Het Ministerie is weer helemaal schoongedweild, de pekskes zijn uitgewassen, de straten in ons dorp zijn geveegd en ook de cafe’s blinken weer helemaal. Carnaval 2009 was super! We hebben gedanst, gezongen, muziek gemaakt en natuurlijk ook wat gedronken. Vanmiddag waren we te gast bij De Jongste Bediende en Marleen. In hun nieuwe huis was het Haringhappen. Een mooie traditie om zo na al die dagen van feesten nog even na te kletsen. Alle dorpsroddels werden uitgewisseld. Wie de mooiste pekskes hadden, (wij natuurlijk) en wat er zoal allemaal gebeurd is op plekken waar wij nét níet waren. Gelukkig waren er weinig vervelende incidenten te melden.

Ook het rookverbod leverde geen verschrikkelijke moeilijkheden op. Een enkeling rookte af en toe binnen een sigaretje, voor de rest was het overal erg gezellig op de stoep vóór de café’s. Zo gezellig zelfs dat verstokte niet-rokers uren op de stoep tussen de rokers stonden… Groot nadeel van het niet meer roken tijdens de carnaval is dat de zalen en café ‘s nu wel erg stinken naar bezwete mensen en muffe pakken, maar goed, een vleug Channel helpt daar wel tegen.

Ook dit jaar stond ons huis weer open voor hongerige, vermoeide feestgangers. Liters soep, vele zakken broodjes, beleg en gekookte eitjes. Potten koffie en thee, bekertjes melk voor de kids (er zijn nog kinderen die melk verkiezen boven frisdrank!) en voor de rest bier, bier en nog meer bier…

Ieder jaar zijn wij op woensdag in ons huis een paar uur bezig met het verzamelen van achtergebleven spullen; tambourijntjes, sambaballen, petjes, kettingen, en altijd veren, veel gekleurde veren. Heel bijzonder waren dit jaar de gedichten. Toon is als Minister van Rijmelarij bijzonder actief geweest met het verzamelen van carnavalsgedichten, elke dag kwamen er een paar bij. Een muur vol met post-it briefjes met de meest prachtige filosofische beschouwingen over het carnaval. We hebben er ons vanmorgen prima mee vermaakt.

Kortom, het was een geweldig fijne carnaval en nu gaan we gewoon weer door met een serieus weblog over eten en drinken. Het wordt hoog tijd voor een fatsoenlijke maaltijd!

Vandaag niet eens een kopje espresso gedronken, jammer, nu is het te laat1

© ellen.

ps De foto van de haringen is van vorig jaar. Ik was vergeten het fototoestel mee te nemen.

Het is hier nog steeds carnaval. Vandaag is de dag van de boerenbruiloft, zojuist kwam de stoet met de bruidegom langs ons huis. Ze zijn op weg naar de bruid en na veel flauwekul zal het paar dan in de onecht verbonden worden.

Intussen maakt ik nieuwe soep voor vanavond. Simpele soep van aardappelen en prei, even laten koken tot de aardappels gaar zijn en dan de staafmixer erin. Een paar bekertjes crème fraiche erbij en klaar.

De eerste gasten zijn hier ook alweer gearriveerd. Ik ga snel mijn pekse aantrekken…

© ellen.

Tja, over eten valt niet veel te schrijven dezer dagen. Gisteren was er natuurlijk soep, één pan bloemkoolsoep met wittte boontjes en room en één pan minestronesoep. Negen liter van het vocht verschonken we. Drie zware bruine broden, veertig broodjes, vier krentebollen en een keur aan beleg gingen schuiven.

De statiefoto was niet helemaal bevredigend, die moet dinsdagmiddag over. Je houdt het tegoed. De eerste gasten druppelen binnen, wij hijsen ons weer in het pak.

© ellen&paul

We spraken af voor zeven uur in de avond, bij ons in het achterhuis aan de keukentafel. Nagenoeg iedereen was er. Met veertien zouden we compleet zijn, maar Maartje moest werken en Walter had andere dingen te doen (douchen?).

De ordetekens werden opgespeld, de atributen bevestigd en de visitekaartjes verdeeld. Het idee is dat iedereen een eigen Ministerie vertegenwoordigd, indachtig de megalomane hersenspinsels van de Keizer van Monera. Zo is er een Ministerie van “Nacht en Ontij”, een Ministerie van “Verkeerd en Wat-er-Staat”, een Ministerie van “Mik & Speule”, en het Ministerie van een “Appel en een Ei”. Ellen is van het Ministerie van Eten en Drinken, maar dat was ze al. De kostuums zijn losjes geïnspireerd op de traditionele dracht uit Mongolië (Buiten-Mongolië wel te verstaan!)

Veertien Ministeries, het is niet niks. Ik zal ze je op gepaste tijd nog allemaal voorstellen. Morgen na de plaatselijke optocht wordt de statiefoto gemaakt. Op het bordes van het Gemeentehuis. We zullen hem dan zo spoedig mogelijk publiceren.

En terwijl iedereen nu sjouwt van “Dientje” naar “De Engelenburgt”, vise versa, zit ik hier dit stukje op het toetsenbord te rammelen. Ik ben er vanavond niet bij. Ik blaf nog als een verkouden Dobermann, ik heb koppijn, ik geloof het wel. En ik ben niet de enige. De Jongste Bediende heeft al twee avonden verstek moeten laten gaan, hij is te beroerd om met zijn blaaskapel mee te blazen, heeft geen amazure. Wel kwam hij even langs om iedereen gedag te zeggen, maar hij vluchtte daarna snel terug naar zijn sponde. De Jongste Bediende kijkt vanuit zijn bed The Guns of Navarone en hoopt er morgen weer gewoon bij te zijn.

Intussen druppelen de eerste feestgangers alweer binnen. Ze komen hun jas ophalen, een taxi bellen, of gewoon vertellen dat het erg leuk was. Ik sluit dit artikel, en ook het Ministerie.

Groet, Paul.

Vandaag vierden we een klein feestje; Hond Max woont vandaag 6 jaar bij ons! In 2003 bezochten wij het dierenpension Smakterheide. Wij zochten een hond, passend bij ons en onze manier van leven. Hond Max leek precies dat wat wij in gedachten hadden; een rustige hond, met een Vlaams paspoort. Ongeveer één jaar oud, fit, gezond, zonder fokkerskwaaltjes en ook bijna zonder vreemde aangeleerde gewoontes. Wij weten niet precies hoe de roots van Max lopen, maar ergens in een ver verleden heeft hij geleerd te werken met koeien. In ieder geval doet hij nog steeds alsof dat zijn levenstaak is; het bij elkaar houden van, op een hoopje zetten van…enzovoorts. En als er geen koeien zijn…mensen en kinderen lopen ook heel slordig…Een beetje bij elkaar drijven kan geen kwaad aldus Hond Max!

Ik heb de hele dag geprobeerd een mooie foto van Hond Max te maken, helaas. Dat beest zit geen minuut stil. Niet dat die hond zo druk is, maar hij reageert erg sterk op het fototoestel. “Klik, het eten is klaar”. Ik zag vandaag weer hoe dat zat met Pavlov. In het geval van Max geen bel, maar de klik van mijn camera; klik; eten klaar, dan gaat Hond Max alvast bij de tafel zitten, je weet maar nooit…

Ter ere van de feestlijke gelegenheid kwam er ook echt bezoek voor Max. Marleen bracht een heus cadeau, een heerlijk stinkend pensachtig ding. Hond Max was/is er helmaal blij mee.

Wij vierden het feestje bescheiden, met een glas wijn, een glas port en een potje koffie voor Paul. Natuurlijk liep ook de hele planning voor het eten van vandaag in de soep: wij besloten dan maar gewoon soep te eten met een paar sneden goed brood.

Vanmorgen hebben onze dochter Hendrikje en haar vriend Andy een huis gekocht! Een mooie daad de laatste dag van dit oude jaar. We dronken vanmorgen samen al een glas champagne om het te vieren. De financieel adviseur kwam ook even langs, mét een taart en een mooie bos bloemen.

Hond Max viert geen feest vandaag, zoals altijd bij gevaar (vuurwerk, onweer) heeft hij zijn vaste veilige plekje opgezocht. Onder de computer is het goed toeven voor een bange hond. Zover mogelijk achter in het huis, ver van al dat enge vuurwerk!!!

Natuurlijk gaan Hendrikje en Andy vanavond met veel geknal de koop van het huis vieren. Ze stalden hun vuurwerk even in onze keuken. Die hond moest eens weten!!!

© ellen.