borreltje Marc de Champagne en een paaseitje.

© ellen.

Pizza Ellen…

Posted on by

Soms maakt de mens het zich makkelijk. “Gefundenes Fresssen” mag je het niet noemen, je moet er per slot toch je luie stoel voor uit, maar het is in ieder geval snel gehaald.

“Pizza Ellen” noemt de lokale Napolitaanse bakker het. Ellen stelde de pizza ooit eens samen, en sindsdien  is het een begrip (écht waar) in zijn restaurant. Krokante bodem, beetje ham, veel artisjok, extra kaas en een overdosis aan knoflook. Het geurt overdadig, smaak prima en vult als geen andere pizza.

Toen ik donderdagavond thuis kwam met de lekkernij was intussen ook de Jongste Bediende neergestreken aan onze keukentafel. En hoewel hij onmiddellijk volmondig toegaf dat het heerlijk rook, en naar alle waarschijnlijkheid ook zo zou smaken, liet hij deze schotel aan zich voorbij gaan. Oud zeer lezer, oud zeer…

Enfin, wij aten er heerlijk van. De Jongste Bediende kwijlde nog ene wijle zonder zich te laten verleiden en vertrok daarna naar “de Griek”. Hij kookte vanavond op zijn manier…

Voorjaar…

Posted on by

Al weken zwerven er tulpen door het huis. Op de vensterbank van het erkertje, op de keukentafel, voor het raam. Overal tulpen. Ze zijn onze voorboden van het voorjaar.

Ik heb nooit een hekel aan de winter gehad. Vroeger niet, tegenwoordig niet, en zo zal het in de toekomst wel blijven.

Maar eens de laatste Carnavalsdag gevierd moet het maar uit zijn. Dan is het tijd voor het voorjaar. En om dat gevoel kracht bij te zetten staan er dan tulpen in huis, als aankondiging, als verlangen.

De tulpen van de foto vertegenwoordigen het voorjaar écht. Vandaag zal de temperatuur in ons Zuiden oplopen tot een goede 18 graden.

Voorjaar lezer, voorjaar…

Pasta vongole, Grote Schoonmaak deel één…

Posted on by

pasta vongole

Een dag minder werken dat doet wat met een mens…, ik heb het nog nooit zo druk gehad. Ik meen dat ik op die extra vrije dag allerlei achterstallig onderhoud aan huis en tuin moet plegen. Dat is deels pure fun, maar deels ook vreselijk afzien. Na de carnaval ben ik begonnen aan wat men vroeger de ‘Grote Schoonmaak’ noemde. Ik herinner mij nog goed dat vroeger vóór de Pasen alles gepoetst, geschilderd en opgeschoond moest worden. Mijn moeder had er plezier in om bij het eerste voorjaarszonnetje alle ramen en deuren open te gooien en het hele huis van boven tot onder schoon te maken. Een nieuw kleurtje op de muren, een nieuw behangetje, gordijnen  naar de stomerij, tapijten werden in de tuin over het kloprek met de mattenklopper bewerkt. De bedden gingen naar buiten om te luchten. Zo werd het huis kamer voor kamer schoongemaakt, geschilderd en/of behangen. En als je kamertje dan helemaal schoon was, voorzien van nieuw behang en een bosjes narcissen op het in een nieuwe kleur geschilderd kastje, dan werd er getracteerd op gebakjes of iets anders lekkers en je mocht kiezen wat er die avond gegeten zou worden. Schoonmaak moest wel gezellig blijven vond mijn moeder…

Ik ben nog niet halverwege mijn ‘grote schoonmaak’ en heb pijn in mijn rug een stijve nek (van het plafond witten) een vervelend zwerende vinger van een kras met iets roestigs… Hoe deed mijn moeder dit toch allemaal zónder mopperen en vooral mét een stralend humeur…
pasta vongole
Een supermaaltijd vanavond na het harde werk dat was dus wel het minste. Zaterdag gekocht op de markt, superverse echte vongole. Kleine schelpjes met zeer smakelijke zeevruchtjes. Niet goedkoop, maar voor een schoonmaakfeestje prima geschikt; snel klaar, lekker en eenvoudig te bereiden;

voor vier personen:

  • een netje vongole (ongeveer 500 gram) Even wassen onder koud stromend water. Kapotte schelpjes weggooien.
  • olijfolie
  • 1 blik tomaten stukjes
  • 1/2 rode peper ( zaadlijsten wegsnijden en fijnhakken)
  • 1/2 bol verse knoflook of een teentje knoflook fijngehakt
  • 1/2 ui en snippers gesneden
  • 1/2 glas droge witte wijn
  • twee eetlepels versgehakte platte peterselie
  • pasta, bij voorkeur linguinne of spaghetti

Bak de ui en knoflook met de stukjes rode peper in de verwarm de olijfolie zachtjes aan. Voeg de tomatenstukjes erbij en smoor ales een paar minuutjes. Voeg de wijn erbij en laat de saus zachtjes pruttelen. Zet intussen een pan op en kook het water voor de pasta. Kook de pasta en voeg twee minuten vóór het einde van de kooktijd van de pasta, de schelpjes bij de tomatensaus. Schep de schelpjes om en om in de saus tot ze nét opengaan. Giet de pasta af en voeg ze bij de tomaten/schelpjes. Strooi er met gulle hand versgehakte platte peterselie over en dien snel op.

En hoe je dat dan eet?  De spaghetti rol je op een vork en met je vingers pak je de schelpjes en slobbert ze leeg… Vingerfood dus! Glas witte wijn erbij en natuurlijk een kopje espresso toe.

© ellen.

 

 

 

 

Turnhout, stedeke schone…

Posted on by

Och, Turnhout, stedeke schone,
Zijn uw ruitjes groen, maar uw hertjes koen…

Regels uit het Brabants volkslied, het derde couplet begint ermee., ik leerde het op de lagere school.

Wij waren er vandaag even, in Turnhout. We gingen eigenlijk voor de kunst, maar museum Würth was bezig met het inrichten van een nieuwe tentoonstelling, en of we medio maart terug wilden komen. Dan hadden ze weer van alles te bieden, nu was er alleen verbouwingspuin…

We sjokten dan maar door het stadje, er was niet veel te beleven. Wel aten we er prima in een gelegenheid aan de Grote Markt: Marché 17. Beperkte kaart, prima eten. Ellen koos een biefstuk van Belgisch wit-blauw rund, rijkelijk besmeerd met fijne mosterd, erbij een voorbeeldige saus, frietjes en gesmoorde groenten. Voor mij waren er Sint-Jacobs schelpen met flinters gedroogde tonijn op groenten, en een saus (coulis) van erwten en kervel. Meer dan behoorlijke huiswijn, wit en rood en natuurlijk espresso toe.

Enfin, we sukkelden op ons gemak door de binnenlanden van de Belgische Kempen en Nederlands Limburg weer op huis aan, in de volle overtuiging dat we binnenkort terug moeten. Overigens lagen ook in de Kempen de aspergebedden in volle glorie te wachten op wat meer zon. En het waren er niet zo weinig ook.

Al dit geschrijf zou eigenlijk de opening moeten vormen van een artikel over Corsendonk bier, want daar hebben ze wat mee in Turnhout. Maar ik ben bang dat Corsendonk moet wachten tot morgen. Ik heb het wel gehad, ik ben moe. Ik wil mijn boek nog uitlezen [Scheepsberichten van Annie Proulx (alles van die vrouw moet je lezen, écht waar) ] en met Ellen een film kijken. Ik open nog een fles Corsendonk Summum, schop mijn schoenen uit, en dat was het dan wel…

Adieu lezer…