Category Archives: geruchten, roddels en achterklap

Gelukkig Nieuwjaar Lezer…

Posted on by

paul jarig

Enfin lezer, dat briljante stukje, zojuist door mij geschreven, zul je nooit lezen. Ik lanceerde het, stuurde het ding het digitale heelal in, maar raakte het kwijt voor de web site. Dat alles geheel tegen mijn wil, maar toch, kwijt, alles kwijt. En ook Ellen weet de tekst niet meer terug te toveren.

Het artikel opnieuw schrijven is geen optie, eindeloos blijven hangen in boosheid, omdat mij alweer een digitaal onrecht is aangedaan, net zo min!

Uiteindelijk kwam mijn schrijfsel hier op neer :

Gelukkig Nieuwjaar lezer!

© ellen-paul

En wanneer je dan om twaalven op je stoepje staat met dat glas bubbels in je hand, eens naar links zoenend, eens naar rechts zoenend, denk dan ook even aan het volk dat deze nacht garant staat voor jouw gezondheid en veiligheid. Dat is toch het minste…

Verjaardag…

Posted on by

allerlei

Het is alweer een dag of negen terug dat ik mijn verjaardag beleefde. In tegenstelling tot andere jaren liet ik de boel de boel en besloot het jaarlijks feestje met slechts Ellen als enige deelgenoot te vieren. Daartoe nodigde ik haar uit om met mij te gaan dineren in het Duitse plaatsje Kalkar, net over de grens, aan de benedenloop van der Rhein. Ik had nog een culturele missie in Kalkar, Ellen overigens ook. Die missie mislukte grandioos, want de Grote Kerk was gesloten, en niemand die ons open deed, hoe hard we ook rammelden aan de middeleeuwse kerkpoort. Enfin, ooit zal het lukken..

De geplande maaltijd in Kalkar, evenwel, was een groot succes. We dineerden in de kelder van het oude raadshuis. De ambiance was geweldig, het eten zelfs beter… Voor mij kwam er boterzachte kalfslever met gefrituurde ui in een saus met rode port. Ellen kreeg filet van piepjong wild zwijn (Frischling) in kruidenkorst. Daarbij wintergroenten, simpel maar degelijk, incluis gegratineerde aardappeltjes en aardappelpuree. Geweldige witte wijn uit de Pfalz…

Over die dag valt overigens nog wel een en ander te vertellen. Niet nu, het komt nog wel…

© paul

…over Christmaspudding en andere Kersttrubbels…

Posted on by

Stir-up Sunday

U komt hier op deze site met meer en meer bezoekers deze dagen. Sorry beste lezers, dat er  al dagen geen nieuwe verhalen te lezen waren. Tsja, grieperig, ziek, zwak en misselijk en, erger nog, geen zin in lekker eten. Nou ja, soms gebeurt dat zomaar. Het komt wel weer goed. We krijgen langzaamaan zin in eten met veel rode pepers, knoflook en dat soort heftige smaakervaringen.

Toch verheugen wij ons natuurlijk al op  de Kerstdagen, de Kerstvakantie en  vooral ons jaarlijkse  Kerstdiner. Voor wie ons niet goed kent; wij vieren al jaren en jaren Kerst met een grote groep vrienden, familie en aanverwanten.

Op eerste Kerstdag genieten we samen van een mooie maaltijd. Tussen de gangen door worden er beste wensen uitgesproken, wijze raad voor volgende jaren gegeven, Kerstliederen gezongen en cadeaus uitgewisseld. Toen de kinderen nog klein waren organiseerden we ook nog speurtochten door de bossen en toneelstukjes, maar dat hoeft gelukkig niet meer. Ook de bijdrage van de kids in de vorm van een Blokfluitrecital is sinds een paar jaar niet meer aan de orde; er wordt nu gewoon spontaan gezongen als dat zo uitkomt en de Kids leveren hun eigen, soms tranentrekkende bijdrage (Haleluja, Haleluhuhuja…) mooi, mooi, mooi!

Natuurlijk vergt een diner voor zoveel mensen een strakke voorbereiding; Twintig mensen willen eten, drinken en genieten van andere genoegens… Dat is niet niks. Tafels, stoelen, serviesgoed, tafelkleden en wat-al-niet-meer moeten aangedragen worden. De huiskamer moet ontruimd worden en omgetoverd in een aangename ruimte. Hond Jaros moet zijn plaatsje ook nog kunnen vinden, er moeten de juiste pannen zijn om in te koken voor een groot gezelschap en vooral; er moeten héél véél inkopen gedaan worden.

Ervaring heeft ons geleerd dat het goed is om lijstjes te maken met afspraken wie wat /en wanneer doet. Vriendin Marleen is een expert in lijstjes; zij maakt een Exel bestand aan en zet daarin wie wat wanneer met doen, welke boodschappen gehaald moeten worden en wie er bij de opruimploeg verwacht worden. Reuze handig allemaal behalve dan dat er natuurlijk op het laatste moment nog van alles verandert. Maar goed, dan passen we de boel gewoon aan…

Bijvoorbeeld Het dessert; ik schreef al over Stir-up Sunday en de Christmas Pudding. Maar dat verhaal was nog niet helemaal klaar. (Ik zal in een volgend artikel precies beschrijven hoe het verder ging met de Pudding.) Nu blijkt dat eigenlijk de helft van ons gezelschap helemaal geen Christmas Pudding wil eten… Men denkt dat de Pudding te machtig , te vet en weet ik wat allemaal nog meer zal worden… Wij gaan die Pudding dus niet eten met de Kerst! Ik heb al een ander dessert bedacht. De Pudding kan nog mooi een poosje rijpen en opgegeten worden met echte liefhebbers.

Overigens voor wie denkt dat die Pudding echt te vet is; het valt nogal mee.  400 gram vet op deze hoeveelheid is minder dan je in de meeste fabriekskoekjes terug vind…

Ik ben van plan om het dit jaar allemaal wat eenvoudig te houden. Als mijn berekeningen kloppen kan het grootste deel van het Diner de dag van tevoren klaar gemaakt worden. Vanmorgen ben ik begonnen met te bedenken wat waar gekocht moet worden. De bestellingen voor vlees en vis zijn geplaatst. Nu nog even de lijstjes aanpassen.

Vanaf vandaag kunt u hier weer elke dag lezen over het wel en wee in onze keuken. U kunt hier ook tips vinden voor een dinertje. Zoek bijvoorbeeld onder de term Kersttips, daar staan mooie recepten voor de Kerst.

Ik wens u allen veel plezier bij de voorbereidingen, niet stressen, het komt allemaal goed!

© ellen.

Glaswerk uit de Borinage…

Posted on by

boussu glaswerk

Een ezel stoot zich wel eens aan een steen, maar toch geen drie keer aan dezelfde?! Deze wijsheid indachtig begin ik aan dit stukje. Al twee keer schreef ik het artikeltje (min of meer in deze vorm), en al twee keer wist ik het, geheel ongewild en tegen mijn bedoeling, te laten verdwijnen. Ik ben nog niet de oude, lezer, nog helemaal niet de oude… Indien ik ook deze poging van mijn schrijfsel per ongeluk vernietig, zul je nooit meer iets horen over dit onderwerp. Dat kan ik écht niet opbrengen…

Op zondagavond kwamen Ans en Hijn langs, zomaar. We hadden juist een aantal vrienden en belangstellenden uitgezwaaid die liefdevol en oprecht geïnteresseerd informeerden naar onze gezondheid, welzijn en welbevinden. Allemaal werden ze door mijn ongesteldheid en kortstondige ziekenhuisopname weer even op hun eigen sterfelijkheid gewezen; dat was confronterend!

Ans en Hijn wisten evenwel van niks, die kwamen gewoon op bezoek. Wel brachten ze kadootjes mee.

In het grensgebied met de Belgische Kempen ontdekten ze een nieuwe vlooienmarkt. Niet zo’n georganiseerde, waarbij het oorspronkelijk doel van plaatselijke rommel versjacheren was vervangen door het aan de man of vrouw brengen van huishoudschorten, leren jasjes, namaak parfums en andere goedkope nieuwlichterijen… Nee hoor, een markt met authentieke rommel, brique-a-braque, liefhebbersspul, kortom, vlooienmarktgedoe..

Ze vonden bovenstaande glazen. Belgisch fabricaat, geproduceerd in het plaatsje Boussu, gelegen in die verarmde kolenstreek waar Vincent van Gogh nog ooit werkte als prediker (jaja!). En waar Joris Ivens zijn eerste grote communistische filmverhaal vertelde. De Borinage heet die streek…

Het was vroeger al niet pluis in de Borinage, maar sinds de teloorgang van de Europese kolen- en staalindustrie in de jaren zestig van de vorige eeuw lijkt er niks meer te functioneren. Ook de glasindustrie, incluis die van Boussu, ligt er al een halve eeuw op z’n gat. Ik ben ervan overtuigd dat het glaswerk van de foto het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog nog heeft meegemaakt. Het is geen kristal, gewoon glaswerk is het. Maar sierlijk van vorm, en kunstig met de hand gegraveerd.

Het kleine glas is bestemd voor een Elixer d’Anvers, een Elske misschien, of gewoon voor Ellen d’r dagelijkse borrel. Het grote glas, bedacht Hijn, zou een ideale container zijn voor de Elblingwijn, die wat verdachte, maar mij zo dierbare Luxemburgse boerenwijn. Hijn heeft smaak…

© paul

Weer thuis…

Posted on by

bier 008

Die ene dag liep ik met Hond Jaros in strak tempo een zeven-kilometer-wandeling door de Pandelaarse Kampen, Koks en Esdonk (vise versa), de volgende ochtend haalde ik niet eens de broodstal van onze supermarkt, een goede tweehonderd meter van mijn voordeur… Ik moest omkeren en was letterlijk aan het stikken.

Een doortastend arts-assistent op onze Huisartsenpraktijk deed het enig juiste: ze stuurde me onmiddellijk in. En in het ziekenhuis deed ook de longarts het enig juiste, ze gaf me lucht!

Longaanval, zo heet hetgeen mij overkwam. Het komt erop neer dat de bescherming die ik in het dagelijks leven voor mijn matig functionerende longen hebt ontwikkeld, op agressieve wijze wordt doorbroken door één of meerdere virale infecties. De zuurstoftoevoer naar het lijf wordt voor een deel geblokkeerd. Je bent van het ene moment op het andere invalide, het gaat razendsnel. Ziekenhuisopname is meer dan wenselijk…

Respect en bewondering voor verzorgend volk, de verpleegkundigen en behandelaren van afdeling 3B van het Elkerliek Ziekenhuis in Helmond.

Ik ben intussen weer thuis, en blij toe, dat begrijp je. Ik scharrel wat door het huis, loop een piepklein stuk met Hond Jaros, ontvang bezoek, beantwoord telefoontjes, lees een boek en bekijk een documentaire. Ik lijd aan chronisch slaaptekort en mijn humeur benadert het vriespunt. Mijn omgeving, en vooral dan Ellen, heeft daar last van. Het duurt nog even voor ik weer de oude ben, maar het lijkt sneller te gaan dan ik verwachtte.

Dank aan al die belangstellenden, die me groetten, troostten, een hart onder de riem staken, bloemen en drank schonken. Dank aan Ans, die ons de eerste dagen met alle zorgzaamheid omringde. Dank aan Ellen, die het door mijn getrubbel te druk had haar eigen griep op een verantwoorde manier uit te vieren…

© paul

 

Slaoliestijl…

Posted on by

toorop_delfseslaolie

Duitsland en Oostenrijk zijn de landen van de Jugendstil, Franrijk en België van de Art Nouveau. In beide gevallen gaat het om dezelfde kunststijl, al zijn er nationale en regionale varianten te onderschijden. Ook in Nederland deed de stroming opgeld, zij het in aanzienlijk mindere mate. Belangrijkste exponent was wel Jan Toorop, de man van het affiche. Hij maakte het in 1894 in opdracht van de NOF, de Nederlandse Oliefabriek (van Arretje Nof!).

Klonk er in de woorden Jugendstil en Art Nouveau een eerbiedige waardering door, in Nederland adopteerde men al snel de naam Slaoliestijl… Tsja, we zijn altijd al een poëtisch volkje geweest.

Apropos, in een paar stokoude kookboeken vind ik slaolie nog terug, maar is er heden ten dage nog iemand die het woord gebruikt? (Ikzelf alleen wanneer ik in mijn dialect spreek…)

© paul

 

Hond Jaros als deurmat…

Posted on by

Hond Jaros als deurmat

Ellen had zich ten doel gesteld een aantal platte foto’s te maken. Mij lukt dat vrijwel altijd, hoewel het echt nóóit mijn bedoeling is. Ellen evenwel zag het als een uitdaging om haar techniek aan te scherpen. Opnamen, zo plat als een dubbeltje… Een van de resultaten van het experiment was de foto hierboven. Eigenlijk denk ik dat het nog stukken platter had gekund, maar dan zou het ook heel griezelig worden.

Hond Jaros, moe van het slopen van een speelgoedkip, twee kluiven en een deel van zijn kussen lag uitgeteld op het linoleum in de keuken. Flits …, ze had hem.

Ellen was matig tevreden over de foto. Maar zoals het gaat, de kijker gaat aan de haal met het gebodene, en uiteindelijk heb je je als maker daar maar bij neer te leggen.

Zie ik zo’n afbeelding dan is de kans groot dat mijn romantische inslag met mij aan de haal gaat. Uiteindelijk zie ik een plaatje uit een natuurkundige atlas uit de negentiende eeuw, tonend exotische hondenrassen… Prototype van een Afgaanse Fakirdrijver, een Russische Werstmeter, een Tibetaanse Yakmelker. Mooi vind ik de contourlijnen, alsof ze met een pennetje getrokken zijn…

Hond Jaros ligt intussen (nu op dit eigenst moment) met Ellen op bed te kijken naar het televisieprogramma Tussen Kunst en Kitsch. Ellens voorkeur voor antiek en mooie spullen ken ik intussen wel. Ik ben zo benieuwd naar de smaak van die hond…

© paul

 

Ravioli met spinazie, snel klaar en toch lekker

Posted on by

ravioli met spinazie en ricotta

Wij zijn allebei een beetje snotterig, snufferig, schor en moe. We bedachten gisteren al dat we dan maar een héél eenvoudige maaltijd moesten nuttigen vandaag. Pizza zou het worden. Gewoon een afhaalmaaltijd (afhaalpizza mag niet van De Jongste Bediende, daar heeft hij zo zijn redenen voor. Meestal geven wij hem daarin gelijk maar soms…) Vandaag pizzadag dus! Bleek Paul daar toch niet zo’n trek in te hebben… Dan biedt de diepvries uitkomst! Een tijdje geleden maakte ik zelf pastadeeg en vormde er mooie ravioli van gevuld met ricotta en spinazie. Ik maakte er toen veel teveel en het restant ging in de diepvries. Een mooi maaltje voor Paul vandaag. De bevroren ravioli gewoon drie minuten  in kokend water tot ze boven drijven… Ik bakte een paar stukjes biologisch spek in een drupje olijfolie. De ravioli uit de pan scheppen en op een voorverwarmd bord scheppen. Spekjes erover en klaar. Simpeler kan het niet!

Ik at toch die ‘verboden pizza’, en ja hoor, op het moment dat ik de pizza uit de doos pakte ging de bel… De Jongste Bediende met nóg twee emmers bonen in de dop; betrapt! Pizza was heerlijk. De ravioli ook! Nu weer snel bonen doppen. Nog één emmer te gaan.

Met een kopje espresso erbij!

© ellen.

Vlammend Luxemburg…

Posted on by

Luxemburg herfst

Tussen mijn laatste artikel en het daarop volgende van Ellen zat weer een goede week. En dat terwijl we onszelf juist hadden voorgenomen om het niet meer zo ver te laten komen. Echter overmacht noopte ons tot het verbreken van de zelfopgelegde stelregel. Of beter gezegd: we hadden geen keus.

We waren op onze stek in Luxemburg, Ellen liet je dat al weten in haar vorige artikel. En overal in Luxemburg werkt het internet prima, behalve uitgerekend bij ons. We hebben er in het verleden over gemopperd, dat doen we niet meer. Het haalt toch niet uit. Misschien biedt een te plaatsen versterker uitkomst. De toekomst wijst het uit.

Luxemburg is nu op z’n mooist. De beukenbossen vlammen in het zonlicht, het land is helemaal gehuld in warme tonen: geel, rood, bruin. Met de zon op het herfstblad wordt het waanzinnig, een flonkerende vlammenzee.

We betrokken een nieuw onderkomen (met dank aan Eupotours) en vulden onze wijnkelder aan. We aten en dronken er goed van en we lazen het ene boek na het andere. Hond Jaros beleefde zijn eerste vakantie. Allemaal zaken waar noch over bericht zal worden.

© paul

Feest op de Witte Brug…

Posted on by

nieuwe oogst uit tuin en oven

Je hebt lang op een nieuw stukje moet wachten lezer… Druk, druk, druk, vandaar!

Binnens- en buitenshuis was er zat te doen. Hond Jaros eiste meer dan voldoende aandacht op, zo ook de gaande en de komende in dit huis. De verjaardag van het Kind werd gevierd en er moest een woonstede in Luxemburg van eigenaar(s) verwisselen. De verse bonen dienden gepoold en prei, ui en pieper geoogst. En dan was er dat feest aan de Witte Brug… Ik werp me ongevraagd maar op als chroniqueur van Het Feest. Het zit zo:

Marleen bereikte de gevleugelde leeftijd van Sara. De Jongste Bediende zou ook nog een paar dagen in de vijftig zitten, zodat afgelopen zaterdag de totale leeftijd van de bewoning van de Witte Brug numero 5 exact één honderd jaar bedroeg! Dat schreeuwde om een feest. En een feest kwam er.

Op de weide waar vroeger de boomgaard van Marleens vader was werd een circustent opgericht. Gigantisch groot, met aparte bijvertrekken voor bar, toilet en garderobe. Het Ministerie mocht deelnemen aan de voorbereidingen voor het feest, aan het feest zelf en aan de opruimparty; vermoeiend, maar o zo aangenaam.

Voor het feest werden een goede 250 gasten genodigd, nagenoeg iedereen ging op de invitatie in. Afgezien van een overvloed aan eten en drinken werden de gasten verwend met optredens van allerhande pluimage. De Zwarte Bende verzorgde twee sessies, zo ook het Heintje Davids Collectief. En dan Ans en Neel met wat intussen in onze contreien klassiekers zijn geworden. Daar was dan die gelegenheidsband van Terence, Jos en de Jongste Bediende, op het eind aangevuld met ondergetekende die meteen  zijn strot kapot zong (hoezo buikademhaling???). Julia verzorgde in de middag en vooravond een klein concertje, men was tot tranen toe geroerd… Als laatste was er dan het optreden van Internos, het koor waar Marleen alweer een paar jaar deel van uitmaakt. Tussen de bedrijven door stond Hijn garant voor de muzikale achtergrond.

Dan was er dat geweldig duo, barlui pur sang. Ze tapten en ruimden, en ze hadden alles in de gaten. Ook Richard en Marcel, die in het voor- en natraject een bult werk verzetten, evenals ceremoniemeester Peer. Andere Peer was goed voor de afbraak der dingen, dat is hem wel toevertrouwd. Alex, altijd in voor degelijke hand-en-spandiensten, en ach, zijn zonen, zittend op hun krent. Meester Jan, een betere straatveger vind je niet. Broer Hans dan, die behalve gekend Luchtmachtspotter ook talent blijkt te hebben als Paparazzi. (Honderden compromiterende foto’s schoot die man. We bezinnen ons nog op een manier om jou van dat gedoe deelachtig te maken, lezer.)
Ik vergeet nu een boel volk te vernoemen. Ik kan het even niet bedenken, ik vul het later wel aan. De tentenbouwers doen het voor hun vak, ik vernoem ze niet apart, zo ook de drankleverancier. Prettig volk om mee van doen te hebben; wil je er iets commercieels mee, neem even contact op met de Jongste Bediende. Dat geldt ook voor de rijdende frietkraam die wat later op de feestavond de innerlijke mens hielp overleven.
Ellen maakte voor de gelegenheid zestien (16) liter groentesoep. Daarbij honderdtwintig broodjes, ruim belegd. Dat was voor het middagprogramma, meer gericht op het Oude Volk. Er waren tien liter borrelnoot, retroprikkertjes met druif en kaas, kleine bockworstjes en toastjes Brie. Plock- en leverworst ook, bijna alles is op.
En dan die foto in de kop van het artikel, wat heeft die te maken met dit schrijfsel? Let op: dat zijn de bio-aardappelen van de Witte Brug. Ellen maakte ze klaar als Salzkartoffel… Dat klinkt geweldig, maar het is uiteindelijk gewoon een in zout gekookte pieper met  een beetje peterselie als aufschmuck. Een snuifje paprikapoeder geeft het geheel cachet. Die piepers maakten deel uit van de laatste maaltijd die Marleen met ons mocht gebruiken in haar pre-Sara periode.
© paul